Ciągi liczbowe: Różnice pomiędzy wersjami

Z Henryk Dąbrowski
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Linia 487: Linia 487:
  
 
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C28</span><br/>
 
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C28</span><br/>
Dowód twierdzenia Dirichleta jest bardzo trudny. Natomiast bardzo łatwo można pokazać, że dowolny ciąg arytmetyczny <math>a k + b</math> zawiera nieskończenie wiele liczb złożonych. Istotnie, jeżeli liczby <math>a, b</math> nie są względnie pierwsze, to wszystkie wyrazy ciągu są liczbami złożonymi. Jeżeli <math>a, b</math> są względnie pierwsze i <math>b > 1</math>, to wystarczy przyjąć <math>k = b t</math>. Jeżeli są względnie pierwsze i <math>b = 1</math>, to wystarczy przyjąć <math>k = a t^2 + 2 t</math>, wtedy
+
Dowód twierdzenia Dirichleta jest bardzo trudny. Natomiast bardzo łatwo można pokazać, że dowolny ciąg arytmetyczny <math>a k + b</math> zawiera nieskończenie wiele liczb złożonych. Istotnie, jeżeli liczby <math>a, b</math> nie są względnie pierwsze, to wszystkie wyrazy ciągu są liczbami złożonymi. Jeżeli <math>a, b</math> są względnie pierwsze i <math>b > 1 ,</math> to wystarczy przyjąć <math>k = b t</math>. Jeżeli są względnie pierwsze i <math>b = 1</math>, to wystarczy przyjąć <math>k = a t^2 + 2 t</math>, wtedy
  
 
::<math>a k + 1 = a^2 t^2 + 2 a t + 1 = (a t + 1)^2</math>
 
::<math>a k + 1 = a^2 t^2 + 2 a t + 1 = (a t + 1)^2</math>
Linia 493: Linia 493:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C29</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C29</span><br/>
 +
Wiemy już, że w przypadku gdy liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, to w ciągu arytmetycznym <math>a k + b</math> występuje nieskończenie wiele liczb pierwszych. Pojawia się pytanie o to, czy możliwe jest oszacowanie najmniejszej liczby pierwszej <math>p</math> w takim ciągu. Jakkolwiek przypuszczamy, że prawdziwe jest oszacowanie <math>p < a^2</math>, to stan naszej obecnej wiedzy ujmuje twierdzenie Linnika<ref name="Linnik1"/><ref name="Linnik2"/><ref name="Linnik3"/><ref name="Linnik4"/>, które podajemy niżej. Trzeba było ponad pół wieku wysiłku wielu matematyków, aby pokazać, że w twierdzeniu Linnika możemy przyjąć <math>L = 5</math><ref name="Xylouris1"/>.
 +
 
 +
 
 +
 
 +
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C30* (Jurij Linnik, 1944)</span><br/> Niech <math>a, b \in \mathbb{Z}_+</math> i <math>p_{\min} (a, b)</math> oznacza najmniejszą liczbę pierwszą w ciągu arytmetycznym <math>a k + b</math>, gdzie <math>k \in \mathbb{Z}_+</math>. Jeżeli <math>\gcd (a, b) = 1</math> i <math>b \in [1, a - 1]</math>, to istnieją takie stałe <math>L > 0</math> i <math>a_0 \geqslant 2</math>, że dla wszystkich <math>a > a_0</math> prawdziwe jest oszacowanie
 +
 
 +
::<math>p_{\min} (a, b) < a^L</math>
 +
 
 +
 
 +
 
 +
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C31</span><br/>
 
Pokazać, że istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych zakończonych cyframi 99, przykładowo 199, 499, 599, 1399, 1499, ...
 
Pokazać, że istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych zakończonych cyframi 99, przykładowo 199, 499, 599, 1399, 1499, ...
  
Linia 503: Linia 514:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Definicja C30</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Definicja C32</span><br/>
 
Niech <math>a \geqslant 2</math> będzie liczbą całkowitą. Wartość funkcji <math>\pi(n; a, b)</math> jest równa ilości liczb pierwszych nie większych od <math>n</math>, które przy dzieleniu przez <math>a</math> dają resztę <math>b</math>.
 
Niech <math>a \geqslant 2</math> będzie liczbą całkowitą. Wartość funkcji <math>\pi(n; a, b)</math> jest równa ilości liczb pierwszych nie większych od <math>n</math>, które przy dzieleniu przez <math>a</math> dają resztę <math>b</math>.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C31</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C33</span><br/>
 
Zauważmy, że w&nbsp;twierdzeniu Dirichleta na liczby <math>a</math> oraz <math>b</math> nałożone są minimalne warunki: <math>a \in \mathbb{Z}_+</math> i <math>b \in \mathbb{Z}</math>. Sytuacja w&nbsp;przypadku funkcji <math>\pi (n ; a, b)</math> jest odmienna – tutaj mamy <math>a \geqslant 2</math> oraz <math>0 \leqslant b \leqslant a - 1</math>. Jest tak dlatego, że podział liczb pierwszych, który odzwierciedla funkcja <math>\pi (n ; a, b)</math> jest podziałem pierwotnym, a&nbsp;twierdzenie Dirichleta jest tylko jego uzasadnieniem. Podział
 
Zauważmy, że w&nbsp;twierdzeniu Dirichleta na liczby <math>a</math> oraz <math>b</math> nałożone są minimalne warunki: <math>a \in \mathbb{Z}_+</math> i <math>b \in \mathbb{Z}</math>. Sytuacja w&nbsp;przypadku funkcji <math>\pi (n ; a, b)</math> jest odmienna – tutaj mamy <math>a \geqslant 2</math> oraz <math>0 \leqslant b \leqslant a - 1</math>. Jest tak dlatego, że podział liczb pierwszych, który odzwierciedla funkcja <math>\pi (n ; a, b)</math> jest podziałem pierwotnym, a&nbsp;twierdzenie Dirichleta jest tylko jego uzasadnieniem. Podział
 
liczb pierwszych musi być też precyzyjnie określony, tak aby zachodził naturalny związek
 
liczb pierwszych musi być też precyzyjnie określony, tak aby zachodził naturalny związek
Linia 524: Linia 535:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C32</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C34</span><br/>
 
Pokazać, że dla dowolnej liczby całkowitej <math>m \geqslant 1</math>
 
Pokazać, że dla dowolnej liczby całkowitej <math>m \geqslant 1</math>
  
Linia 561: Linia 572:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C33</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C35</span><br/>
 
Rozważmy ciąg arytmetyczny <math>u_k = 3 k + 2</math> i&nbsp;wskaźnik
 
Rozważmy ciąg arytmetyczny <math>u_k = 3 k + 2</math> i&nbsp;wskaźnik
  
Linia 572: Linia 583:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C34</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C36</span><br/>
 
Jeżeli <math>n \geqslant 3</math>, to istnieje <math>n</math> kolejnych liczb naturalnych, wśród których znajduje się dokładnie <math>r \leqslant \pi (n)</math> liczb pierwszych.
 
Jeżeli <math>n \geqslant 3</math>, to istnieje <math>n</math> kolejnych liczb naturalnych, wśród których znajduje się dokładnie <math>r \leqslant \pi (n)</math> liczb pierwszych.
  
Linia 604: Linia 615:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C35</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C37</span><br/>
 
Czytelnik może łatwo sprawdzić, że ciąg <math>( 1308, \ldots, 1407 )</math> stu kolejnych liczb całkowitych zawiera dokładnie <math>8</math> liczb pierwszych.
 
Czytelnik może łatwo sprawdzić, że ciąg <math>( 1308, \ldots, 1407 )</math> stu kolejnych liczb całkowitych zawiera dokładnie <math>8</math> liczb pierwszych.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C36</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C38</span><br/>
Pokazać, nie korzystając z&nbsp;twierdzenia C34, że istnieje <math>1000</math> kolejnych liczb naturalnych, wśród których jest dokładnie jedna liczba pierwsza.
+
Pokazać, nie korzystając z&nbsp;twierdzenia C36, że istnieje <math>1000</math> kolejnych liczb naturalnych, wśród których jest dokładnie jedna liczba pierwsza.
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
Linia 625: Linia 636:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C37</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C39</span><br/>
 
Pokazać, że istnieje <math>20</math> kolejnych liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math>, wśród których jest dokładnie <math>5</math> liczb pierwszych.
 
Pokazać, że istnieje <math>20</math> kolejnych liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math>, wśród których jest dokładnie <math>5</math> liczb pierwszych.
  
Linia 632: Linia 643:
  
 
:* wśród pierwszych <math>20</math> liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math> jest <math>13</math> liczb pierwszych  
 
:* wśród pierwszych <math>20</math> liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math> jest <math>13</math> liczb pierwszych  
:* w&nbsp;ciągu <math>6 k + 1</math> istnieją dowolnie długie przedziały pozbawione liczb pierwszych (zobacz zadanie C32), zatem istnieje <math>20</math> kolejnych liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math>, wśród których nie ma ani jednej liczby pierwszej
+
:* w&nbsp;ciągu <math>6 k + 1</math> istnieją dowolnie długie przedziały pozbawione liczb pierwszych (zobacz zadanie C34), zatem istnieje <math>20</math> kolejnych liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math>, wśród których nie ma ani jednej liczby pierwszej
  
 
Pierwsze spostrzeżenie pokazuje, że rozwiązanie problemu jest potencjalnie możliwe. Rozwiązanie mogłoby nie istnieć, gdybyśmy szukali <math>20</math> liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math> wśród których jest, powiedzmy, <math>15</math> liczb pierwszych.
 
Pierwsze spostrzeżenie pokazuje, że rozwiązanie problemu jest potencjalnie możliwe. Rozwiązanie mogłoby nie istnieć, gdybyśmy szukali <math>20</math> liczb naturalnych postaci <math>6 k + 1</math> wśród których jest, powiedzmy, <math>15</math> liczb pierwszych.
Linia 677: Linia 688:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C38</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C40</span><br/>
 
Niech <math>a, b \in \mathbb{Z}</math> oraz <math>a \geqslant 2</math> i <math>0 \leqslant b \leqslant a - 1</math>. Jeżeli liczby <math>a</math> oraz <math>b</math> są względnie pierwsze, to istnieje <math>n</math> kolejnych liczb postaci <math>a k + b</math>, wśród których znajduje się dokładnie <math>r \leqslant \pi (a (n - 1) + b ; a, b)</math> liczb pierwszych.
 
Niech <math>a, b \in \mathbb{Z}</math> oraz <math>a \geqslant 2</math> i <math>0 \leqslant b \leqslant a - 1</math>. Jeżeli liczby <math>a</math> oraz <math>b</math> są względnie pierwsze, to istnieje <math>n</math> kolejnych liczb postaci <math>a k + b</math>, wśród których znajduje się dokładnie <math>r \leqslant \pi (a (n - 1) + b ; a, b)</math> liczb pierwszych.
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
Twierdzenie można udowodnić uogólniając dowód twierdzenia C34 lub wykorzystując metodę zastosowaną w&nbsp;rozwiązaniu zadania C37.<br/>
+
Twierdzenie można udowodnić uogólniając dowód twierdzenia C36 lub wykorzystując metodę zastosowaną w&nbsp;rozwiązaniu zadania C39.<br/>
 
&#9633;
 
&#9633;
 
{{\Spoiler}}
 
{{\Spoiler}}
Linia 687: Linia 698:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C39</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C41</span><br/>
 
Niech <math>p \geqslant 5</math> będzie liczbą pierwszą. Pokazać, że w&nbsp;ciągu <math>6 k + 1</math> występują kwadraty wszystkich liczb pierwszych <math>p</math>.
 
Niech <math>p \geqslant 5</math> będzie liczbą pierwszą. Pokazać, że w&nbsp;ciągu <math>6 k + 1</math> występują kwadraty wszystkich liczb pierwszych <math>p</math>.
  
Linia 703: Linia 714:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C40</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C42</span><br/>
 
Dany jest ciąg arytmetyczny <math>a k + b</math>, gdzie liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze. Pokazać, że
 
Dany jest ciąg arytmetyczny <math>a k + b</math>, gdzie liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze. Pokazać, że
  
Linia 727: Linia 738:
 
::<math>p|a (j - i)</math>
 
::<math>p|a (j - i)</math>
  
Ponieważ <math>p \nmid a</math> to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C70), mamy
+
Ponieważ <math>p \nmid a</math> to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C72), mamy
  
 
::<math>p| (j - i)</math>
 
::<math>p| (j - i)</math>
Linia 745: Linia 756:
 
::<math>n p - a k = b</math>
 
::<math>n p - a k = b</math>
  
Zauważmy, że ponieważ <math>p \nmid a</math>, to liczby <math>a</math> i <math>p</math> są względnie pierwsze. Zatem ich największym wspólnym dzielnikiem jest liczba <math>1</math>. Na mocy twierdzenia C74 równanie to ma nieskończenie wiele rozwiązań w&nbsp;liczbach całkowitych
+
Zauważmy, że ponieważ <math>p \nmid a</math>, to liczby <math>a</math> i <math>p</math> są względnie pierwsze. Zatem ich największym wspólnym dzielnikiem jest liczba <math>1</math>. Na mocy twierdzenia C76 równanie to ma nieskończenie wiele rozwiązań w&nbsp;liczbach całkowitych
  
 
::<math>n = n_0 + p t</math>
 
::<math>n = n_0 + p t</math>
Linia 780: Linia 791:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C41</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C43</span><br/>
 
Łatwo możemy napisać w&nbsp;PARI/GP funkcję, która zwraca najmniejszą liczbę naturalną <math>k_0</math>, dla której wyraz ciągu arytmetycznego <math>a k + b</math> jest podzielny przez <math>p</math> (przy założeniu, że liczby <math>a</math> i <math>p</math> są względnie pierwsze).
 
Łatwo możemy napisać w&nbsp;PARI/GP funkcję, która zwraca najmniejszą liczbę naturalną <math>k_0</math>, dla której wyraz ciągu arytmetycznego <math>a k + b</math> jest podzielny przez <math>p</math> (przy założeniu, że liczby <math>a</math> i <math>p</math> są względnie pierwsze).
  
Linia 791: Linia 802:
 
== Ciągi nieskończone i&nbsp;liczby pierwsze ==
 
== Ciągi nieskończone i&nbsp;liczby pierwsze ==
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C42</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C44</span><br/>
 
Choć wiele ciągów jest dobrze znanych i&nbsp;równie dobrze zbadanych, to nie wiemy, czy zawierają one nieskończenie wiele liczb pierwszych. Przykładowo
 
Choć wiele ciągów jest dobrze znanych i&nbsp;równie dobrze zbadanych, to nie wiemy, czy zawierają one nieskończenie wiele liczb pierwszych. Przykładowo
  
Linia 837: Linia 848:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C43</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C45</span><br/>
 
Łatwo sprawdzić, że wartości wielomianu <math>W(n) = n^2 + n + 41</math> są liczbami pierwszymi dla <math>1 \leqslant n \leqslant 39</math>. Oczywiście <math>41 | W(41)</math>.
 
Łatwo sprawdzić, że wartości wielomianu <math>W(n) = n^2 + n + 41</math> są liczbami pierwszymi dla <math>1 \leqslant n \leqslant 39</math>. Oczywiście <math>41 | W(41)</math>.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C44</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C46</span><br/>
 
Niech <math>a, n</math> będą liczbami całkowitymi takimi, że <math>a \geqslant 2</math> i <math>n \geqslant 1</math>. Jeżeli liczba <math>a^n + 1</math> jest liczbą pierwszą, to <math>a</math> jest liczbą parzystą i <math>n = 2^m</math>.
 
Niech <math>a, n</math> będą liczbami całkowitymi takimi, że <math>a \geqslant 2</math> i <math>n \geqslant 1</math>. Jeżeli liczba <math>a^n + 1</math> jest liczbą pierwszą, to <math>a</math> jest liczbą parzystą i <math>n = 2^m</math>.
  
Linia 868: Linia 879:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C45</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C47</span><br/>
 
Dla dowolnej liczby naturalnej <math>n \geqslant 1</math> liczba <math>x - y</math> jest dzielnikiem wyrażenia <math>x^n - y^n</math>.
 
Dla dowolnej liczby naturalnej <math>n \geqslant 1</math> liczba <math>x - y</math> jest dzielnikiem wyrażenia <math>x^n - y^n</math>.
  
Linia 888: Linia 899:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C46</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C48</span><br/>
 
Jeżeli <math>n \geqslant 2</math> oraz <math>a^n - 1</math> jest liczbą pierwszą, to <math>a = 2</math> i <math>n</math> jest liczbą pierwszą.
 
Jeżeli <math>n \geqslant 2</math> oraz <math>a^n - 1</math> jest liczbą pierwszą, to <math>a = 2</math> i <math>n</math> jest liczbą pierwszą.
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
Z twierdzenia C45 wiemy, że <math>x - y | x^n - y^n</math>. W&nbsp;przypadku gdy <math>a > 2</math> mamy
+
Z twierdzenia C47 wiemy, że <math>x - y | x^n - y^n</math>. W&nbsp;przypadku gdy <math>a > 2</math> mamy
  
 
::<math>a - 1 | a^n - 1</math>
 
::<math>a - 1 | a^n - 1</math>
Linia 911: Linia 922:
 
== Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych ==
 
== Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych ==
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C47</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C49</span><br/>
 
Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych<ref name="PAPWiki"/><ref name="PAPMathWorld"/> zbudowane z&nbsp;dwóch liczb pierwszych nie są interesujące, bo dowolne dwie liczby tworzą ciąg arytmetyczny. Dlatego będziemy się zajmowali ciągami arytmetycznymi liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n \geqslant 3</math>.
 
Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych<ref name="PAPWiki"/><ref name="PAPMathWorld"/> zbudowane z&nbsp;dwóch liczb pierwszych nie są interesujące, bo dowolne dwie liczby tworzą ciąg arytmetyczny. Dlatego będziemy się zajmowali ciągami arytmetycznymi liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n \geqslant 3</math>.
  
Linia 922: Linia 933:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C48* (Ben Green i&nbsp;Terence Tao, 2004)</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C50* (Ben Green i&nbsp;Terence Tao, 2004)</span><br/>
 
Dla dowolnej liczby naturalnej <math>n \geqslant 2</math> istnieje nieskończenie wiele <math>n</math>-wyrazowych ciągów arytmetycznych liczb pierwszych.
 
Dla dowolnej liczby naturalnej <math>n \geqslant 2</math> istnieje nieskończenie wiele <math>n</math>-wyrazowych ciągów arytmetycznych liczb pierwszych.
  
Linia 928: Linia 939:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C49</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C51</span><br/>
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 3</math> i <math>n = 4</math>.
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 3</math> i <math>n = 4</math>.
  
Linia 1276: Linia 1287:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C50</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C52</span><br/>
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 5</math> i <math>n = 6</math>.
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 5</math> i <math>n = 6</math>.
  
Linia 1568: Linia 1579:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C51</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C53</span><br/>
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 7</math> i <math>n = 8</math>.
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 7</math> i <math>n = 8</math>.
  
Linia 1832: Linia 1843:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C52</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C54</span><br/>
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 9</math> i <math>n = 10</math>.
 
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 9</math> i <math>n = 10</math>.
  
Linia 2264: Linia 2275:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C53</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C55</span><br/>
 
Niech <math>d, k, k_0, n \in \mathbb{Z}_+</math> oraz <math>a \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli liczby <math>d</math> i <math>n</math> są względnie pierwsze, to reszty <math>r_1, r_2, \ldots, r_n</math> z&nbsp;dzielenia <math>n</math> kolejnych wyrazów ciągu arytmetycznego
 
Niech <math>d, k, k_0, n \in \mathbb{Z}_+</math> oraz <math>a \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli liczby <math>d</math> i <math>n</math> są względnie pierwsze, to reszty <math>r_1, r_2, \ldots, r_n</math> z&nbsp;dzielenia <math>n</math> kolejnych wyrazów ciągu arytmetycznego
  
Linia 2280: Linia 2291:
 
::<math>n|d (j - i)</math>
 
::<math>n|d (j - i)</math>
  
Ponieważ liczby <math>d</math> i <math>n</math> są względnie pierwsze, to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C70), mamy
+
Ponieważ liczby <math>d</math> i <math>n</math> są względnie pierwsze, to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C72), mamy
  
 
::<math>n| (j - i)</math>
 
::<math>n| (j - i)</math>
Linia 2292: Linia 2303:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C54</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C56</span><br/>
 
Niech <math>d \in \mathbb{Z}_+</math> i&nbsp;niech będzie dany ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>
 
Niech <math>d \in \mathbb{Z}_+</math> i&nbsp;niech będzie dany ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>
  
Linia 2331: Linia 2342:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C55</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C57</span><br/>
 
Czasami, zamiast pisać „ciąg arytmetyczny liczb pierwszych”, będziemy posługiwali się skrótem PAP od angielskiej nazwy „''prime arithmetic progression''”. Konsekwentnie zapis PAP-<math>n</math> będzie oznaczał ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>, a&nbsp;zapis PAP<math>(n, d, q)</math> ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>, pierwszym wyrazie <math>q</math> i&nbsp;różnicy <math>d</math>.
 
Czasami, zamiast pisać „ciąg arytmetyczny liczb pierwszych”, będziemy posługiwali się skrótem PAP od angielskiej nazwy „''prime arithmetic progression''”. Konsekwentnie zapis PAP-<math>n</math> będzie oznaczał ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>, a&nbsp;zapis PAP<math>(n, d, q)</math> ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>, pierwszym wyrazie <math>q</math> i&nbsp;różnicy <math>d</math>.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C56</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C58</span><br/>
 
Jakkolwiek sądzimy, że istnieje nieskończenie wiele ciągów arytmetycznych liczb pierwszych rozpoczynających się od dowolnej liczby pierwszej <math>q</math> i&nbsp;o&nbsp;dowolnej długości <math>3 \leqslant n \leqslant q</math>, to obecnie jest to tylko nieudowodnione przypuszczenie.
 
Jakkolwiek sądzimy, że istnieje nieskończenie wiele ciągów arytmetycznych liczb pierwszych rozpoczynających się od dowolnej liczby pierwszej <math>q</math> i&nbsp;o&nbsp;dowolnej długości <math>3 \leqslant n \leqslant q</math>, to obecnie jest to tylko nieudowodnione przypuszczenie.
  
Dlatego '''nawet dla najmniejszej''' liczby pierwszej <math>q</math> takiej, że <math>q \nmid d</math> nierówność <math>n \leqslant q</math>, pokazana w&nbsp;twierdzeniu C54, pozostaje nadal tylko oszacowaniem. W&nbsp;szczególności nie możemy z&nbsp;góry przyjmować, że dla liczby <math>n = q</math> znajdziemy taką liczbę <math>d</math> będącą wielokrotnością liczby <math>P(q - 1)</math> i&nbsp;niepodzielną przez <math>q</math>, że będzie istniał PAP<math>(q, d, q)</math>.
+
Dlatego '''nawet dla najmniejszej''' liczby pierwszej <math>q</math> takiej, że <math>q \nmid d</math> nierówność <math>n \leqslant q</math>, pokazana w&nbsp;twierdzeniu C56, pozostaje nadal tylko oszacowaniem. W&nbsp;szczególności nie możemy z&nbsp;góry przyjmować, że dla liczby <math>n = q</math> znajdziemy taką liczbę <math>d</math> będącą wielokrotnością liczby <math>P(q - 1)</math> i&nbsp;niepodzielną przez <math>q</math>, że będzie istniał PAP<math>(q, d, q)</math>.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C57</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C59</span><br/>
 
Rozważmy dwie różnice <math>d_1 = 6 = 2 \cdot 3</math> oraz <math>d_2 = 42 = 2 \cdot 3 \cdot 7</math>. Zauważmy, że liczba pierwsza <math>5</math> nie dzieli ani <math>d_1</math>, ani <math>d_2</math>. Co więcej, liczba pierwsza <math>5</math> jest '''najmniejszą''' liczbą pierwszą, która nie dzieli rozpatrywanych różnic, zatem nierówność <math>n \leqslant 5</math> zapewnia najmocniejsze oszacowanie długości ciągu <math>n</math>. Łatwo sprawdzamy w&nbsp;zamieszczonych tabelach, że dla <math>d = 6</math> oraz dla <math>d = 42</math> są ciągi o&nbsp;długości <math>3, 4, 5</math>, ale nie ma ciągów o&nbsp;długości <math>6, 7, \ldots</math>
 
Rozważmy dwie różnice <math>d_1 = 6 = 2 \cdot 3</math> oraz <math>d_2 = 42 = 2 \cdot 3 \cdot 7</math>. Zauważmy, że liczba pierwsza <math>5</math> nie dzieli ani <math>d_1</math>, ani <math>d_2</math>. Co więcej, liczba pierwsza <math>5</math> jest '''najmniejszą''' liczbą pierwszą, która nie dzieli rozpatrywanych różnic, zatem nierówność <math>n \leqslant 5</math> zapewnia najmocniejsze oszacowanie długości ciągu <math>n</math>. Łatwo sprawdzamy w&nbsp;zamieszczonych tabelach, że dla <math>d = 6</math> oraz dla <math>d = 42</math> są ciągi o&nbsp;długości <math>3, 4, 5</math>, ale nie ma ciągów o&nbsp;długości <math>6, 7, \ldots</math>
  
W szczególności z&nbsp;twierdzenia C54 wynika, że szukając ciągów arytmetycznych liczb pierwszych o&nbsp;określonej długości <math>n</math>, należy szukać ich tylko dla różnic <math>d</math> będących wielokrotnością liczby <math>P(n - 1)</math>.
+
W szczególności z&nbsp;twierdzenia C56 wynika, że szukając ciągów arytmetycznych liczb pierwszych o&nbsp;określonej długości <math>n</math>, należy szukać ich tylko dla różnic <math>d</math> będących wielokrotnością liczby <math>P(n - 1)</math>.
  
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C58</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C60</span><br/>
 
Wiemy, że liczby pierwsze <math>p > 3</math> można przedstawić w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Pokazać, że jeżeli <math>p_0 = 3</math>, to dwa następne wyrazu rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych są różnych postaci.
 
Wiemy, że liczby pierwsze <math>p > 3</math> można przedstawić w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Pokazać, że jeżeli <math>p_0 = 3</math>, to dwa następne wyrazu rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych są różnych postaci.
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
Ponieważ <math>p_0 = 3</math>, a&nbsp;rozpatrywany PAP jest rosnący, to kolejne wyrazy ciągu są większe od liczby <math>3</math> i&nbsp;mogą być przedstawione w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Z&nbsp;twierdzenia C54 wiemy, że musi być <math>n \leqslant p_0 = 3</math>, czyli długość rozpatrywanego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych wynosi dokładnie <math>3</math> i&nbsp;istnieją tylko dwa następne wyrazy.
+
Ponieważ <math>p_0 = 3</math>, a&nbsp;rozpatrywany PAP jest rosnący, to kolejne wyrazy ciągu są większe od liczby <math>3</math> i&nbsp;mogą być przedstawione w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Z&nbsp;twierdzenia C56 wiemy, że musi być <math>n \leqslant p_0 = 3</math>, czyli długość rozpatrywanego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych wynosi dokładnie <math>3</math> i&nbsp;istnieją tylko dwa następne wyrazy.
  
 
Rozważmy ciąg arytmetyczny liczb pierwszych składający się z&nbsp;trzech wyrazów <math>p, q, r</math> takich, że <math>p = 3</math>. Mamy
 
Rozważmy ciąg arytmetyczny liczb pierwszych składający się z&nbsp;trzech wyrazów <math>p, q, r</math> takich, że <math>p = 3</math>. Mamy
Linia 2370: Linia 2381:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C59</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C61</span><br/>
 
Wiemy, że liczby pierwsze <math>p > 3</math> można przedstawić w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Pokazać, że wszystkie wyrazy rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych <math>p_0, p_1, \ldots, p_{n - 1}</math>, gdzie <math>p_0 \geqslant 5</math> i <math>n \geqslant 3</math> muszą być jednakowej postaci.
 
Wiemy, że liczby pierwsze <math>p > 3</math> można przedstawić w&nbsp;jednej z&nbsp;postaci <math>6 k - 1</math> lub <math>6 k + 1</math>. Pokazać, że wszystkie wyrazy rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych <math>p_0, p_1, \ldots, p_{n - 1}</math>, gdzie <math>p_0 \geqslant 5</math> i <math>n \geqslant 3</math> muszą być jednakowej postaci.
  
Linia 2392: Linia 2403:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C60</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C62</span><br/>
 
Niech <math>d > 0</math> będzie różnicą ciągu arytmetycznego liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>
 
Niech <math>d > 0</math> będzie różnicą ciągu arytmetycznego liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math>
  
 
::<math>p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
 
::<math>p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
  
Pokazać, nie korzystając z&nbsp;twierdzenia C54, że jeżeli liczba pierwsza <math>q</math> nie dzieli <math>d</math>, to <math>n \leqslant q</math>.
+
Pokazać, nie korzystając z&nbsp;twierdzenia C56, że jeżeli liczba pierwsza <math>q</math> nie dzieli <math>d</math>, to <math>n \leqslant q</math>.
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Rozwiązanie|Hide=Ukryj rozwiązanie}}
Linia 2404: Linia 2415:
 
::<math>q < p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
 
::<math>q < p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
  
Ponieważ <math>q \nmid d</math>, to na mocy twierdzenia C53 wśród <math>q</math> kolejnych wyrazów <math>p_0, p_1, \ldots, p_{q - 1}</math> (zauważmy, że <math>q - 1 < n - 1</math>) jedna liczba pierwsza <math>p_k</math> musi być podzielna przez <math>q</math>, zatem musi być równa <math>q</math>. Jednak jest to niemożliwe, bo <math>q < p_k</math> dla wszystkich <math>k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>. Zatem nie może być <math>n > q</math>.<br/>
+
Ponieważ <math>q \nmid d</math>, to na mocy twierdzenia C55 wśród <math>q</math> kolejnych wyrazów <math>p_0, p_1, \ldots, p_{q - 1}</math> (zauważmy, że <math>q - 1 < n - 1</math>) jedna liczba pierwsza <math>p_k</math> musi być podzielna przez <math>q</math>, zatem musi być równa <math>q</math>. Jednak jest to niemożliwe, bo <math>q < p_k</math> dla wszystkich <math>k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>. Zatem nie może być <math>n > q</math>.<br/>
 
&#9633;
 
&#9633;
 
{{\Spoiler}}
 
{{\Spoiler}}
Linia 2410: Linia 2421:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C61</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C63</span><br/>
 
Niech <math>q</math> będzie liczbą pierwszą, a&nbsp;liczby pierwsze
 
Niech <math>q</math> będzie liczbą pierwszą, a&nbsp;liczby pierwsze
  
Linia 2432: Linia 2443:
  
 
<math>\Longleftarrow</math><br/>
 
<math>\Longleftarrow</math><br/>
Ponieważ <math>q</math> jest długością rozpatrywanego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych, to z&nbsp;twierdzenia C54 wynika, że musi być <math>q \leqslant p_0</math>.
+
Ponieważ <math>q</math> jest długością rozpatrywanego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych, to z&nbsp;twierdzenia C56 wynika, że musi być <math>q \leqslant p_0</math>.
  
Z założenia liczba pierwsza <math>q</math> nie dzieli <math>d</math>, zatem z&nbsp;twierdzenia C53 wiemy, że <math>q</math> musi dzielić jedną z&nbsp;liczb <math>p_0, p_1, \ldots, p_{q - 1}</math>.
+
Z założenia liczba pierwsza <math>q</math> nie dzieli <math>d</math>, zatem z&nbsp;twierdzenia C55 wiemy, że <math>q</math> musi dzielić jedną z&nbsp;liczb <math>p_0, p_1, \ldots, p_{q - 1}</math>.
  
 
Jeżeli <math>q|p_k</math>, to <math>p_k = q</math>. Ponieważ <math>q \leqslant p_0</math>, to możliwe jest jedynie <math>q|p_0</math> i&nbsp;musi być <math>p_0 = q</math>.<br/>
 
Jeżeli <math>q|p_k</math>, to <math>p_k = q</math>. Ponieważ <math>q \leqslant p_0</math>, to możliwe jest jedynie <math>q|p_0</math> i&nbsp;musi być <math>p_0 = q</math>.<br/>
Linia 2442: Linia 2453:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C62</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C64</span><br/>
 
Niech ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math> ma postać
 
Niech ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math> ma postać
  
 
::<math>p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
 
::<math>p_k = p_0 + k d \qquad</math> dla <math>\; k = 0, 1, \ldots, n - 1</math>
  
Z udowodnionych wyżej twierdzeń C54 i&nbsp;C61 wynika, że ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math> można podzielić na dwie grupy
+
Z udowodnionych wyżej twierdzeń C56 i&nbsp;C63 wynika, że ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n</math> można podzielić na dwie grupy
  
 
:* jeżeli <math>n</math> jest liczbą pierwszą i <math>n \nmid d</math>, to <math>P(n - 1) |d</math> oraz <math>p_0 = n</math> (dla ustalonego <math>d</math> może istnieć tylko jeden ciąg)
 
:* jeżeli <math>n</math> jest liczbą pierwszą i <math>n \nmid d</math>, to <math>P(n - 1) |d</math> oraz <math>p_0 = n</math> (dla ustalonego <math>d</math> może istnieć tylko jeden ciąg)
Linia 2456: Linia 2467:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C63</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C65</span><br/>
 
Niech różnica ciągu arytmetycznego liczb pierwszych wynosi <math>d = 10^t</math>, gdzie <math>t \geqslant 1</math>. Zauważmy, że dla dowolnego <math>t</math> liczba <math>3</math> jest najmniejszą liczbą pierwszą, która nie dzieli <math>d</math>. Z&nbsp;oszacowania <math>n \leqslant 3</math> wynika, że musi być <math>n = 3</math>.
 
Niech różnica ciągu arytmetycznego liczb pierwszych wynosi <math>d = 10^t</math>, gdzie <math>t \geqslant 1</math>. Zauważmy, że dla dowolnego <math>t</math> liczba <math>3</math> jest najmniejszą liczbą pierwszą, która nie dzieli <math>d</math>. Z&nbsp;oszacowania <math>n \leqslant 3</math> wynika, że musi być <math>n = 3</math>.
  
Linia 2463: Linia 2474:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C64</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C66</span><br/>
 
Znaleźć wszystkie PAP<math>(n, d, p)</math> dla <math>d = 2, 4, 8, 10, 14, 16</math>.
 
Znaleźć wszystkie PAP<math>(n, d, p)</math> dla <math>d = 2, 4, 8, 10, 14, 16</math>.
  
Linia 2479: Linia 2490:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C65</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C67</span><br/>
 
Znaleźć wszystkie PAP<math>(n, d, p)</math> dla <math>n = 3, 5, 7, 11</math> i <math>d = P (n - 1)</math>.
 
Znaleźć wszystkie PAP<math>(n, d, p)</math> dla <math>n = 3, 5, 7, 11</math> i <math>d = P (n - 1)</math>.
  
Linia 2497: Linia 2508:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C66</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C68</span><br/>
 
Przedstawiamy przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych, takie że <math>n = p_0</math> dla <math>n = 3, 5, 7, 11, 13</math>. Zauważmy, że wypisane w&nbsp;tabeli wartości <math>d</math> są wielokrotnościami liczby <math>P(n - 1)</math>.
 
Przedstawiamy przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych, takie że <math>n = p_0</math> dla <math>n = 3, 5, 7, 11, 13</math>. Zauważmy, że wypisane w&nbsp;tabeli wartości <math>d</math> są wielokrotnościami liczby <math>P(n - 1)</math>.
  
Linia 2525: Linia 2536:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C67</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C69</span><br/>
 
Liczby <math>3, 5, 7</math> są najprostszym przykładem ciągu arytmetycznego '''kolejnych''' liczb pierwszych. Zauważmy, że tylko w&nbsp;przypadku <math>n = 3</math> możliwa jest sytuacja, że <math>n = p_0 = 3</math>. Istotnie, łatwo stwierdzamy, że
 
Liczby <math>3, 5, 7</math> są najprostszym przykładem ciągu arytmetycznego '''kolejnych''' liczb pierwszych. Zauważmy, że tylko w&nbsp;przypadku <math>n = 3</math> możliwa jest sytuacja, że <math>n = p_0 = 3</math>. Istotnie, łatwo stwierdzamy, że
  
Linia 2677: Linia 2688:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C68</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Zadanie C70</span><br/>
 
Uzasadnij przypuszczenie, że ciągów arytmetycznych '''kolejnych''' liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 7</math> możemy oczekiwać dopiero dla <math>p_0 \sim 10^{20}</math>.
 
Uzasadnij przypuszczenie, że ciągów arytmetycznych '''kolejnych''' liczb pierwszych o&nbsp;długości <math>n = 7</math> możemy oczekiwać dopiero dla <math>p_0 \sim 10^{20}</math>.
  
Linia 2757: Linia 2768:
 
== Uzupełnienie ==
 
== Uzupełnienie ==
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C69 (lemat Bézouta)</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C71 (lemat Bézouta)</span><br/>
 
Jeżeli liczby całkowite <math>a</math> i <math>b</math> nie są jednocześnie równe zeru, a&nbsp;największy wspólny dzielnik tych liczb jest równy <math>D</math>, to istnieją takie liczby całkowite <math>x, y</math>, że
 
Jeżeli liczby całkowite <math>a</math> i <math>b</math> nie są jednocześnie równe zeru, a&nbsp;największy wspólny dzielnik tych liczb jest równy <math>D</math>, to istnieją takie liczby całkowite <math>x, y</math>, że
  
Linia 2784: Linia 2795:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C70 (lemat Euklidesa)</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C72 (lemat Euklidesa)</span><br/>
 
Niech <math>p</math> będzie liczbą pierwszą oraz <math>a, b, d \in \mathbb{Z}</math>.
 
Niech <math>p</math> będzie liczbą pierwszą oraz <math>a, b, d \in \mathbb{Z}</math>.
  
Linia 2795: Linia 2806:
 
'''Punkt 1.'''
 
'''Punkt 1.'''
  
Z założenia liczby <math>d</math> i <math>a</math> są względnie pierwsze, zatem na mocy lematu Bézouta (twierdzenie C69) istnieją takie liczby całkowite <math>x</math> i <math>y</math>, że
+
Z założenia liczby <math>d</math> i <math>a</math> są względnie pierwsze, zatem na mocy lematu Bézouta (twierdzenie C71) istnieją takie liczby całkowite <math>x</math> i <math>y</math>, że
  
 
::<math>d x + a y = 1</math>
 
::<math>d x + a y = 1</math>
Linia 2817: Linia 2828:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C71</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C73</span><br/>
 
Niech <math>a, b, m \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli <math>a \, | \, m</math> i <math>b \, | \, m</math> oraz <math>\gcd (a, b) = 1</math>, to <math>a b \, | \, m</math>.
 
Niech <math>a, b, m \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli <math>a \, | \, m</math> i <math>b \, | \, m</math> oraz <math>\gcd (a, b) = 1</math>, to <math>a b \, | \, m</math>.
  
Linia 2826: Linia 2837:
 
::<math>a x + b y = 1</math>
 
::<math>a x + b y = 1</math>
  
(zobacz C69). Zatem
+
(zobacz C71). Zatem
  
 
::<math>m = m (a x + b y)</math>
 
::<math>m = m (a x + b y)</math>
Linia 2842: Linia 2853:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C72</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C74</span><br/>
 
Niech <math>a, b, c \in \mathbb{Z}</math>. Równanie <math>a x + b y = c</math> ma rozwiązanie wtedy i&nbsp;tylko wtedy, gdy największy wspólny dzielnik liczb <math>a</math> i <math>b</math> jest dzielnikiem liczby <math>c</math>.
 
Niech <math>a, b, c \in \mathbb{Z}</math>. Równanie <math>a x + b y = c</math> ma rozwiązanie wtedy i&nbsp;tylko wtedy, gdy największy wspólny dzielnik liczb <math>a</math> i <math>b</math> jest dzielnikiem liczby <math>c</math>.
  
Linia 2862: Linia 2873:
 
::<math>a x + b y = k D</math>
 
::<math>a x + b y = k D</math>
  
Lemat Bézouta (twierdzenie C69) zapewnia istnienie liczb całkowitych <math>x_0</math> i <math>y_0</math> takich, że
+
Lemat Bézouta (twierdzenie C71) zapewnia istnienie liczb całkowitych <math>x_0</math> i <math>y_0</math> takich, że
  
 
::<math>a x_0 + b y_0 = D</math>
 
::<math>a x_0 + b y_0 = D</math>
Linia 2880: Linia 2891:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C73</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Uwaga C75</span><br/>
Z twierdzenia C72 wynika, że szukając rozwiązań równania <math>A x + B y = C</math> w&nbsp;liczbach całkowitych, powinniśmy
+
Z twierdzenia C74 wynika, że szukając rozwiązań równania <math>A x + B y = C</math> w&nbsp;liczbach całkowitych, powinniśmy
  
 
:* obliczyć największy wspólny dzielnik <math>D</math> liczb <math>A</math> i <math>B</math>
 
:* obliczyć największy wspólny dzielnik <math>D</math> liczb <math>A</math> i <math>B</math>
Linia 2890: Linia 2901:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C74</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Twierdzenie C76</span><br/>
 
Niech <math>a, b, c \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, to równanie
 
Niech <math>a, b, c \in \mathbb{Z}</math>. Jeżeli liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, to równanie
  
Linia 2905: Linia 2916:
  
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
 
{{Spoiler|Style = font-style: italic; font-weight: bold; color: olive; text-decoration: underline;|Show=Dowód|Hide=Ukryj dowód}}
Z założenia liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, zatem największy wspólny dzielnik tych liczb jest równy <math>1</math> i&nbsp;dzieli liczbę <math>c</math>. Na mocy twierdzenia C72 równanie
+
Z założenia liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, zatem największy wspólny dzielnik tych liczb jest równy <math>1</math> i&nbsp;dzieli liczbę <math>c</math>. Na mocy twierdzenia C74 równanie
  
 
::<math>a x + b y = c</math>
 
::<math>a x + b y = c</math>
Linia 2935: Linia 2946:
 
::<math>a(x - x_0) = b (y_0 - y)</math>
 
::<math>a(x - x_0) = b (y_0 - y)</math>
  
Ponieważ liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C70) <math>b|(x - x_0)</math>. Skąd mamy
+
Ponieważ liczby <math>a</math> i <math>b</math> są względnie pierwsze, to na mocy lematu Euklidesa (twierdzenie C72) <math>b|(x - x_0)</math>. Skąd mamy
  
 
::<math>x - x_0 = b t</math>
 
::<math>x - x_0 = b t</math>
Linia 2949: Linia 2960:
  
  
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C75</span><br/>
+
<span style="font-size: 110%; font-weight: bold;">Przykład C77</span><br/>
 
Rozwiązania równania
 
Rozwiązania równania
  
Linia 3003: Linia 3014:
  
 
<ref name="LiczbaJestPostaci">Określenie, że „liczba <math>n</math> jest postaci <math>a k + b</math>”, jest jedynie bardziej czytelnym (obrazowym) zapisem stwierdzenia, że reszta z&nbsp;dzielenia liczby <math>n</math> przez <math>a</math> wynosi <math>b</math>. Zapis „liczba <math>n</math> jest postaci <math>a k - 1</math>” oznacza, że reszta z&nbsp;dzielenia liczby <math>n</math> przez <math>a</math> wynosi <math>a - 1</math>.</ref>
 
<ref name="LiczbaJestPostaci">Określenie, że „liczba <math>n</math> jest postaci <math>a k + b</math>”, jest jedynie bardziej czytelnym (obrazowym) zapisem stwierdzenia, że reszta z&nbsp;dzielenia liczby <math>n</math> przez <math>a</math> wynosi <math>b</math>. Zapis „liczba <math>n</math> jest postaci <math>a k - 1</math>” oznacza, że reszta z&nbsp;dzielenia liczby <math>n</math> przez <math>a</math> wynosi <math>a - 1</math>.</ref>
 +
 +
<ref name="Linnik1">Wikipedia, ''Linnik's theorem'', ([https://en.wikipedia.org/wiki/Linnik%27s_theorem Wiki-en])</ref>
 +
 +
<ref name="Linnik2">MathWorld, ''Linnik's Theorem''. ([https://mathworld.wolfram.com/LinniksTheorem.html MathWorld])</ref>
 +
 +
<ref name="Linnik3">Yuri Linnik, ''On the least prime in an arithmetic progression. I. The basic theorem'', Mat. Sb. (N.S.) 15 (1944) 139–178.</ref>
 +
 +
<ref name="Linnik4">Yuri Linnik, ''On the least prime in an arithmetic progression. II. The Deuring-Heilbronn phenomenon'', Mat. Sb. (N.S.) 15 (1944) 347–368.</ref>
 +
 +
<ref name="Xylouris1">Triantafyllos Xylouris, ''Über die Nullstellen der Dirichletschen L-Funktionen und die kleinste Primzahl in einer arithmetischen Progression'', Bonner Mathematische Schriften, vol. 404, Univ. Bonn, 2011, Diss.</ref>
  
 
<ref name="PAPWiki">Wikipedia, ''Primes in arithmetic progression'', ([https://en.wikipedia.org/wiki/Primes_in_arithmetic_progression Wiki-en])</ref>
 
<ref name="PAPWiki">Wikipedia, ''Primes in arithmetic progression'', ([https://en.wikipedia.org/wiki/Primes_in_arithmetic_progression Wiki-en])</ref>

Wersja z 19:15, 25 mar 2023

12.03.2022



Ciągi nieskończone

Definicja C1
Niech nZ+. Jeżeli każdej liczbie n przypiszemy pewną liczbę rzeczywistą an, to powiemy, że liczby a1,a2,,an, tworzą ciąg nieskończony.


Uwaga C2
Ciąg nieskończony a1,a2,,an, będziemy oznaczać (an). Często, o ile nie będzie prowadziło to do nieporozumień, ciąg nieskończony będziemy nazywać po prostu ciągiem.


Definicja C3
Niech nZ+. Ciąg (an) będziemy nazywali

  • ciągiem rosnącym, jeżeli dla każdego n jest an+1an
  • ciągiem malejącym, jeżeli dla każdego n jest an+1an

Ciągi rosnące dzielimy na

  • ciągi silnie rosnące, jeżeli dla każdego n jest an+1>an
  • ciągi słabo rosnące, jeżeli istnieją takie n, że an+1=an

Ciągi malejące dzielimy na

  • ciągi silnie malejące, jeżeli dla każdego n jest an+1<an
  • ciągi słabo malejące, jeżeli istnieją takie n, że an+1=an


Definicja C4
Niech εR+. Liczbę a będziemy nazywali granicą ciągu (an), jeżeli dla dowolnego ε w przedziale (aε,a+ε) znajdują się prawie wszystkie wyrazy ciągu (an) (to znaczy wszystkie poza co najwyżej skończoną ilością).


Uwaga C5
1) sens definicji jest taki: jeżeli liczba a jest granicą ciągu (an), to dla dowolnie małego ε>0, poza przedziałem (aε,a+ε) może się znaleźć co najwyżej skończona ilość wyrazów ciągu (an)

2) słabsze żądanie, aby w przedziale (aε,a+ε) znajdowała się nieskończona ilość wyrazów ciągu nie prowadzi do poprawnej definicji granicy. Przykładowo, w przedziale (1ε,1+ε) znajduje się nieskończenie wiele wyrazów ciągu an=(1)n, ale ani liczba 1, ani liczba 1 nie są granicami tego ciągu. O ciągu an=(1)n mówimy, że nie ma granicy.

3) ze względu na równoważność warunków

  • an(aε,a+ε)
  • aε<an<a+ε
  • ε<ana<ε
  • |ana|<ε

definicja C4 może być wypowiedziana następująco


Definicja C6
Liczbę a będziemy nazywali granicą ciągu (an), jeżeli dla dowolnego ε>0 prawie wszystkie wyrazy ciągu (an) spełniają warunek |ana|<ε.


Definicja C7
Ciąg (an) mający granicę (w rozumieniu definicji C4 lub C6) będziemy nazywali ciągiem zbieżnym, a fakt ten zapisujemy symbolicznie następująco

limnan=a      lub      ana

(od łacińskiego słowa limes oznaczającego granicę).


Zauważmy jeszcze, że wprost z definicji granicy wynika
Twierdzenie C8

1. limnan=alimn(ana)=0limn|ana|=0
2. limnan=0limn|an|=0
3. limnan=alimn|an|=|a|
Dowód


Twierdzenie C9 (twierdzenie o trzech ciągach)
Jeżeli istnieje taka liczba całkowita N0, że dla każdego n>N0 jest spełniony warunek

anxnbn

oraz

limnan=limnbn=g

to limnxn=g.

Dowód


Bez dowodu podamy kilka ważnych twierdzeń.
Twierdzenie C10*
Jeżeli istnieje taka liczba całkowita n i rzeczywista M, że dla każdego k>n jest

ak+1ak oraz akM

to ciąg (ak) jest zbieżny.
Inaczej mówiąc: ciąg rosnący i ograniczony od góry jest zbieżny.


Twierdzenie C11*
Jeżeli istnieje taka liczba całkowita n i rzeczywista M, że dla każdego k>n jest

ak+1ak oraz akM

to ciąg (ak) jest zbieżny.
Inaczej mówiąc: ciąg malejący i ograniczony od dołu jest zbieżny.


Twierdzenie C12*
Jeżeli limnan=a oraz limnbn=b, gdzie a,b są dowolnymi liczbami rzeczywistymi, to

  1. limn(an±bn)=a±b
  2. limn(anbn)=ab

Jeżeli dodatkowo dla każdego n jest bn0 i b0, to

  3. limnanbn=ab


Twierdzenie C13
Jeżeli limnan=0, zaś ciąg (xn) jest ograniczony, czyli istnieje taka liczba M>0, że dla każdej wartości n prawdziwa jest nierówność |xn|<M, to

limn(xnan)=0
Dowód


Twierdzenie C14
Dla a0 i n1 prawdziwa jest nierówność

(1+a)1/n1+an
Dowód


Twierdzenie C15
Jeżeli A>0, to limnAn=1.

Dowód


Twierdzenie C16
Jeżeli prawie wszystkie wyrazy ciągu ciągu (an) spełniają warunek 0<m<an<M, to limnann=1

Dowód


Twierdzenie C17
Następujące ciągi są silnie rosnące i zbieżne

Dowód


Twierdzenie C18
Dla n2 prawdziwe są następujące nierówności

Dowód



Liczby pierwsze w ciągach arytmetycznych

Twierdzenie C19
Każda liczba naturalna n2 jest liczbą pierwszą lub iloczynem liczb pierwszych.

Dowód


Twierdzenie C20 (Euklides, IV w. p.n.e.)
Istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych.

Dowód


Twierdzenie C21
Jeżeli liczba naturalna n jest postaci 4k+3[2], to ma dzielnik postaci 4k+3 będący liczbą pierwszą.

Dowód


Twierdzenie C22
Istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych postaci 4k+3.

Dowód


Twierdzenie C23
Jeżeli liczba naturalna n jest postaci 6k+5, to ma dzielnik postaci 6k+5 będący liczbą pierwszą.

Dowód


Twierdzenie C24
Istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych postaci 6k+5.

Dowód


Twierdzenie C25
Istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych postaci 3k+2.

Dowód


Uwaga C26
Zauważmy, że liczby postaci 2k+1 to wszystkie liczby nieparzyste dodatnie. Ponieważ wszystkie liczby pierwsze (poza liczbą 2) są liczbami nieparzystymi, to wśród liczb postaci 2k+1 występuje nieskończenie wiele liczb pierwszych.

Wszystkie omówione wyżej przypadki ciągów arytmetycznych: 2k+1, 3k+2, 4k+3 i 6k+5, w których występuje nieskończona ilość liczb pierwszych są szczególnymi przypadkami udowodnionego w 1837 roku twierdzenia


Twierdzenie C27* (Peter Gustav Lejeune Dirichlet, 1837)
Niech aZ+ i bZ. Jeżeli liczby a i b są względnie pierwsze, to w ciągu arytmetycznym ak+b występuje nieskończenie wiele liczb pierwszych.


Uwaga C28
Dowód twierdzenia Dirichleta jest bardzo trudny. Natomiast bardzo łatwo można pokazać, że dowolny ciąg arytmetyczny ak+b zawiera nieskończenie wiele liczb złożonych. Istotnie, jeżeli liczby a,b nie są względnie pierwsze, to wszystkie wyrazy ciągu są liczbami złożonymi. Jeżeli a,b są względnie pierwsze i b>1, to wystarczy przyjąć k=bt. Jeżeli są względnie pierwsze i b=1, to wystarczy przyjąć k=at2+2t, wtedy

ak+1=a2t2+2at+1=(at+1)2


Uwaga C29
Wiemy już, że w przypadku gdy liczby a i b są względnie pierwsze, to w ciągu arytmetycznym ak+b występuje nieskończenie wiele liczb pierwszych. Pojawia się pytanie o to, czy możliwe jest oszacowanie najmniejszej liczby pierwszej p w takim ciągu. Jakkolwiek przypuszczamy, że prawdziwe jest oszacowanie p<a2, to stan naszej obecnej wiedzy ujmuje twierdzenie Linnika[3][4][5][6], które podajemy niżej. Trzeba było ponad pół wieku wysiłku wielu matematyków, aby pokazać, że w twierdzeniu Linnika możemy przyjąć L=5[7].


Twierdzenie C30* (Jurij Linnik, 1944)
Niech a,bZ+ i pmin(a,b) oznacza najmniejszą liczbę pierwszą w ciągu arytmetycznym ak+b, gdzie kZ+. Jeżeli gcd(a,b)=1 i b[1,a1], to istnieją takie stałe L>0 i a02, że dla wszystkich a>a0 prawdziwe jest oszacowanie

pmin(a,b)<aL


Zadanie C31
Pokazać, że istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych zakończonych cyframi 99, przykładowo 199, 499, 599, 1399, 1499, ...

Rozwiązanie


Definicja C32
Niech a2 będzie liczbą całkowitą. Wartość funkcji π(n;a,b) jest równa ilości liczb pierwszych nie większych od n, które przy dzieleniu przez a dają resztę b.


Uwaga C33
Zauważmy, że w twierdzeniu Dirichleta na liczby a oraz b nałożone są minimalne warunki: aZ+ i bZ. Sytuacja w przypadku funkcji π(n;a,b) jest odmienna – tutaj mamy a2 oraz 0ba1. Jest tak dlatego, że podział liczb pierwszych, który odzwierciedla funkcja π(n;a,b) jest podziałem pierwotnym, a twierdzenie Dirichleta jest tylko jego uzasadnieniem. Podział liczb pierwszych musi być też precyzyjnie określony, tak aby zachodził naturalny związek

b=0a1π(n;a,b)=π(n)

Oczywiście nie przeszkadza to w liczeniu liczb pierwszych w dowolnym ciągu arytmetycznym. Niech na przykład

uk=7k+101=7(k+14)+3 gdzie k=0,1,

Ilość liczb pierwszych w ciagu (uk) jest równa

π(n;7,3)π(713+3;7,3)=π(n;7,3)5


Zadanie C34
Pokazać, że dla dowolnej liczby całkowitej m1

  • wśród liczb naturalnych zawsze można wskazać m kolejnych liczb, które są złożone
  • w ciągu arytmetycznym ak+b, gdzie liczby a i b są względnie pierwsze, zawsze można wskazać m kolejnych wyrazów, które są złożone
Rozwiązanie


Przykład C35
Rozważmy ciąg arytmetyczny uk=3k+2 i wskaźnik

k0=j=012(3j+2)=3091650738176000

Trzynaście wyrazów tego szeregu dla k=k0+t, gdzie t=0,1,,12 to oczywiście liczby złożone, ale wyrazy dla k=k01 i k=k0+13 są liczbami pierwszymi.

Przeszukując ciąg uk=3k+2 możemy łatwo znaleźć, że pierwsze trzynaście kolejnych wyrazów złożonych pojawia się już dla k=370,371,,382.


Twierdzenie C36
Jeżeli n3, to istnieje n kolejnych liczb naturalnych, wśród których znajduje się dokładnie rπ(n) liczb pierwszych.

Dowód


Przykład C37
Czytelnik może łatwo sprawdzić, że ciąg (1308,,1407) stu kolejnych liczb całkowitych zawiera dokładnie 8 liczb pierwszych.


Zadanie C38
Pokazać, nie korzystając z twierdzenia C36, że istnieje 1000 kolejnych liczb naturalnych, wśród których jest dokładnie jedna liczba pierwsza.

Rozwiązanie


Zadanie C39
Pokazać, że istnieje 20 kolejnych liczb naturalnych postaci 6k+1, wśród których jest dokładnie 5 liczb pierwszych.

Rozwiązanie


Twierdzenie C40
Niech a,bZ oraz a2 i 0ba1. Jeżeli liczby a oraz b są względnie pierwsze, to istnieje n kolejnych liczb postaci ak+b, wśród których znajduje się dokładnie rπ(a(n1)+b;a,b) liczb pierwszych.

Dowód


Zadanie C41
Niech p5 będzie liczbą pierwszą. Pokazać, że w ciągu 6k+1 występują kwadraty wszystkich liczb pierwszych p.

Rozwiązanie


Zadanie C42
Dany jest ciąg arytmetyczny ak+b, gdzie liczby a i b są względnie pierwsze. Pokazać, że

  • jeżeli liczba pierwsza p dzieli a, to żaden wyraz ciągu ak+b nie jest podzielny przez p
  • jeżeli liczba pierwsza p nie dzieli a, to istnieje nieskończenie wiele wyrazów ciągu ak+b, które są podzielne przez p
Rozwiązanie


Uwaga C43
Łatwo możemy napisać w PARI/GP funkcję, która zwraca najmniejszą liczbę naturalną k0, dla której wyraz ciągu arytmetycznego ak+b jest podzielny przez p (przy założeniu, że liczby a i p są względnie pierwsze).

f(a,b,p) = lift( Mod(-b,p)*Mod(a,p)^(-1) )



Ciągi nieskończone i liczby pierwsze

Uwaga C44
Choć wiele ciągów jest dobrze znanych i równie dobrze zbadanych, to nie wiemy, czy zawierają one nieskończenie wiele liczb pierwszych. Przykładowo

Nie wiemy, czy istnieje wielomian całkowity W(n) stopnia większego niż jeden taki, że W(n) jest liczbą pierwszą dla nieskończenie wielu liczb n.


Przykład C45
Łatwo sprawdzić, że wartości wielomianu W(n)=n2+n+41 są liczbami pierwszymi dla 1n39. Oczywiście 41|W(41).


Twierdzenie C46
Niech a,n będą liczbami całkowitymi takimi, że a2 i n1. Jeżeli liczba an+1 jest liczbą pierwszą, to a jest liczbą parzystą i n=2m.

Dowód


Twierdzenie C47
Dla dowolnej liczby naturalnej n1 liczba xy jest dzielnikiem wyrażenia xnyn.

Dowód


Twierdzenie C48
Jeżeli n2 oraz an1 jest liczbą pierwszą, to a=2 i n jest liczbą pierwszą.

Dowód




Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych

Uwaga C49
Ciągi arytmetyczne liczb pierwszych[8][9] zbudowane z dwóch liczb pierwszych nie są interesujące, bo dowolne dwie liczby tworzą ciąg arytmetyczny. Dlatego będziemy się zajmowali ciągami arytmetycznymi liczb pierwszych o długości n3.

Ponieważ nie da się zbudować ciągu arytmetycznego liczb pierwszych o długości n3, w którym pierwszym wyrazem jest liczba p0=2, to będą nas interesowały ciągi rozpoczynające się od liczby pierwszej p03

Jeżeli do liczby pierwszej nieparzystej dodamy dodatnią liczbę nieparzystą, to otrzymamy liczbę parzystą złożoną, zatem różnica ciągu arytmetycznego d musi być liczbą parzystą, aby zbudowanie jakiegokolwiek ciągu arytmetycznego liczb pierwszych o długości n3 było możliwe.

Istnienie nieskończenie wiele ciągów arytmetycznych liczb pierwszych o długości n=3 pokazano już wiele lat temu[10]. Temat ciągów arytmetycznych liczb pierwszych zyskał na popularności[11] po udowodnieniu przez Bena Greena i Terence'a Tao twierdzenia o istnieniu dowolnie długich (ale skończonych) ciągów arytmetycznych liczb pierwszych[12].


Twierdzenie C50* (Ben Green i Terence Tao, 2004)
Dla dowolnej liczby naturalnej n2 istnieje nieskończenie wiele n-wyrazowych ciągów arytmetycznych liczb pierwszych.



Przykład C51
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o długości n=3 i n=4.

Pokaż tabele


Przykład C52
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o długości n=5 i n=6.

Pokaż tabele


Przykład C53
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o długości n=7 i n=8.

Pokaż tabele


Przykład C54
Tabela zawiera przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o długości n=9 i n=10.

Pokaż tabele


Twierdzenie C55
Niech d,k,k0,nZ+ oraz aZ. Jeżeli liczby d i n są względnie pierwsze, to reszty r1,r2,,rn z dzielenia n kolejnych wyrazów ciągu arytmetycznego

xk=a+kd dla k=k0+1,,k0+n

przez liczbę n są wszystkie różne i tworzą zbiór S={0,1,,n1}. W szczególności wynika stąd, że wśród n kolejnych wyrazów ciągu arytmetycznego (xk) jeden z tych wyrazów jest podzielny przez n.

Dowód


Twierdzenie C56
Niech dZ+ i niech będzie dany ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o długości n

pk=p0+kd dla k=0,1,,n1

Z żądania, aby dany ciąg arytmetyczny był ciągiem arytmetycznym liczb pierwszych, wynika, że muszą być spełnione następujące warunki

  • p0d
  • np0
  • P(n1)|d
  • jeżeli liczba pierwsza q nie dzieli d, to nq

gdzie P(t) jest iloczynem wszystkich liczb pierwszych nie większych od t.

Dowód


Uwaga C57
Czasami, zamiast pisać „ciąg arytmetyczny liczb pierwszych”, będziemy posługiwali się skrótem PAP od angielskiej nazwy „prime arithmetic progression”. Konsekwentnie zapis PAP-n będzie oznaczał ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o długości n, a zapis PAP(n,d,q) ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o długości n, pierwszym wyrazie q i różnicy d.


Uwaga C58
Jakkolwiek sądzimy, że istnieje nieskończenie wiele ciągów arytmetycznych liczb pierwszych rozpoczynających się od dowolnej liczby pierwszej q i o dowolnej długości 3nq, to obecnie jest to tylko nieudowodnione przypuszczenie.

Dlatego nawet dla najmniejszej liczby pierwszej q takiej, że qd nierówność nq, pokazana w twierdzeniu C56, pozostaje nadal tylko oszacowaniem. W szczególności nie możemy z góry przyjmować, że dla liczby n=q znajdziemy taką liczbę d będącą wielokrotnością liczby P(q1) i niepodzielną przez q, że będzie istniał PAP(q,d,q).


Przykład C59
Rozważmy dwie różnice d1=6=23 oraz d2=42=237. Zauważmy, że liczba pierwsza 5 nie dzieli ani d1, ani d2. Co więcej, liczba pierwsza 5 jest najmniejszą liczbą pierwszą, która nie dzieli rozpatrywanych różnic, zatem nierówność n5 zapewnia najmocniejsze oszacowanie długości ciągu n. Łatwo sprawdzamy w zamieszczonych tabelach, że dla d=6 oraz dla d=42 są ciągi o długości 3,4,5, ale nie ma ciągów o długości 6,7,

W szczególności z twierdzenia C56 wynika, że szukając ciągów arytmetycznych liczb pierwszych o określonej długości n, należy szukać ich tylko dla różnic d będących wielokrotnością liczby P(n1).


Zadanie C60
Wiemy, że liczby pierwsze p>3 można przedstawić w jednej z postaci 6k1 lub 6k+1. Pokazać, że jeżeli p0=3, to dwa następne wyrazu rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych są różnych postaci.

Rozwiązanie


Zadanie C61
Wiemy, że liczby pierwsze p>3 można przedstawić w jednej z postaci 6k1 lub 6k+1. Pokazać, że wszystkie wyrazy rosnącego ciągu arytmetycznego liczb pierwszych p0,p1,,pn1, gdzie p05 i n3 muszą być jednakowej postaci.

Rozwiązanie


Zadanie C62
Niech d>0 będzie różnicą ciągu arytmetycznego liczb pierwszych o długości n

pk=p0+kd dla k=0,1,,n1

Pokazać, nie korzystając z twierdzenia C56, że jeżeli liczba pierwsza q nie dzieli d, to nq.

Rozwiązanie


Twierdzenie C63
Niech q będzie liczbą pierwszą, a liczby pierwsze

pk=p0+kd gdzie k=0,1,,q1

tworzą ciąg arytmetyczny o długości q i różnicy d>0.

Równość p0=q zachodzi wtedy i tylko wtedy, gdy qd.

Dowód


Uwaga C64
Niech ciąg arytmetyczny liczb pierwszych o długości n ma postać

pk=p0+kd dla k=0,1,,n1

Z udowodnionych wyżej twierdzeń C56 i C63 wynika, że ciągi arytmetyczne liczb pierwszych o długości n można podzielić na dwie grupy

  • jeżeli n jest liczbą pierwszą i nd, to P(n1)|d oraz p0=n (dla ustalonego d może istnieć tylko jeden ciąg)
  • jeżeli n jest liczbą złożoną lub n|d, to P(n)|d oraz p0>n

Funkcja P(t) jest iloczynem wszystkich liczb pierwszych nie większych od t.


Przykład C65
Niech różnica ciągu arytmetycznego liczb pierwszych wynosi d=10t, gdzie t1. Zauważmy, że dla dowolnego t liczba 3 jest najmniejszą liczbą pierwszą, która nie dzieli d. Z oszacowania n3 wynika, że musi być n=3.

Jeżeli długość ciągu n=3 i nd, to musi być p0=n=3 i może istnieć tylko jeden PAP dla każdego d. W przypadku t10000 jedynie dla t=1,5,6,17 wszystkie liczby ciągu arytmetycznego (3,3+10t,3+210t) są pierwsze.


Zadanie C66
Znaleźć wszystkie PAP(n,d,p) dla d=2,4,8,10,14,16.

Rozwiązanie


Zadanie C67
Znaleźć wszystkie PAP(n,d,p) dla n=3,5,7,11 i d=P(n1).

Rozwiązanie


Przykład C68
Przedstawiamy przykładowe ciągi arytmetyczne liczb pierwszych, takie że n=p0 dla n=3,5,7,11,13. Zauważmy, że wypisane w tabeli wartości d są wielokrotnościami liczby P(n1).

Pokaż tabelę


Przykład C69
Liczby 3,5,7 są najprostszym przykładem ciągu arytmetycznego kolejnych liczb pierwszych. Zauważmy, że tylko w przypadku n=3 możliwa jest sytuacja, że n=p0=3. Istotnie, łatwo stwierdzamy, że

  • ponieważ p0 i p1kolejnymi liczbami pierwszymi, to p1p0<p0 (zobacz zadanie B22)
  • dla dowolnej liczby pierwszej q5 jest q<P(q1) (zobacz zadanie B26)

Przypuśćmy teraz, że istnieje ciąg arytmetyczny kolejnych liczb pierwszych, taki że n=p05. Mamy

d=p1p0<p0<P(p01)=P(n1)

Zatem P(n1)d, co jest niemożliwe.

Wynika stąd, że poza przypadkiem n=p0=3 ciąg arytmetyczny kolejnych liczb pierwszych musi spełniać warunek P(n)|d, czyli P(n)|(p1p0).

Poniższe tabele przedstawiają przykładowe ciągi arytmetyczne kolejnych liczb pierwszych o długościach n=3,4,5,6 dla rosnących wartości p0. Nie istnieje ciąg arytmetyczny kolejnych liczb pierwszych o długości n=7 dla p0<1013. Prawdopodobnie CPAP-7 pojawią się dopiero dla p01020.

Znane są ciągi arytmetyczne kolejnych liczb pierwszych o długościach n10[13].

Pokaż tabele


Zadanie C70
Uzasadnij przypuszczenie, że ciągów arytmetycznych kolejnych liczb pierwszych o długości n=7 możemy oczekiwać dopiero dla p01020.

Rozwiązanie



Uzupełnienie

Twierdzenie C71 (lemat Bézouta)
Jeżeli liczby całkowite a i b nie są jednocześnie równe zeru, a największy wspólny dzielnik tych liczb jest równy D, to istnieją takie liczby całkowite x,y, że

ax+by=D
Dowód


Twierdzenie C72 (lemat Euklidesa)
Niech p będzie liczbą pierwszą oraz a,b,dZ.

  • jeżeli d|ab i liczba d jest względnie pierwsza z a, to d|b
  • jeżeli p|ab, to p|a lub p|b
Dowód


Twierdzenie C73
Niech a,b,mZ. Jeżeli a|m i b|m oraz gcd(a,b)=1, to ab|m.

Dowód


Twierdzenie C74
Niech a,b,cZ. Równanie ax+by=c ma rozwiązanie wtedy i tylko wtedy, gdy największy wspólny dzielnik liczb a i b jest dzielnikiem liczby c.

Dowód


Uwaga C75
Z twierdzenia C74 wynika, że szukając rozwiązań równania Ax+By=C w liczbach całkowitych, powinniśmy

  • obliczyć największy wspólny dzielnik D liczb A i B
  • jeżeli D>1, należy sprawdzić, czy D|C
  • jeżeli DC, to równanie Ax+By=C nie ma rozwiązań w liczbach całkowitych
  • jeżeli D|C, należy podzielić obie strony równania Ax+By=C przez D i przejść do rozwiązywania równania równoważnego ax+by=c, gdzie a=AD, b=BD, c=CD, zaś największy wspólny dzielnik liczb a i b jest równy 1.


Twierdzenie C76
Niech a,b,cZ. Jeżeli liczby a i b są względnie pierwsze, to równanie

ax+by=c

ma nieskończenie wiele rozwiązań w liczbach całkowitych.

Jeżeli para liczb całkowitych (x0,y0) jest jednym z tych rozwiązań, to wszystkie pozostałe rozwiązania całkowite można otrzymać ze wzorów

x=x0+bt
y=y0at

gdzie t jest dowolną liczbą całkowitą.

Dowód


Przykład C77
Rozwiązania równania

ax+by=c

gdzie gcd(a,b)=1, które omówiliśmy w poprzednim twierdzeniu, najłatwiej znaleźć korzystając w PARI/GP z funkcji gcdext(a, b). Funkcja ta zwraca wektor liczb [x0, y0, d], gdzie d=gcd(a,b), a liczby x0 i y0 są rozwiązaniami równania

ax0+by0=gcd(a,b)

Ponieważ założyliśmy, że gcd(a,b)=1, to łatwo zauważmy, że

a(cx0)+b(cy0)=c

Zatem para liczb całkowitych (cx0,cy0) jest jednym z rozwiązań równania

ax+by=c

i wszystkie pozostałe rozwiązania uzyskujemy ze wzorów

x=cx0+bt
y=cy0at

Niech a=7 i b=17. Funkcja gcdext(7,17) zwraca wektor [5, -2, 1], zatem rozwiązaniami równania 7x+17y=1 są liczby

x=5+17t
y=27t

A rozwiązaniami równania 7x+17y=10 są liczby

x=50+17t
y=207t








Przypisy

  1. Korzystamy w tym momencie z zasady dobrego uporządkowania zbioru liczb naturalnych, która stwierdza, że każdy niepusty podzbiór zbioru liczb naturalnych zawiera element najmniejszy. (Wiki-pl), (Wiki-en)
  2. Określenie, że „liczba n jest postaci ak+b”, jest jedynie bardziej czytelnym (obrazowym) zapisem stwierdzenia, że reszta z dzielenia liczby n przez a wynosi b. Zapis „liczba n jest postaci ak1” oznacza, że reszta z dzielenia liczby n przez a wynosi a1.
  3. Wikipedia, Linnik's theorem, (Wiki-en)
  4. MathWorld, Linnik's Theorem. (MathWorld)
  5. Yuri Linnik, On the least prime in an arithmetic progression. I. The basic theorem, Mat. Sb. (N.S.) 15 (1944) 139–178.
  6. Yuri Linnik, On the least prime in an arithmetic progression. II. The Deuring-Heilbronn phenomenon, Mat. Sb. (N.S.) 15 (1944) 347–368.
  7. Triantafyllos Xylouris, Über die Nullstellen der Dirichletschen L-Funktionen und die kleinste Primzahl in einer arithmetischen Progression, Bonner Mathematische Schriften, vol. 404, Univ. Bonn, 2011, Diss.
  8. Wikipedia, Primes in arithmetic progression, (Wiki-en)
  9. MathWorld, Prime Arithmetic Progression, (LINK)
  10. J. G. van der Corput, Über Summen von Primzahlen und Primzahlquadraten, Mathematische Annalen, 116 (1939) 1-50, (LINK)
  11. Wikipedia, Largest known primes in AP, (Wiki-en)
  12. Ben Green and Terence Tao, The Primes Contain Arbitrarily Long Arithmetic Progressions., Ann. of Math. (2) 167 (2008), 481-547, (LINK1), Preprint. 8 Apr 2004, (LINK2)
  13. Wikipedia, Primes in arithmetic progression - Largest known consecutive primes in AP, (Wiki-en)
  14. Henryk Dąbrowski, Twierdzenie Czebyszewa o liczbie pierwszej między n i 2n - Uwagi do twierdzenia, (LINK)