07.04.2022
Szeregi nieskończone
Definicja D1
Sumę wszystkich wyrazów ciągu nieskończonego
nazywamy szeregiem nieskończonym o wyrazach .
Definicja D2
Ciąg nazywamy ciągiem sum częściowych szeregu .
Definicja D3
Szereg będziemy nazywali zbieżnym, jeżeli ciąg sum częściowych jest zbieżny.
Twierdzenie D4 (warunek konieczny zbieżności szeregu)
Jeżeli szereg jest zbieżny, to .
Dowód
Niech będzie ciągiem sum częściowych, wtedy . Z założenia ciąg jest zbieżny, zatem
□
Okazuje się, że bardzo łatwo podać przykład szeregów, dla których warunek jest warunkiem wystarczającym. Opisany w poniższym twierdzeniu rodzaj szeregów nazywamy szeregami naprzemiennymi.
Twierdzenie D5 (kryterium Leibniza)
Niech ciąg będzie ciągiem malejącym o wyrazach nieujemnych. Jeżeli
to szereg jest zbieżny.
Dowód
Grupując wyrazy szeregu po dwa, otrzymujemy sumę częściową postaci
Ponieważ ciąg jest ciągiem malejącym, to każde wyrażenie w nawiasie jest liczbą nieujemną. Z drugiej strony
Zatem dla każdego ciąg sum częściowych jest rosnący i ograniczony od góry, skąd na mocy twierdzenia C10 jest zbieżny, czyli
Pozostaje zbadać sumy częściowe . Rezultat jest natychmiastowy
Co kończy dowód.
□
Twierdzenie D6
Dla prawdziwy jest następujący związek
Dowód
Zauważmy, że założenie zapewnia zbieżność szeregu po prawej stronie. Zapiszmy szereg w postaci sumy dla parzystych i nieparzystych
Otrzymujemy wzór
Podobnie rozpiszmy szereg naprzemienny
gdzie skorzystaliśmy ze znalezionego wyżej wzoru dla sumy szeregu
□
Przykład D7
Szeregi niekończone często definiują ważne funkcje. Dobrym przykładem może być funkcja eta Dirichleta[1], którą definiuje szereg naprzemienny
lub funkcja dzeta Riemanna[2], którą definiuje inny szereg
Na podstawie twierdzenia D6 funkcje te są związane wzorem
Dla funkcja eta Dirichleta jest zbieżna. Możemy ją wykorzystać do znajdowania sumy szeregu naprzemiennego .
Twierdzenie D8
Niech . Szeregi oraz są jednocześnie zbieżne lub jednocześnie rozbieżne. W przypadku zbieżności zachodzi związek
Dowód
Niech (gdzie ) oznacza sumę częściową pierwszego szeregu, a (gdzie ) oznacza sumę częściową drugiego szeregu. Dla mamy
Widzimy, że dla dążącego do nieskończoności zbieżność (rozbieżność) jednego ciągu implikuje zbieżność (rozbieżność) drugiego.
□
Twierdzenie D9 (kryterium porównawcze)
Jeżeli istnieje taka liczba całkowita , że dla każdego jest spełniony warunek
to
- zbieżność szeregu pociąga za sobą zbieżność szeregu
- rozbieżność szeregu pociąga za sobą rozbieżność szeregu
Dowód
Dowód przeprowadzimy dla szeregów oraz , które są (odpowiednio) jednocześnie zbieżne lub jednocześnie rozbieżne z szeregami oraz .
Punkt 1.
Z założenia szereg jest zbieżny. Niech , zatem z założonych w twierdzeniu nierówności dostajemy
Zauważmy, że ciąg sum częściowych jest ciągiem rosnącym (bo ) i ograniczonym od góry. Wynika stąd, że ciąg jest zbieżny, zatem szereg jest zbieżny.
Punkt 2.
Z założenia szereg jest rozbieżny, a z założonych w twierdzeniu nierówności dostajemy
Rosnący ciąg sum częściowych nie może być ograniczony od góry, bo przeczyłoby to założeniu, że szereg jest rozbieżny. Wynika stąd i z wypisanych wyżej nierówności, że również ciąg sum częściowych nie może być ograniczony od góry, zatem szereg jest rozbieżny.
□
Twierdzenie D10
Jeżeli szereg jest zbieżny, to szereg jest również zbieżny.
Dowód
Niech . Z definicji prawdziwe jest następujące kryterium porównawcze
Zatem z punktu 1. twierdzenia D9 wynika, że szereg jest zbieżny. Z definicji wyrazów ciągu mamy i możemy napisać
Ponieważ szeregi po prawej stronie są zbieżne, to zbieżny jest też szereg . Zauważmy, że jedynie w przypadku, gdyby obydwa szeregi po prawej stronie były rozbieżne, nie moglibyśmy wnioskować o zbieżności / rozbieżności szeregu , bo suma szeregów rozbieżnych może być zbieżna.
□
Twierdzenie D11
Niech . Jeżeli wyrazy ciągu można zapisać w jednej z postaci
to odpowiadający temu ciągowi szereg nazywamy szeregiem teleskopowym. Suma częściowa szeregu teleskopowego jest odpowiednio równa
Dowód
Twierdzenie D12
Następujące szeregi są zbieżne
Dowód
Punkt 1.
Dla dowodu wykorzystamy fakt, że rozpatrywany szereg jest szeregiem teleskopowym
Zatem
Przechodząc z do nieskończoności, dostajemy
Punkt 2.
Szereg jest identyczny z szeregiem z punktu 1., co łatwo zauważyć zmieniając zmienną sumowania i odpowiednio granice sumowania.
Punkt 3.
Należy skorzystać z tożsamości
Punkt 4.
Ponieważ dla prawdziwa jest nierówność
to na mocy kryterium porównawczego (twierdzenie D9) ze zbieżności szeregu wynika zbieżność szeregu
□
Twierdzenie D13
Następujące szeregi są zbieżne
Dowód
Punkt 1.
Wystarczy zauważyć, że
Zatem
Ponieważ ciąg sum częściowych szeregu jest rosnący i ograniczony, to szereg jest zbieżny.
Punkt 2.
Korzystając z twierdzenia A37, możemy napisać oszacowanie
Zatem na mocy kryterium porównawczego ze zbieżności szeregu wynika zbieżność szeregu
Punkt 3.
Zauważmy, że
Czyli prawdziwe jest oszacowanie
Zatem możemy napisać
Ponieważ ciąg sum częściowych szeregu jest rosnący i ograniczony, to szereg jest zbieżny.
Punkt 4.
Zauważmy, że
Z drugiej strony mamy
Wynika stąd następujący ciąg nierówności
Rezultat ten wykorzystamy w pełni w przykładzie D14, a do pokazania zbieżności szeregu wystarczy nam prawa nierówność. Mamy
Ponieważ ciąg sum częściowych szeregu jest rosnący i ograniczony, to szereg jest zbieżny.
□
Przykład D14
Na przykładzie szeregu pokażemy, jak należy obliczać przybliżoną wartość sumy szeregu.
Ponieważ nie jesteśmy w stanie zsumować nieskończenie wielu wyrazów, zatem najlepiej będzie podzielić szereg na dwie części
Wartość pierwszej części możemy policzyć bezpośrednio, a dla drugiej części powinniśmy znaleźć jak najlepsze oszacowanie.
Dowodząc twierdzenie D13, w punkcie 4. pokazaliśmy, że prawdziwy jest ciąg nierówności
Wykorzystamy powyższy wzór do znalezienia potrzebnego nam oszacowania. Sumując strony nierówności, dostajemy
Ponieważ szeregi po lewej i po prawej stronie są szeregami teleskopowymi, to łatwo znajdujemy, że
Przechodząc z do nieskończoności, otrzymujemy oszacowanie
Teraz pozostaje dodać sumę wyrazów szeregu od do
Poniżej przedstawiamy wartości oszacowania sumy szeregu znalezione przy pomocy programu PARI/GP dla kolejnych wartości . Wystarczy proste polecenie
for(n=1, 8, s = sum( k = 3, 10^n, 1/k/(log(k))^2 ); print("n= ", n, " a= ", s+1/log(10^n+1), " b= ", s+1/log(10^n) ))
Dysponując oszacowaniem reszty szeregu, znaleźliśmy wartość sumy szeregu z dokładnością 10 miejsc po przecinku.
Natomiast samo zsumowanie wyrazów szeregu daje wynik
Zatem mimo zsumowania stu milionów(!) wyrazów szeregu otrzymaliśmy rezultat z dokładnością jednego(!) miejsca po przecinku. Co więcej, nie wiemy, jaka jest dokładność uzyskanego rezultatu. Znając oszacowanie od dołu i od góry, dokładność jednego miejsca po przecinku uzyskaliśmy po zsumowaniu dziesięciu(!) wyrazów szeregu.
Rozpatrywana wyżej sytuacja pokazuje, że w przypadku znajdowania przybliżonej wartości sumy szeregu ważniejsze od sumowania ogromnej ilości wyrazów jest posiadanie oszacowania nieskończonej reszty szeregu. Ponieważ wyznaczenie tego oszacowania na ogół nie jest proste, pokażemy jak ten problem rozwiązać przy pomocy całki oznaczonej.
Szeregi nieskończone i całka oznaczona
Twierdzenie D15
Jeżeli funkcja jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale , to prawdziwy jest następujący ciąg nierówności
Dowód
Ponieważ funkcja jest z założenia ciągła, dodatnia i malejąca, to zamieszczony niżej rysunek dobrze prezentuje problem.
Przedstawiona na rysunku krzywa odpowiada funkcji . Dla współrzędnej zaznaczyliśmy wartość funkcji , a po lewej i prawej stronie tych punktów zaznaczyliśmy pasy o jednostkowej szerokości. Łatwo zauważamy, że
- po lewej stronie pole pod krzywą (zaznaczone kolorem zielonym) jest większe od pola prostokąta o wysokości i jednostkowej szerokości
- po prawej stronie pole pod krzywą (zaznaczone kolorem niebieskim) jest mniejsze od pola prostokąta o wysokości i jednostkowej szerokości
Korzystając z własności całki oznaczonej, otrzymujemy ciąg nierówności
W powyższym wzorze występują nierówności nieostre, bo rysunek przedstawia funkcję silnie malejącą, ale zgodnie z uczynionym założeniem funkcja może być funkcją słabo malejącą.
Sumując lewą nierówność od do , a prawą od do , dostajemy
Dodając do obydwu stron drugiej z powyższych nierówności i łącząc je ze sobą, otrzymujemy kolejny i docelowy ciąg nierówności
□
Przykład D16
Rozważmy szereg .
Funkcja jest ciągła, dodatnia i silnie malejąca w przedziale , zatem dla dowolnego prawdziwe jest oszacowanie
Przy obliczaniu całek oznaczonych Czytelnik może skorzystać ze strony WolframAlpha.
Ponieważ
to dostajemy
Zauważmy: nie tylko wiemy, że szereg jest rozbieżny, ale jeszcze potrafimy określić, jaka funkcja tę rozbieżność opisuje! Mamy zatem podstawy, by przypuszczać, że całki umożliwią opracowanie metody, która pozwoli rozstrzygać o zbieżności szeregów.
Twierdzenie D17 (kryterium całkowe zbieżności szeregów)
Załóżmy, że funkcja jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale . Szereg jest zbieżny lub rozbieżny w zależności od tego, czy funkcja pierwotna ma dla granicę skończoną, czy nie.
Dowód
Nim przejdziemy do dowodu, wyjaśnimy uczynione założenia. Założenie, że funkcja jest malejąca, będzie wykorzystane w czasie dowodu twierdzenia, ale rozważanie przypadku, gdy jest rosnąca, nie ma sensu, bo wtedy nie mógłby być spełniony warunek konieczny zbieżności szeregu (zobacz twierdzenie D4).
Moglibyśmy założyć bardziej ogólnie, że funkcja jest nieujemna, ale wtedy twierdzenie obejmowałoby przypadki funkcji takich, że dla pewnego byłoby . Ponieważ z założenia funkcja jest malejąca, zatem mielibyśmy dla . Odpowiadający tej funkcji szereg miałby dla tylko wyrazy zerowe i byłby w sposób oczywisty zbieżny.
Założenie ciągłości funkcji ma zapewnić całkowalność funkcji [3]. Założenie to można osłabić[4], tutaj ograniczymy się tylko do podania przykładów. Niech , mamy
-
Po tych uwagach dotyczących założeń możemy przejść do właściwego dowodu. Korzystając ze wzoru udowodnionego w twierdzeniu D15 i przechodząc z do nieskończoności, dostajemy
Z drugiej nierówności wynika, że jeżeli całka jest rozbieżna, to rosnący ciąg kolejnych całek oznaczonych nie może być ograniczony od góry (w przeciwnym wypadku całka byłby zbieżna), zatem również rosnący ciąg sum częściowych nie może być ograniczony od góry, co oznacza, że szereg jest rozbieżny.
Z trzeciej nierówności wynika, że jeżeli całka jest zbieżna, to ciąg sum częściowych jest ciągiem rosnącym i ograniczonym od góry. Wynika stąd, że ciąg jest zbieżny, zatem szereg jest zbieżny.
Ponieważ zbieżność (rozbieżność) całki nie zależy od wyboru dolnej granicy całkowania, to wystarczy badać granicę , gdzie jest dowolną funkcją pierwotną.
□
Przykład D18
Przykłady zebraliśmy w tabeli. Przy obliczaniu całek nieoznaczonych Czytelnik może skorzystać ze strony WolframAlpha.
|
szereg
|
funkcja
|
całka
|
granica
|
wynik
|
1. |
|
|
|
|
szereg rozbieżny
|
2. |
|
|
|
|
szereg rozbieżny
|
3. |
|
|
|
|
szereg zbieżny
|
4. |
|
|
|
|
szereg rozbieżny
|
5. |
|
|
|
|
szereg zbieżny
|
Stosując kryterium całkowe, można łatwo pokazać, że szeregi
są zbieżne dla i rozbieżne dla .
Twierdzenie D19
Jeżeli funkcja jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale oraz
gdzie , to prawdziwe jest następujące oszacowanie sumy szeregu nieskończonego
Dowód
Korzystając ze wzoru udowodnionego w twierdzeniu D15 i przechodząc z do nieskończoności, dostajemy
Czyli
Odejmując od każdej ze stron nierówności liczbę i dodając do każdej ze stron nierówności sumę skończoną , otrzymujemy
Co należało pokazać.
□
Przykład D20
Twierdzenie D19 umożliwia określenie, z jaką dokładnością została wyznaczona suma szeregu. Wyznaczmy sumę szeregu . Mamy
Zatem
Dla kolejnych wartości otrzymujemy
W programie PARI/GP wystarczy napisać:
f(k) = 1.0/(k+1)/sqrt(k)
S(m) = sum( k = 1, m, f(k) )
R(m) = Pi - 2*atan( sqrt(m) )
for(j=1, 9, m=10^j; suma=S(m); reszta=R(m); print( "j= ", j, " a= ", suma + reszta - f(m), " b= ", suma + reszta ))
Prostym wnioskiem z twierdzenia D15 jest następujące
Twierdzenie D21
Niech będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale . Jeżeli przy wyliczaniu sumy szeregu nieskończonego (gdzie ) zastąpimy sumę całką , to błąd wyznaczenia sumy szeregu nie przekroczy .
Dowód
Korzystając ze wzoru z twierdzenia D15 i przechodząc z do nieskończoności, otrzymujemy
Dodając do każdej ze stron nierówności wyrażenie , dostajemy
Skąd wynika natychmiast
Czyli
Co kończy dowód.
□
Twierdzenie D22
Niech będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale . Jeżeli szereg jest zbieżny, to dla każdego prawdziwe jest następujące oszacowanie sumy częściowej szeregu
gdzie oraz są dowolnymi stałymi spełniającymi nierówności
Dowód
Uwaga D23
Niech będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale . Rozważmy szereg . Zauważmy, że:
- korzystając z całkowego kryterium zbieżności, możemy łatwo zbadać, czy szereg jest zbieżny
- jeżeli szereg jest zbieżny, to ponownie wykorzystując całki (twierdzenie D22), możemy znaleźć oszacowanie sumy częściowej szeregu
Jednak dysponując już oszacowaniem sumy częściowej szeregu , możemy udowodnić jego poprawność przy pomocy indukcji matematycznej, a stąd łatwo pokazać zbieżność szeregu . Zauważmy, że wybór większego ułatwia dowód indukcyjny. Stałą najlepiej zaokrąglić w górę do wygodnej dla nas wartości.
Czasami potrzebujemy takiego uproszczenia problemu, aby udowodnić zbieżność szeregów bez odwoływania się do całek. Zauważmy, że Czytelnik nawet nie musi znać całek – wystarczy, że policzy je przy pomocy programów, które potrafią to robić (np. WolframAlpha). Kiedy już znajdziemy oszacowanie sumy częściowej szeregu, nie musimy wyjaśniać, w jaki sposób je znaleźliśmy – wystarczy udowodnić, że jest ono poprawne, a do tego wystarczy indukcja matematyczna.
Zamieszczonej niżej zadania pokazują, jak wykorzystać w tym celu twierdzenie D22.
Zadanie D24
Korzystając z twierdzenia D22, znaleźć oszacowania sumy częściowej szeregów
- oraz
Rozwiązanie
Rozważmy szereg . Funkcja jest funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale . Dla jest
- (zobacz: WolframAlpha)
Zatem
Rozważmy szereg . Funkcja jest funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale . Dla jest
- (zobacz: WolframAlpha)
Przyjmijmy , zatem
□
Zadanie D25
Stosując indukcję matematyczną, udowodnić prawdziwość oszacowania i udowodnić, że szereg jest zbieżny.
Rozwiązanie
Indukcja matematyczna. Łatwo zauważamy, że oszacowanie jest prawdziwe dla . Zakładając, że oszacowanie jest prawdziwe dla , otrzymujemy dla
Co kończy dowód indukcyjny. Zatem dla mamy
Czyli ciąg sum częściowych szeregu jest rosnący i ograniczony od góry, a zatem zbieżny. Co oznacza, że szereg jest zbieżny.
□
Zadanie D26
Stosując indukcję matematyczną, udowodnić prawdziwość oszacowania i udowodnić, że szereg jest zbieżny.
Rozwiązanie
Indukcja matematyczna. Łatwo sprawdzamy, że oszacowanie jest prawdziwe dla
Zakładając, że oszacowanie jest prawdziwe dla , otrzymujemy dla
Co kończy dowód indukcyjny. Zatem dla mamy
Czyli ciąg sum częściowych szeregu jest rosnący i ograniczony od góry, a zatem zbieżny. Co oznacza, że szereg jest zbieżny.
□
Szeregi nieskończone i liczby pierwsze
Twierdzenie D27
Następujące szeregi są zbieżne
Dowód
Punkt 1.
Szereg jest szeregiem naprzemiennym i jego zbieżność wynika z twierdzenia D5.
Punkt 2.
Szereg jest zbieżny, bo sumy częściowe tego szeregu tworzą ciąg rosnący i ograniczony
Punkt 3.
Szereg jest zbieżny, bo sumy częściowe tego szeregu tworzą ciąg rosnący i ograniczony
Punkt 4.
Zbieżność wzoru wynika z kryterium porównawczego, bo dla każdego jest
□
Twierdzenie D28
Następujące szeregi są zbieżne
Dowód
Punkt 1.
Zbieżność tego szeregu udowodniliśmy w twierdzeniu B39, ale obecnie potrafimy uzyskać rezultat znacznie łatwiej. Zauważmy, że rozpatrywaną sumę możemy zapisać w postaci
Wyrażenie w mianowniku ułamka możemy łatwo oszacować. Z twierdzenia A1 mamy ()
Ponieważ dla jest
to dla prawdziwe jest oszacowanie
Wynika stąd, że dla prawdziwy jest ciąg nierówności
Zatem na mocy kryterium porównawczego ze zbieżności szeregu (zobacz twierdzenie D13 p. 4 lub przykład D18 p. 5) wynika zbieżność szeregu
Punkt 2.
Zbieżność szeregu wynika z kryterium porównawczego (twierdzenie D9), bo
Punkt 3.
Szereg jest zbieżny, bo sumy częściowe tego szeregu tworzą ciąg rosnący i ograniczony
Punkt 4.
Zbieżność szeregu wynika z kryterium porównawczego, bo dla każdego jest
□
Twierdzenie D29
Szereg jest rozbieżny.
Dowód
Dla potrzeb dowodu zapiszmy szereg w innej postaci
Zauważmy, że dla wyrazy szeregów oraz spełniają nierówności
Ponieważ szereg jest rozbieżny (zobacz B37), to na mocy kryterium porównawczego rozbieżny jest również szereg
□
Uwaga D30
Moglibyśmy oszacować rozbieżność szeregu podobnie, jak to uczyniliśmy w przypadku twierdzenia B37, ale tym razem zastosujemy inną metodę, która pozwoli nam uzyskać bardziej precyzyjny rezultat.
Twierdzenie D31
Niech . Prawdziwe są następujące nierówności
Dowód
Punkt 1. (indukcja matematyczna)
Łatwo sprawdzić prawdziwość nierówności dla . Zakładając prawdziwość dla , otrzymujemy dla
Ponieważ , zatem . Co kończy dowód punktu 1.
Punkt 2. (indukcja matematyczna)
Łatwo sprawdzić prawdziwość nierówności dla . Zakładając prawdziwość dla , otrzymujemy dla
Ostatnia nierówność wynika z faktu, że . Co kończy dowód punktu 2.
□
Twierdzenie D32
Niech . Dla wykładnika, z jakim liczba pierwsza występuje w rozwinięciu liczby na czynniki pierwsze, prawdziwe są oszacowania
Dowód
Punkt 1. (prawa nierówność)
Zauważmy, że
Punkt 1. (lewa nierówność)
Łatwo znajdujemy, że
Punkt 2. (prawa nierówność)
Z uzyskanego w punkcie 1. oszacowania wynika, że . Ponieważ nierówność ta dotyczy liczb całkowitych, to możemy napisać
Skąd otrzymujemy natychmiast nierówność nieostrą .
Punkt 2. (lewa nierówność)
Z uzyskanego w punkcie 1. oszacowania wynika, że . Ponieważ nierówność ta dotyczy liczb całkowitych, to możemy napisać
Skąd otrzymujemy natychmiast nierówność nieostrą .
□
Twierdzenie D33
Dla dowolnego prawdziwe jest następujące oszacowanie
Dowód
Z oszacowania wykładnika, z jakim liczba pierwsza występuje w rozwinięciu liczby na czynniki pierwsze, wynika natychmiast, że dla mamy
Ponieważ dla jest (zobacz punkt 1. twierdzenia D31), to
Logarytmując, otrzymujemy
Dzieląc strony przez , dostajemy szukaną nierówność.
□
Twierdzenie D34 (pierwsze twierdzenie Mertensa[5][6], 1874)
Dla dowolnego prawdziwe jest następujące oszacowanie
Dowód
Ponieważ
to z twierdzenia D33 dostajemy
Czyli
Gdzie wykorzystaliśmy zbieżność szeregu (twierdzenie D28 p. 3).
□
Twierdzenie D35 (pierwsze twierdzenie Mertensa[5][6], 1874)
Dla dowolnego prawdziwe jest następujące oszacowanie
Dowód
Z oszacowania wykładnika, z jakim liczba pierwsza występuje w rozwinięciu liczby na czynniki pierwsze, wynika natychmiast, że dla mamy
Ponieważ dla jest , to
Logarytmując, otrzymujemy
Skąd natychmiast wynika, że
Druga nierówność wynika z twierdzenia A9. Bezpośrednio sprawdzamy, że powyższa nierówność jest prawdziwa dla .
□
Twierdzenie D36
Dla dowolnego prawdziwe jest następujące oszacowanie
Dowód
Ponieważ
to z twierdzenia D35 dostajemy
Czyli
□
Uwaga D37
Dokładniejsze oszacowanie sumy jest dane wzorem
gdzie
Dla mamy też[7]
|
Uwaga D38
Dokładniejsze oszacowanie sumy jest dane wzorem
gdzie jest stałą Eulera.
Dla prawdziwe jest oszacowanie[8]
|
Uwaga D39
Dla wartości wyrażeń
są liczbami dodatnimi.
Twierdzenie D40
Prawdziwy jest następujący związek
gdzie
Dowód
Ponieważ
zatem
Przechodząc z do nieskończoności, otrzymujemy
Zauważmy teraz, że
Zatem
□
Twierdzenie D41
Dla prawdziwe jest oszacowanie
Dowód
Należy zauważyć, że tak dokładnego oszacowania nie można udowodnić metodami elementarnymi, dlatego punktem wyjścia jest oszacowanie podane w pracy Pierre'a Dusarta[12]
Ponieważ dla jest , to dla mamy
Zatem wyjściowy układ nierówności możemy zapisać w postaci
Z tożsamości
wynika natychmiast, że
Prawa nierówność
Rozważmy prawą nierówność prawdziwą dla
Z twierdzenia D40 wiemy, że
Zatem
Bezpośrednio obliczając, sprawdzamy, że nierówność
jest prawdziwa dla wszystkich liczb
Lewa nierówność
Rozważmy teraz lewą nierówność prawdziwą dla
Mamy
Korzystając kolejno z twierdzeń D15 i C18, dostajemy
Do znalezienia całki oznaczonej Czytelnik może wykorzystać stronę WolframAlpha. Ostatnia nierówność jest prawdziwa dla . Bezpośrednio obliczając, sprawdzamy, że nierówność
jest prawdziwa dla wszystkich .
□
Zadanie D42
Niech . Pokazać, że z nierówności prawdziwej dla
wynika twierdzenie Czebyszewa.
Rozwiązanie
Z twierdzenia D41 wiemy, że dla jest
Zatem postulowane oszacowanie jest prawdziwe dla . Sprawdzając bezpośrednio dla , łatwo potwierdzamy prawdziwość nierówności
dla .
Niech i . Korzystając z twierdzenia D32, łatwo znajdujemy oszacowanie
gdzie . Oznaczając wyrażenie w nawiasie przez , mamy
gdzie skorzystaliśmy z oszacowania wskazanego w treści zadania. Zatem .
Przypuśćmy, że mnożymy liczbę przez kolejne liczby naturalne . Możemy postawić pytanie: kiedy w rozkładzie na czynniki pierwsze liczby musi pojawić się nowy czynnik pierwszy? Jeżeli takiego nowego czynnika pierwszego nie ma, to
Jednocześnie z twierdzenia D31 wiemy, że prawdziwa jest nierówność , zatem
Ponieważ , to
Z oszacowania wynika, że . Możemy teraz zapisać uzyskane wyżej oszacowanie w postaci, w której prawa strona nierówności nie zależy od
Ponieważ , to , co pozwala uprościć uzyskane oszacowanie
Pokażemy, że dla
Istotnie
Wyrażenie w nawiasie kwadratowym jest funkcją rosnącą i ograniczoną (zobacz twierdzenie C17) i dla przyjmuje wartości z przedziału . Zatem dla odpowiednio dużego powyższa nierówność z pewnością jest prawdziwa. Łatwo sprawdzamy, że dla jest
Wynika stąd, że wszystkie kolejne liczby naturalne mogą być liczbami złożonymi co najwyżej do chwili, gdy , czyli . Zatem w przedziale musi znajdować się przynajmniej jedna liczba pierwsza. Dla prawdziwość twierdzenia sprawdzamy bezpośrednio.
□
Definicja D43
Powiemy, że liczby pierwsze są liczbami bliźniaczymi (tworzą parę liczb bliźniaczych), jeżeli
Twierdzenie D44* (Viggo Brun, 1919)
Suma odwrotności par liczb pierwszych i , takich że liczba jest również pierwsza, jest skończona
gdzie jest stałą Bruna[13][14].
Zadanie D45
Pokazać, że istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych nietworzących par liczb bliźniaczych.
Rozwiązanie
Niech i będą liczbami pierwszymi i . Ponieważ liczby i są względnie pierwsze, to z twierdzenia Dirichleta wiemy, że wśród liczb jest nieskończenie wiele liczb pierwszych, a jednocześnie żadna z liczb nie tworzy pary liczb bliźniaczych, bo
są liczbami złożonymi. Najprostsze przykłady to i
Najłatwiej wszystkie przypadki takich ciągów wyszukać w programie PARI/GP. Polecenie
for(a=1,50, for(b=3,floor(a/2), g=gcd(a,b); g1=gcd(a,b-2); g2=gcd(a,b+2); if( g==1 && g1>1 && g2>1, print("a= ", a, " b= ",b) )))
wyszukuje wszystkie liczby dodatnie , gdzie , które tworzą ciągi o poszukiwanych właściwościach. Oczywiście ciągi również są odpowiednie. Przykładowo dla mamy
□
Dowód z Księgi. Rozbieżność sumy
Twierdzenie D46
Suma odwrotności liczb pierwszych jest rozbieżna.
Dowód
Poniższy dowód został przedstawiony przez Erdősa w pracy[15] z 1938 roku. Jest to bardzo elegancki i chyba najprostszy dowód tego twierdzenia.
Załóżmy, dla otrzymania sprzeczności, że rozważana suma jest zbieżna, czyli , gdzie jest pewną stałą. Zbieżność szeregu o wyrazach dodatnich oznacza, że różnica między sumą tego szeregu i sumami częściowymi, które uwzględniają coraz więcej wyrazów ciągu, musi być coraz mniejsza. Wynika stąd istnienie najmniejszej liczby takiej, że .
Oznacza to, że zbiór liczb pierwszych rozpada się na dwa rozłączne podzbiory i .
Konsekwentnie zbiór liczb całkowitych dodatnich możemy podzielić na dwa rozłączne podzbiory: zbiór liczb podzielnych przez dowolną liczbę pierwszą ze zbioru i zbiór liczb, które nie są podzielne przez żadną liczbę pierwszą ze zbioru . Czyli liczby ze zbioru muszą być iloczynami potęg liczb pierwszych ze zbioru .
Niech będzie dostatecznie dużą liczbą całkowitą.
Oszacowanie od góry ilości liczb takich, że
Zauważmy, że liczb nie większych od i podzielnych przez liczbę pierwszą jest dokładnie (zobacz A19). Łatwo otrzymujemy oszacowanie[a]
bo z założenia . Zatem liczb takich, że i jest mniej niż .
Oszacowanie od góry ilości liczb takich, że
Każdą liczbę ze zbioru możemy zapisać w postaci . Niech , gdzie jest resztą z dzielenia liczby przez . Zatem
Ponieważ może przybierać tylko dwie wartości: zero lub jeden, to liczb postaci jest dokładnie , a kwadratów liczb całkowitych nie większych od jest dokładnie . Zatem liczb takich, że jest nie więcej niż [b].
Ponieważ i liczb takich, że jest po prostu , to musi być prawdziwe oszacowanie
Czyli
Co jest niemożliwe, bo jest ustalone, a może być dowolnie duże. Wystarczy przyjąć .
[a] Zauważmy, że suma po lewej stronie może być większa od rzeczywistej ilości liczb . Dla przykładu: gdy , to liczba zostanie policzona dwukrotnie: raz jako podzielna przez i drugi raz jako podzielna przez . Co oczywiście nie wpływa na poprawność przedstawionego oszacowania.
[b] Zauważmy, że dla liczba taka, że wystąpi dokładnie jeden raz (jako ), ale my oszacujemy, że pojawiła się razy. Można pokazać, że dla dowolnych i , liczb takich, że , jest mniej niż . Jest ich nawet mniej niż , poza przypadkami i , kiedy to ilość takich liczb jest równa .
□
Sumowanie przez części
Uwaga D47
Omawianie metody sumowania przez części[16] rozpoczniemy od udowodnienia prostego twierdzenia, które dobrze ilustruje tę metodę i ułatwi zrozumienie uogólnienia. Potrzebna nam będzie następująca funkcja
Łatwo znajdujemy związek funkcji z funkcją
Twierdzenie D48
Niech i niech oznacza sumę odwrotności wszystkich liczb pierwszych nie większych od . Prawdziwy jest następujący związek
Dowód
Rozpatrywaną sumę możemy zapisać w postaci
W drugiej sumie zmieniamy zmienną sumowania. Niech . Sumowanie po przebiegało od do , zatem sumowanie po będzie przebiegało od do . Otrzymujemy
Ponieważ . Zmieniając jedynie oznaczenie zmiennej sumowania, mamy
Co należało pokazać.
□
Zadanie D49
Pokazać, że dla prawdziwe jest oszacowanie .
Rozwiązanie
Z twierdzenia D48 wiemy, że dla prawdziwy jest wzór
Z twierdzenia A1 wiemy, że dla prawdziwe jest oszacowanie . Zatem dla jest
Korzystając z twierdzenia D15, otrzymujemy
Zauważmy, że znacznie mniejszym nakładem pracy otrzymaliśmy lepsze oszacowanie sumy (porównaj B37).
□
Zadanie D50
Pokazać, że oszacowanie , gdzie , nie może być prawdziwe dla prawie wszystkich liczb naturalnych.
Rozwiązanie
Przypuśćmy, że dla prawie wszystkich liczb naturalnych jest . Zatem istnieje taka liczba , że dla wszystkich jest . Korzystając ze wzoru (zobacz D48)
dla liczby otrzymujemy oszacowanie
Co jest niemożliwe, bo lewa strona rośnie nieograniczenie wraz ze wzrostem (zobacz B37, D46, D49).
□
Twierdzenie D51 (sumowanie przez części)
Niech , będą ciągami określonymi przynajmniej dla . Prawdziwy jest następujący wzór
gdzie . Wzór ten nazywamy wzorem na sumowanie przez części.
Dowód
Jeżeli potrafimy wyliczyć lub oszacować sumę liczoną dla jednego z czynników (powiedzmy, że dla ), to do wyliczenia lub oszacowania sumy może być pomocny dowodzony wzór
gdzie . Nim przejdziemy do dowodu, zauważmy, że wprost z definicji funkcji otrzymujemy
oraz
Przekształcając prawą stronę dowodzonego wzoru, pokażemy, że obie strony są równe.
W pierwszej sumie po prawej stronie zmieniamy wskaźnik sumowania na , a w drugiej sumie zmieniamy tylko nazwę wskaźnika
Co należało pokazać.
□
Zadanie D52
Pokazać, że .
Rozwiązanie
We wzorze na sumowanie przez części połóżmy , i . Zauważmy, że sumowanie od nic nie zmienia, a nieco upraszcza przekształcenia, bo możemy korzystać wprost ze wzoru na sumę częściową szeregu geometrycznego. Otrzymujemy
gdzie
Zatem
Co należało pokazać.
□
Twierdzenie D53 (kryterium Dirichleta)
Niech i będą ciągami liczb rzeczywistych. Jeżeli
- istnieje taka stała , że dla dowolnej liczby
to szereg jest zbieżny.
Dowód
Korzystając ze wzoru na sumowanie przez części, możemy napisać
gdzie . Z założenia ciąg jest ograniczony i , zatem (zobacz C13)
Z założenia ciąg jest monotoniczny. Jeżeli jest malejący, to
(zobacz D11). Jeżeli ciąg jest rosnący, to
Łącząc uzyskane rezultaty możemy napisać
Sumy częściowe szeregu tworzą ciąg rosnący i ograniczony od góry, czyli szereg ten jest zbieżny (zobacz C10). Wynika stąd zbieżność szeregu (zobacz D10). Zatem szereg musi być zbieżny. Co należało pokazać.
□
Zadanie D54
Udowodnić następujące wzory
Rozwiązanie
Punkt 1.
Stosując metodę indukcji matematycznej, udowodnimy, że prawdziwy jest wzór
Ponieważ
to wzór jest prawdziwy dla . Zakładając, że wzór jest prawdziwy dla , otrzymujemy dla
Na mocy zasady indukcji matematycznej wzór jest prawdziwy dla dowolnej liczby naturalnej.
Punkt 2.
Stosując metodę indukcji matematycznej, udowodnimy, że prawdziwy jest wzór
Ponieważ
to wzór jest prawdziwy dla . Zakładając, że wzór jest prawdziwy dla , otrzymujemy dla
Na mocy zasady indukcji matematycznej wzór jest prawdziwy dla dowolnej liczby naturalnej.
□
Zadanie D55
Pokazać, że szereg jest zbieżny.
Rozwiązanie
W zadaniu D54 p.1 pokazaliśmy, że prawdziwy jest wzór
Skąd natychmiast otrzymujemy oszacowanie[a]
Ponieważ spełnione są założenia kryterium Dirichleta, to szereg jest zbieżny. Wiemy, że (WolframAlpha).
[a] Zauważmy, że bez trudu możemy otrzymać dokładniejsze oszacowanie
□
Zadanie D56
Pokazać, że szereg jest zbieżny, a suma tego szeregu jest w przybliżeniu równa
Rozwiązanie
Zbieżność szeregu wynika z kryterium Dirichleta, co pokazujemy tak samo jak w zadaniu poprzednim. Oszacowanie sumy szeregu jest znacznie trudniejsze, bo ciąg sum częściowych silnie oscyluje i dopiero dla bardzo dużych wynik sumowania mógłby być znaczący. Przykładowo:
Okazuje się, że tutaj też będzie pomocne sumowanie przez części. We wzorze na sumowanie przez części połóżmy , i . Korzystając ze wzoru pokazanego w zadaniu D54 p.1, otrzymujemy
gdzie
Sumując przez części, dostajemy
Przechodząc z do nieskończoności, mamy
Zauważmy, że szereg po prawej stronie jest zbieżny nawet bez uzbieżniającego czynnika , bo bez tego czynnika mielibyśmy szereg teleskopowy (zobacz D11). Pozwala to oczekiwać, że sumy częściowe szeregu po prawej stronie będą znacznie szybciej zbiegały do sumy szeregu. Rzeczywiście, tym razem dla sum
otrzymujemy
Jest to przybliżona wartość sumy szeregu .
Oszacowanie błędu z jakim wyznaczona została wartość sumy
Kolejne sumowanie przez części pozwoli określić błąd z jakim wyznaczona została wartość sumy . Rozważmy sumę
We wzorze na sumowanie przez części połóżmy , i . Korzystając ze wzoru pokazanego w zadaniu D54 p.2, otrzymujemy
gdzie
Wzór na sumowanie przez części ma teraz postać
Zauważmy, że
bo szeregi po prawej stronie są szeregami teleskopowymi.
Przechodząc z do nieskończoności, otrzymujemy
Zbierając, otrzymaliśmy wzór
gdzie
Dla sum
dostajemy
Łatwo oszacujemy błąd z jakim wyliczyliśmy wartość sumy szeregu
- (zobacz przypis [a])
Dla otrzymujemy
Zatem , gdzie wszystkie wypisane cyfry są prawidłowe.
[a] Z łatwego do sprawdzenia wzoru
wynika, że wyrażenie maleje ze wzrostem , czyli ciąg jest ciągiem malejącym, zatem
Ciągi liczb rzeczywistych takie, że dla nazywamy ciągami wypukłymi[17]. Wprost z definicji funkcji wypukłej wynika, że jeżeli jest funkcją wypukłą i , to ciąg jest ciągiem wypukłym.
□
Zadanie D57
Niech . Pokazać, że
Rozwiązanie
Korzystając ze wzoru na sumowanie przez części, połóżmy , i . Otrzymujemy
gdzie
Zatem
Co należało pokazać.
□
Twierdzenie D58
Niech . Jeżeli prawdziwe jest oszacowanie , gdzie , to istnieje granica
Dowód
Z definicji funkcji łatwo otrzymujemy
Skąd wynika, że
Oszacowanie wyrażenia od dołu będzie wymagało więcej pracy. Ze wzoru
(zobacz D57) otrzymujemy
Z twierdzenia C18 i założonego oszacowania funkcji
dostajemy
Nie możemy oszacować sumy całką, bo całka jest funkcją nieelementarną. Nie możemy też pozwolić sobie na zbyt niedokładne oszacowanie sumy i nie możemy napisać
Wyjściem z tej sytuacji jest odpowiedni podział przedziału sumowania i szacowanie w każdym przedziale osobno. Niech punkt podziału spełnia warunek . Mamy
Zatem
Łącząc otrzymane rezultaty, otrzymujemy
Na mocy twierdzenia o trzech ciągach (zobacz C9) mamy
Co należało pokazać.
□
Uwaga D59
Funkcja jest ściśle związana z dobrze nam znaną funkcją . Ponieważ , to
- .
Z twierdzenia D58 wynika, że jeżeli istnieje granica , to będzie istniała granica dla . Jeżeli istnieje granica , to będzie istniała granica dla (zobacz C12 p.3).
Wiemy, że dla funkcji , gdzie , prawdziwe jest oszacowanie[18]
Zadanie D60
Niech . Pokazać, że
Rozwiązanie
Kładąc we wzorze na sumowanie przez części (zobacz D51) , i . Otrzymujemy
gdzie
Zatem
Co należało pokazać.
□
Przypisy
- ↑ Wikipedia, Funkcja η, (Wiki-pl), (Wiki-en)
- ↑ Wikipedia, Funkcja dzeta Riemanna, (Wiki-pl), (Wiki-en)
- ↑ Twierdzenie: funkcja ciągła w przedziale domkniętym jest całkowalna w tym przedziale.
- ↑ W szczególności: funkcja ograniczona i mająca skończoną liczbę punktów nieciągłości w przedziale domkniętym jest w tym przedziale całkowalna.
- ↑ Skocz do: 5,0 5,1 Wikipedia, Twierdzenia Mertensa, (Wiki-pl), (Wiki-en)
- ↑ Skocz do: 6,0 6,1 Wikipedia, Franciszek Mertens, (Wiki-pl)
- ↑ J. B. Rosser and L. Schoenfeld, Approximate formulas for some functions of prime numbers, Illinois J. Math. 6 (1962), 64-94, (LINK)
- ↑ Zobacz twierdzenie D41.
- ↑ The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A001620 - Decimal expansion of Euler's constant, (A001620)
- ↑ The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A083343 - Decimal expansion of constant B3 (or B_3) related to the Mertens constant, (A083343)
- ↑ The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A138312 - Decimal expansion of Mertens's constant minus Euler's constant, (A138312)
- ↑ Pierre Dusart, Estimates of Some Functions Over Primes without R.H., 2010, (LINK)
- ↑ Wikipedia, Stałe Bruna, (Wiki-pl), (Wiki-en)
- ↑ The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A065421 - Decimal expansion of Viggo Brun's constant B, (A065421)
- ↑ Paul Erdős, Über die Reihe , Mathematica, Zutphen B 7, 1938, 1-2.
- ↑ sumowanie przez części (ang. summation by parts)
- ↑ ciąg wypukły (ang. convex sequence)
- ↑ Pierre Dusart, Explicit estimates of some functions over primes, The Ramanujan Journal, vol. 45(1), 2018, 227-251.