Szeregi liczbowe

Z Henryk Dąbrowski
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
07.04.2022



Szeregi nieskończone

Definicja D1
Sumę wszystkich wyrazów ciągu nieskończonego (an)

a1+a2+a3++an+=k=1ak

nazywamy szeregiem nieskończonym o wyrazach an.


Definicja D2
Ciąg Sn=k=1nak nazywamy ciągiem sum częściowych szeregu k=1ak.


Definicja D3
Szereg k=1ak będziemy nazywali zbieżnym, jeżeli ciąg sum częściowych (Sn) jest zbieżny.


Twierdzenie D4 (warunek konieczny zbieżności szeregu)
Jeżeli szereg k=1ak jest zbieżny, to limnan=0.

Dowód


Okazuje się, że bardzo łatwo podać przykład szeregów, dla których warunek limnan=0 jest warunkiem wystarczającym. Opisany w poniższym twierdzeniu rodzaj szeregów nazywamy szeregami naprzemiennymi.
Twierdzenie D5 (kryterium Leibniza)
Niech ciąg (an) będzie ciągiem malejącym o wyrazach nieujemnych. Jeżeli

limnan=0

to szereg k=1(1)k+1ak jest zbieżny.

Dowód


Twierdzenie D6
Dla s>1 prawdziwy jest następujący związek

k=1(1)k+1ks=(121s)k=11ks
Dowód


Przykład D7
Szeregi niekończone często definiują ważne funkcje. Dobrym przykładem może być funkcja eta Dirichleta[1], którą definiuje szereg naprzemienny

η(s)=k=1(1)k+1ks

lub funkcja dzeta Riemanna[2], którą definiuje inny szereg

ζ(s)=k=11ks

Na podstawie twierdzenia D6 funkcje te są związane wzorem

η(s)=(121s)ζ(s)

Dla sR+ funkcja eta Dirichleta jest zbieżna. Możemy ją wykorzystać do znajdowania sumy szeregu naprzemiennego k=1(1)k+1ks.


Twierdzenie D8
Niech NZ+. Szeregi k=1ak oraz k=Nak są jednocześnie zbieżne lub jednocześnie rozbieżne. W przypadku zbieżności zachodzi związek

k=1ak=(a1+a2++aN1)+k=Nak
Dowód


Twierdzenie D9 (kryterium porównawcze)
Jeżeli istnieje taka liczba całkowita N0, że dla każdego k>N0 jest spełniony warunek

0akbk

to

  1.    zbieżność szeregu k=1bk pociąga za sobą zbieżność szeregu k=1ak
  2.    rozbieżność szeregu k=1ak pociąga za sobą rozbieżność szeregu k=1bk
Dowód


Twierdzenie D10
Jeżeli szereg k=1|ak| jest zbieżny, to szereg k=1ak jest również zbieżny.

Dowód


Twierdzenie D11
Niech nZ+. Jeżeli wyrazy ciągu (an) można zapisać w jednej z postaci

  1. ak=fkfk+1
  2. ak=fk1fk

to odpowiadający temu ciągowi szereg nazywamy szeregiem teleskopowym. Suma częściowa szeregu teleskopowego jest odpowiednio równa

  1. k=mnak=fmfn+1
  2. k=mnak=fm1fn
Dowód


Twierdzenie D12
Następujące szeregi są zbieżne

Dowód


Twierdzenie D13
Następujące szeregi są zbieżne

Dowód


Przykład D14
Na przykładzie szeregu k=31klog2k pokażemy, jak należy obliczać przybliżoną wartość sumy szeregu.

Ponieważ nie jesteśmy w stanie zsumować nieskończenie wielu wyrazów, zatem najlepiej będzie podzielić szereg na dwie części

k=31klog2k=k=3m1klog2k+k=m+11klog2k


Wartość pierwszej części możemy policzyć bezpośrednio, a dla drugiej części powinniśmy znaleźć jak najlepsze oszacowanie.

Dowodząc twierdzenie D13, w punkcie 4. pokazaliśmy, że prawdziwy jest ciąg nierówności

1log(k)1log(k+1)<1klog2k<1log(k1)1log(k)


Wykorzystamy powyższy wzór do znalezienia potrzebnego nam oszacowania. Sumując strony nierówności, dostajemy

k=m+1n(1log(k)1log(k+1))<k=m+1n1klog2k<k=m+1n(1log(k1)1log(k))


Ponieważ szeregi po lewej i po prawej stronie są szeregami teleskopowymi, to łatwo znajdujemy, że

1log(m+1)1log(n+1)<k=m+1n1klog2k<1logm1logn


Przechodząc z n do nieskończoności, otrzymujemy oszacowanie

1log(m+1)<k=m+11klog2k<1logm


Teraz pozostaje dodać sumę wyrazów szeregu od k=3 do k=m

1log(m+1)+k=3m1klog2k<k=31klog2k<1logm+k=3m1klog2k


Poniżej przedstawiamy wartości oszacowania sumy szeregu znalezione przy pomocy programu PARI/GP dla kolejnych wartości m. Wystarczy proste polecenie

for(n=1, 8, s = sum( k = 3, 10^n, 1/k/(log(k))^2 ); print("n= ", n, "   a= ", s+1/log(10^n+1), "   b= ", s+1/log(10^n) ))

Dysponując oszacowaniem reszty szeregu, znaleźliśmy wartość sumy szeregu z dokładnością 10 miejsc po przecinku.

Natomiast samo zsumowanie 108 wyrazów szeregu daje wynik

k=31081klog2k=1.014771500510916

Zatem mimo zsumowania stu milionów(!) wyrazów szeregu otrzymaliśmy rezultat z dokładnością jednego(!) miejsca po przecinku. Co więcej, nie wiemy, jaka jest dokładność uzyskanego rezultatu. Znając oszacowanie od dołu i od góry, dokładność jednego miejsca po przecinku uzyskaliśmy po zsumowaniu dziesięciu(!) wyrazów szeregu.

Rozpatrywana wyżej sytuacja pokazuje, że w przypadku znajdowania przybliżonej wartości sumy szeregu ważniejsze od sumowania ogromnej ilości wyrazów jest posiadanie oszacowania nieskończonej reszty szeregu. Ponieważ wyznaczenie tego oszacowania na ogół nie jest proste, pokażemy jak ten problem rozwiązać przy pomocy całki oznaczonej.



Szeregi nieskończone i całka oznaczona

Twierdzenie D15
Jeżeli funkcja f(x) jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale [m,n+1], to prawdziwy jest następujący ciąg nierówności

0mn+1f(x)dxk=mnf(k)f(m)+mnf(x)dx
Dowód


Przykład D16
Rozważmy szereg k=11k.

Funkcja f(x)=1x jest ciągła, dodatnia i silnie malejąca w przedziale (0,+), zatem dla dowolnego nZ+ prawdziwe jest oszacowanie

1n+1dxx<k=1n1k<1+1ndxx

Przy obliczaniu całek oznaczonych Czytelnik może skorzystać ze strony WolframAlpha.

log(n+1)<k=1n1k<1+logn

Ponieważ

log(n+1)=log(n(1+1n))=logn+log(1+1n)>logn+1n+1

to dostajemy

1n+1<k=1n1klogn<1

Zauważmy: nie tylko wiemy, że szereg k=11k jest rozbieżny, ale jeszcze potrafimy określić, jaka funkcja tę rozbieżność opisuje! Mamy zatem podstawy, by przypuszczać, że całki umożliwią opracowanie metody, która pozwoli rozstrzygać o zbieżności szeregów.



Twierdzenie D17 (kryterium całkowe zbieżności szeregów)
Załóżmy, że funkcja f(x) jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale [m,+). Szereg k=mf(k) jest zbieżny lub rozbieżny w zależności od tego, czy funkcja pierwotna F(x)=f(x)dx ma dla x granicę skończoną, czy nie.

Dowód


Przykład D18
Przykłady zebraliśmy w tabeli. Przy obliczaniu całek nieoznaczonych Czytelnik może skorzystać ze strony WolframAlpha.

Stosując kryterium całkowe, można łatwo pokazać, że szeregi

k=11ks
k=21klogsk

są zbieżne dla s>1 i rozbieżne dla s1.



Twierdzenie D19
Jeżeli funkcja f(x) jest ciągła, dodatnia i malejąca w przedziale [m,) oraz

R(m)=mf(x)dx
S(m)=k=amf(k)

gdzie a<m, to prawdziwe jest następujące oszacowanie sumy szeregu nieskończonego k=af(k)

S(m)+R(m)f(m)k=af(k)S(m)+R(m)
Dowód


Przykład D20
Twierdzenie D19 umożliwia określenie, z jaką dokładnością została wyznaczona suma szeregu. Wyznaczmy sumę szeregu k=11(k+1)k. Mamy

S(m)=k=1m1(k+1)k
dx(x+1)x=2arctg(x)
R(m)=mdx(x+1)x=π2arctg(m)

Zatem

S(m)+R(m)f(m)k=11(k+1)kS(m)+R(m)

Dla kolejnych wartości m otrzymujemy


W programie PARI/GP wystarczy napisać:

f(k) = 1.0/(k+1)/sqrt(k)
S(m) = sum( k = 1, m, f(k) )
R(m) = Pi - 2*atan( sqrt(m) )
for(j=1, 9, m=10^j; suma=S(m); reszta=R(m); print( "j= ", j, "   a= ", suma + reszta - f(m), "   b= ", suma + reszta ))



Prostym wnioskiem z twierdzenia D15 jest następujące
Twierdzenie D21
Niech f(x) będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale [m,+). Jeżeli przy wyliczaniu sumy szeregu nieskończonego k=af(k) (gdzie a<m) zastąpimy sumę k=mf(k) całką mf(x)dx, to błąd wyznaczenia sumy szeregu nie przekroczy f(m).

Dowód


Twierdzenie D22
Niech f(x) będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale [m,+). Jeżeli szereg k=mf(k) jest zbieżny, to dla każdego nm prawdziwe jest następujące oszacowanie sumy częściowej szeregu S(n)

S(n)=k=mnf(k)CBnf(x)dx

gdzie B oraz C są dowolnymi stałymi spełniającymi nierówności

B1
Cf(m)+Bmf(x)dx
Dowód


Uwaga D23
Niech f(x) będzie funkcją ciągłą, dodatnią i malejącą w przedziale [m,). Rozważmy szereg k=mf(k). Zauważmy, że:

  • korzystając z całkowego kryterium zbieżności, możemy łatwo zbadać, czy szereg k=mf(k) jest zbieżny
  • jeżeli szereg jest zbieżny, to ponownie wykorzystując całki (twierdzenie D22), możemy znaleźć oszacowanie sumy częściowej szeregu S(n)=k=mnf(k)

Jednak dysponując już oszacowaniem sumy częściowej szeregu S(n)=k=mnf(k), możemy udowodnić jego poprawność przy pomocy indukcji matematycznej, a stąd łatwo pokazać zbieżność szeregu k=mf(k). Zauważmy, że wybór większego B ułatwia dowód indukcyjny. Stałą C najlepiej zaokrąglić w górę do wygodnej dla nas wartości.


Czasami potrzebujemy takiego uproszczenia problemu, aby udowodnić zbieżność szeregów bez odwoływania się do całek. Zauważmy, że Czytelnik nawet nie musi znać całek – wystarczy, że policzy je przy pomocy programów, które potrafią to robić (np. WolframAlpha). Kiedy już znajdziemy oszacowanie sumy częściowej szeregu, nie musimy wyjaśniać, w jaki sposób je znaleźliśmy – wystarczy udowodnić, że jest ono poprawne, a do tego wystarczy indukcja matematyczna.

Zamieszczonej niżej zadania pokazują, jak wykorzystać w tym celu twierdzenie D22.


Zadanie D24
Korzystając z twierdzenia D22, znaleźć oszacowania sumy częściowej szeregów

k=11k2 oraz k=21k(logk)2
Rozwiązanie


Zadanie D25
Stosując indukcję matematyczną, udowodnić prawdziwość oszacowania k=1n1k221n i udowodnić, że szereg k=11k2 jest zbieżny.

Rozwiązanie


Zadanie D26
Stosując indukcję matematyczną, udowodnić prawdziwość oszacowania k=2n1k(logk)2<2.51logn i udowodnić, że szereg k=21k(logk)2 jest zbieżny.

Rozwiązanie



Szeregi nieskończone i liczby pierwsze

Twierdzenie D27
Następujące szeregi są zbieżne

Dowód


Twierdzenie D28
Następujące szeregi są zbieżne

Dowód


Twierdzenie D29
Szereg p2logpp jest rozbieżny.

Dowód


Uwaga D30
Moglibyśmy oszacować rozbieżność szeregu p2logpp podobnie, jak to uczyniliśmy w przypadku twierdzenia B37, ale tym razem zastosujemy inną metodę, która pozwoli nam uzyskać bardziej precyzyjny rezultat.


Twierdzenie D31
Niech nZ+. Prawdziwe są następujące nierówności

Dowód


Twierdzenie D32
Niech nZ+. Dla wykładnika, z jakim liczba pierwsza p występuje w rozwinięciu liczby n! na czynniki pierwsze, prawdziwe są oszacowania

Dowód


Twierdzenie D33
Dla dowolnego nZ+ prawdziwe jest następujące oszacowanie

pnlogpp1logn>1
Dowód


Twierdzenie D34 (pierwsze twierdzenie Mertensa[5][6], 1874)
Dla dowolnego nZ+ prawdziwe jest następujące oszacowanie

pnlogpplogn>1.755367
Dowód


Twierdzenie D35 (pierwsze twierdzenie Mertensa[5][6], 1874)
Dla dowolnego nZ+ prawdziwe jest następujące oszacowanie

pnlogpplogn<0.386295
Dowód


Twierdzenie D36
Dla dowolnego nZ+ prawdziwe jest następujące oszacowanie

pnlogpp1logn<1.141661
Dowód


Uwaga D37

Dokładniejsze oszacowanie sumy pnlogpp jest dane wzorem

pnlogpp=lognE+

gdzie E=1.332582275733

Dla n319 mamy też[7]

|pnlogpplogn+E|<12logn


Uwaga D38

Dokładniejsze oszacowanie sumy pnlogpp1 jest dane wzorem

pnlogpp1=lognγ+

gdzie γ=0.5772156649 jest stałą Eulera.

Dla n318 prawdziwe jest oszacowanie[8]

|pnlogpp1logn+γ|<12logn


Uwaga D39
Dla n1010 wartości wyrażeń

pnlogpplogn+E
pnlogpp1logn+γ

są liczbami dodatnimi.


Twierdzenie D40
Prawdziwy jest następujący związek

p2logpp(p1)=n=2(p2logppn)=Eγ

gdzie

  • γ=0.577215664901532 jest stałą Eulera[9]
  • E=1.332582275733220[10]
  • Eγ=0.755366610831688[11]
Dowód


Twierdzenie D41
Dla n318 prawdziwe jest oszacowanie

|pnlogpp1logn+γ|<12logn
Dowód


Zadanie D42
Niech r=1log(2)0.30685281944. Pokazać, że z nierówności prawdziwej dla x32

pxlogpp1<logxr

wynika twierdzenie Czebyszewa.

Rozwiązanie


Definicja D43
Powiemy, że liczby pierwsze p,q są liczbami bliźniaczymi (tworzą parę liczb bliźniaczych), jeżeli |pq|=2


Twierdzenie D44* (Viggo Brun, 1919)
Suma odwrotności par liczb pierwszych p i p+2, takich że liczba p+2 jest również pierwsza, jest skończona

p2p+2P(1p+1p+2)=(13+15)+(15+17)+(111+113)+(117+119)+=B2

gdzie B2=1.90216058 jest stałą Bruna[13][14].


Zadanie D45
Pokazać, że istnieje nieskończenie wiele liczb pierwszych nietworzących par liczb bliźniaczych.

Rozwiązanie



Dowód z Księgi. Rozbieżność sumy p21p

Twierdzenie D46
Suma odwrotności liczb pierwszych jest rozbieżna.

Dowód



Sumowanie przez części

Uwaga D47
Omawianie metody sumowania przez części[16] rozpoczniemy od udowodnienia prostego twierdzenia, które dobrze ilustruje tę metodę i ułatwi zrozumienie uogólnienia. Potrzebna nam będzie następująca funkcja

D(k)={1gdy k jest liczbą pierwszą0gdy k nie jest liczbą pierwszą


Łatwo znajdujemy związek funkcji D(k) z funkcją π(k)

π(k)π(k1)=pk1pk11
=i=1kD(i)i=1k1D(i)
=D(k)+i=1k1D(i)i=1k1D(i)
=D(k)


Twierdzenie D48
Niech nZ+ i niech pn1p oznacza sumę odwrotności wszystkich liczb pierwszych nie większych od n. Prawdziwy jest następujący związek

pn1p=π(n)n+k=2n1π(k)k(k+1)
Dowód


Zadanie D49
Pokazać, że dla n1 prawdziwe jest oszacowanie pn1p>23loglog(n+1).

Rozwiązanie


Zadanie D50
Pokazać, że oszacowanie π(n)<n1ε, gdzie ε(0,1), nie może być prawdziwe dla prawie wszystkich liczb naturalnych.

Rozwiązanie


Twierdzenie D51 (sumowanie przez części)
Niech aj, bj będą ciągami określonymi przynajmniej dla sjn. Prawdziwy jest następujący wzór

k=snakbk=anB(n)k=sn1(ak+1ak)B(k)

gdzie B(k)=j=skbj. Wzór ten nazywamy wzorem na sumowanie przez części.

Dowód


Zadanie D52
Pokazać, że k=1nk2k=(n1)2n+1+2.

Rozwiązanie


Twierdzenie D53 (kryterium Dirichleta)
Niech (ak) i (bk) będą ciągami liczb rzeczywistych. Jeżeli

  •    ciąg (ak) jest monotoniczny

  •    limkak=0
  •    istnieje taka stała M, że |j=1kbj|M dla dowolnej liczby k

to szereg k=1akbk jest zbieżny.

Dowód


Zadanie D54
Udowodnić następujące wzory

j=1ksinj=cos(12)cos(k+12)2sin(12)=sin(k2)sin(k+12)sin(12)

j=1kcos(j+12)=sin(k+1)sin(1)2sin(12)=sin(k2)cos(k2+1)sin(12)

Rozwiązanie


Zadanie D55
Pokazać, że szereg k=1sinkk jest zbieżny.

Rozwiązanie


Zadanie D56
Pokazać, że szereg k=2sinklogk jest zbieżny, a suma tego szeregu jest w przybliżeniu równa 0.6839137864

Rozwiązanie


Zadanie D57
Niech θ(n)=pnlogp. Pokazać, że

θ(n)=lognπ(n)k=2n1log(1+1k)π(k)
Rozwiązanie


Twierdzenie D58
Niech θ(n)=pnlogp. Jeżeli prawdziwe jest oszacowanie Anlogn<π(n)<Bnlogn, gdzie A,BR+, to istnieje granica

limnθ(n)π(n)logn=1
Dowód


Uwaga D59
Funkcja θ(n) jest ściśle związana z dobrze nam znaną funkcją P(n). Ponieważ P(n)=pnp, to

logP(n)=log(pnp)=pnlogp=θ(n).

Z twierdzenia D58 wynika, że jeżeli istnieje granica θ(n)n, to będzie istniała granica dla π(n)lognn. Jeżeli istnieje granica π(n)lognn, to będzie istniała granica dla θ(n)n (zobacz C12 p.3).

Wiemy, że dla funkcji θ(n), gdzie n2, prawdziwe jest oszacowanie[18]

|θ(n)n1|151.3log4n


Zadanie D60
Niech θ(n)=pnlogp. Pokazać, że

π(n)=θ(n)logn+k=2n1log(1+1k)logklog(k+1)θ(k)
Rozwiązanie









Przypisy

  1. Wikipedia, Funkcja η, (Wiki-pl), (Wiki-en)
  2. Wikipedia, Funkcja dzeta Riemanna, (Wiki-pl), (Wiki-en)
  3. Twierdzenie: funkcja ciągła w przedziale domkniętym jest całkowalna w tym przedziale.
  4. W szczególności: funkcja ograniczona i mająca skończoną liczbę punktów nieciągłości w przedziale domkniętym jest w tym przedziale całkowalna.
  5. Skocz do: 5,0 5,1 Wikipedia, Twierdzenia Mertensa, (Wiki-pl), (Wiki-en)
  6. Skocz do: 6,0 6,1 Wikipedia, Franciszek Mertens, (Wiki-pl)
  7. J. B. Rosser and L. Schoenfeld, Approximate formulas for some functions of prime numbers, Illinois J. Math. 6 (1962), 64-94, (LINK)
  8. Zobacz twierdzenie D41.
  9. The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A001620 - Decimal expansion of Euler's constant, (A001620)
  10. The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A083343 - Decimal expansion of constant B3 (or B_3) related to the Mertens constant, (A083343)
  11. The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A138312 - Decimal expansion of Mertens's constant minus Euler's constant, (A138312)
  12. Pierre Dusart, Estimates of Some Functions Over Primes without R.H., 2010, (LINK)
  13. Wikipedia, Stałe Bruna, (Wiki-pl), (Wiki-en)
  14. The On-Line Encyclopedia of Integer Sequences, A065421 - Decimal expansion of Viggo Brun's constant B, (A065421)
  15. Paul Erdős, Über die Reihe 1p, Mathematica, Zutphen B 7, 1938, 1-2.
  16. sumowanie przez części (ang. summation by parts)
  17. ciąg wypukły (ang. convex sequence)
  18. Pierre Dusart, Explicit estimates of some functions over primes, The Ramanujan Journal, vol. 45(1), 2018, 227-251.