Nadciśnienie tętnicze – leki
Nadciśnienie tętnicze
W tabeli zostały zestawione główne rodzaje leków stosowanych w leczeniu nadciśnienia tętniczego[1]. Osoby, u których stwierdzono nadciśnienie tętnicze, mogą łatwo zorientować się, jakie leki są stosowane w leczeniu. Umożliwia to kontrolowanie procesu leczenia, w trakcie którego często zachodzi konieczność zmiany leku na inny. Tabela pozwala również stwierdzić, do jakiej grupy należy przyjmowany lek, co ma kluczowe znaczenie przy identyfikowaniu możliwych niekorzystnych interakcji na podstawie informacji zawartych w ulotce dołączonej do innego przyjmowanego leku.
Na podanych niżej stronach znajdziesz informacje o lekach, ich działaniu, skutkach ubocznych i interakcjach:
| leki moczopędne (diuretyki) | ||
| tiazydy |
Leki moczopędne, diuretyki, natriuretyki – grupa leków, których działanie polega na zwiększaniu diurezy (a więc objętości wydalanego moczu). W zdecydowanej większości ich działanie opiera się na powodowaniu wzrostu wydalania jonów sodowych (Na+), co powoduje szybsze pozbywanie się wody przez organizm. Pod względem chemicznym jest to grupa niejednorodna. Najczęstszym kryterium podziału jest mechanizm działania, który jest skorelowany z umiejscowieniem działania w organizmie. (Wiki‑pl) | |
| blokery receptora aldosteronowego | ||
| diuretyki pętlowe | ||
| inhibitory anhydrazy węglanowej | ||
| inhibitory receptora alfa-adrenergicznego (alfa-blokery) | ||
| selektywne (blokują tylko receptory α1‑adrenergiczne) |
pochodne chinazoliny: |
Leki z tej grupy łączą się z receptorami na powierzchni komórek naczyń krwionośnych i w ten sposób blokują przyłączenie się do tych receptorów substancji chemicznych, które powodują pobudzenie receptorów alfa, a przez to pobudzenie skurczu komórek mięśniowych. Blokują więc skurcz tętnic, obniżając w ten sposób ciśnienie. Leki blokujące receptory α są szczególnie wskazane u pacjentów z rozrostem gruczołu krokowego (prostaty), ponieważ oprócz blokowania receptorów alfa w ścianie tętnic, blokują też te receptory w ujściu pęcherza moczowego i w prostacie, co ułatwia oddawanie moczu. (mp.pl) |
| pochodne indolu: | ||
| pochodne uracylu: | ||
| inne: | ||
| nieselektywne (blokują receptory α2 i α1‑adrenergiczne) | ||
| inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (inhibitory ACE, ACEI) | ||
|
kaptopryl, enalapryl, benazepryl, chinapryl, cilazapryl, fozynopryl, lizynopryl, imidapryl, peryndopryl, ramipryl, trandolapryl, spirapryl, delapryl, moeksypryl, temokapryl, zofenopryl, imidapryl |
Inhibitory konwertazy angiotensyny, ACEI (z ang. angiotensin-converting-enzyme inhibitors) – grupa leków stosowanych w terapii nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca, choroby niedokrwiennej serca, cukrzycowej chorobie nerek i nefropatii nadciśnieniowej oraz cukrzycy i zespołu metabolicznego. Pierwszym ACEI wprowadzonym na rynek był kaptopryl. Od tego czasu w terapii znalazło miejsce kilkunastu przedstawicieli tej grupy. Mechanizm ich działania polega na hamowaniu aktywności enzymu konwertującego angiotensynę, a przez to wykazują działanie hipotensyjne, nefroprotekcyjne (hamują białkomocz i postęp niewydolności nerek), przeciwmiażdżycowe. Najczęstszym efektem ubocznym jest kaszel, rzadziej występują: niedociśnienie, hiperkaliemia, niewydolność nerek, obrzęk naczynioruchowy. ACEI są przeciwwskazane u kobiet w ciąży z uwagi na ich teratogenne działanie (kategoria D). (Wiki‑pl) | |
| antagonisty receptora AT1 angiotensyny II (ARB, sartany) | ||
|
losartan, walsartan, kandesartan, telmisartan, irbesartan, eprosartan, olmesartan, tazosartan, azylsartan, fimasartan |
Antagonisty[2] receptora angiotensyny II, sartany, ARB (z ang. angiotensin receptor blockers) – grupa leków stosowanych w terapii nadciśnienia tętniczego, o wspólnym mechanizmie działania polegającym na blokowaniu receptora angiotensynowego typu 1 (AT1). (Wiki‑pl) | |
| blokery kanału wapniowego | ||
| selektywne (blokują tyko kanały wapniowe) |
pochodne fenyloalkiloaminy: |
Antagonisty kanału wapniowego, blokery kanału wapniowego, inhibitory kanału wapniowego, antagonisty wapnia, blokery wapnia, CCB (z ang. calcium channel blockers) – grupa substancji powodujących blokadę kanałów wapniowych w komórkach organizmu. Kanały wapniowe są rodzajem receptora błonowego, mogą zatem łączyć się ze specyficznymi substancjami zwanymi antagonistami, co prowadzi do zablokowania lub zredukowania możliwości otwierania się tych kanałów. (Wiki‑pl) |
| pochodne dihydropirydyny: amlodypina, lacydypina, lerkanidypina, nifedypina, nilwadypina, nimodypina, nitrendypina, nizoldypina, felodypina, isradypina, nikardypina, manidypina, barnidypina, cylnidypina, benidypina, klewidypina | ||
| pochodne benzotiazepiny: | ||
| nieselektywne (blokują różne rodzaje kanałów, najczęściej wapniowe i sodowe) |
grupa flunaryzyny: | |
| grupa prenylaminy: | ||
| inne: | ||
| beta-adrenolityki (beta-blokery) | ||
| selektywne (blokują tylko receptory β1‑adrenergiczne) |
metoprolol, atenolol, celiprolol, acebutolol, betaksolol, bisoprolol, esmolol, nebiwolol, talinolol, esatenolol, bevantolol |
Leki beta-adrenolityczne (leki β-adrenolityczne), beta-adrenolityki (β-adrenolityki), leki beta-sympatykolityczne, potocznie beta-blokery lub β-blokery – grupa leków działających antagonistycznie na receptory β1 i β2 adrenergiczne. Hamują aktywność układu współczulnego, wywierając działanie na niemal cały organizm. Jest to jedna z najważniejszych grup leków stosowanych w kardiologii, a zwłaszcza w chorobie niedokrwiennej serca i nadciśnienia tętniczego. (Wiki‑pl) |
| nieselektywne (blokujące receptory β2 i β1‑adrenergiczne) |
oksprenolol, metypranolol, pindolol, propranolol, sotalol, tymolol, nadolol, alprenolol, kartenolol | |
| beta- i alfa‑adrenolityki | ||
Inhibitory PDE5 i SGLT2
W tabeli zostały zestawione leki nazywane inhibitorami PDE5 stosowane w leczeniu zaburzeń erekcji i pierwotnego nadciśnienia płucnego oraz inhibitory SGLT2 stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2.
| inhibitory PDE5 | ||
| |
PDE5 inhibitor. (Wiki‑en) | |
| inhibitory SGLT2 | ||
|
Inhibitor SGLT2. (Wiki‑en) | ||
Zastrzeżenie dotyczące tematów medycznych
Artykuł ma służyć jedynie pomocą i nigdy nie powinien być interpretowany bez porady lekarza. Nie należy zakładać, że informacje podane w tym lub w linkowanych artykułach są prawdziwe, poprawne, dokładne i aktualne. Nawet jeżeli opis zawarty w artykule jest zgodny z aktualną wiedzą medyczną, może nie mieć zastosowania do konkretnego przypadku.[3] Jeżeli przypuszczasz, że wystąpiła u ciebie interakcja leków, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.
Przypisy