Sąd Najwyższy USA: czarne jest najpiękniejsze

19.08.2018

Wstęp

Chciałbym przedstawić sprawę morderstwa popełnionego przez Lee Cassella 22.09.1947 roku w Dallas. Oczywiście nie zamierzam Czytelnika epatować zbrodnią – sprawa ta jest ciekawa z całkiem innego powodu, ale o tym za chwilę.

Owego dnia dwaj siedemnastoletni Murzyni: Lee Cassell i Eddie Everett Hamilton postanowili okraść "Sportsman's Center" w Dallas. Najpierw tylnymi drzwiami dostali się do sąsiedniego zakładu naprawy mebli, gdzie spostrzegli śpiącego Lestera Linwooda Wilsona (†33). Znalezionym na miejscu kawałkiem stalowej rurki zadali śpiącemu mężczyźnie kilka ciosów w głowę, miażdżąc jego czaszkę i powodując obrażenia mózgu, które doprowadziły go do śmieci. W toku śledztwa ustalono, że zabójstwa dokonał Lee Cassell.

Ławy przysięgłych w USA

Podstawowa wiedza o ławach przysięgłych i ich roli w sądownictwie Stanów Zjednoczonych jest konieczna dla zrozumienia dalszej części artykułu. W USA ławy przysięgłych gwarantują udział przedstawicieli społeczeństwa w procesie sądowym. Dzielą się na wielkie ławy przysięgłych i procesowe (małe) ławy przysięgłych.

Wielka ława przysięgłych (ang. grand jury) składa się zazwyczaj z 16 – 23 przysięgłych. Ława ta decyduje (większością głosów) o tym, czy zgromadzony przez prokuraturę materiał dowodowy pozwala postawić podejrzanego przed sądem. Inaczej mówiąc, decyduje o wniesieniu aktu oskarżenia. Obrady odbywają się w ścisłej tajemnicy, a przysięgli zapoznają się ze wszystkimi dowodami (mogą być przedstawione dowody, które nie zostaną dopuszczone w czasie procesu) i mogą przesłuchiwać wszystkich świadków. Ani oskarżony, ani jego obrońcy nie mogą brać udziału w obradach wielkiej ławy przysięgłych.

Procesowa (mała) ława przysięgłych (ang. trial jury, petit jury, petty jury) składa się z 6 – 12 przysięgłych, którzy są obecni na sali sądowej. Decyzja o winie bądź niewinności oskarżonego zapada w czasie narady, która nie jest publiczna. W sprawach większej wagi wymagana jest jednomyślność. O wysokości kary decyduje sędzia.

Prawo Stanów Zjednoczonych gwarantuje każdemu obywatelowi możliwość zasiadania w ławach przysięgłych. Obecnie ujęte w Kodeksie Stanów Zjednoczonych (18 U.S. Code § 243), wywodzi się z Civil Rights Act z 1 marca 1875 roku:

Żaden obywatel posiadający wszystkie wymagane kwalifikacje, które są lub mogą być nakazane przez prawo, nie zostanie wykluczony z zasiadania w wielkiej lub małej ławie przysięgłych w jakimkolwiek sądzie Stanów Zjednoczonych lub w sądzie jakiegokolwiek stanu z powodu rasy, koloru skóry lub poprzedniego pozostawania w niewolnictwie; kto, będąc urzędnikiem lub inną osobą, której powierzono obowiązki związane z wyborem lub wezwaniem przysięgłych, wykluczy lub nie wezwie obywatela z wyżej wymienionej przyczyny, zostanie ukarany grzywną w wysokości do 5000 dolarów.

Proces

Lee Cassell został skazany na karę śmierci, ale odwołał się od wyroku, wskazując między innymi, że 14. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych gwarantuje mu równą ochronę prawa. Oskarżony twierdził, że ponieważ w wielkiej ławie przysięgłych nie zasiadał ani jeden Murzyn, a ofiarą była biała osoba, to tym samym został pozbawiony równej ochrony prawa i wniósł o uchylenie wyroku. Apelacja Lee Cassella, znana jako sprawa Cassell v. Texas, trafiła w końcu do Sądu Najwyższego, który w 1950 roku obradując w składzie:

Hugo Black (prezes Sądu Najwyższego)

Harold Hitz Burton

Tom C. Clark

William O. Douglas (nie orzekał w sprawie Cassell v. Texas)

Felix Frankfurter

Robert H. Jackson (zgłosił zdanie odrębne)

Sherman Minton

Stanley Forman Reed

Fred M. Vinson

podzielił opinię oskarżonego. Stwierdził też, że wykluczenie Murzynów ze składu wielkiej ławy przysięgłych nie było przypadkowe, a wynikało ze stałej dyskryminacji czarnych obywateli i stosunkiem głosów 7:1 zaskarżony wyrok uchylił i nakazał ponowne przeprowadzenie procesu.

Ten wyrok szokuje. Decyzja Sądu Najwyższego obraża prawo ustanowione przez Kongres Stanów Zjednoczonych, urąga sprawiedliwości, znieważa ofiarę morderstwa i poniża jej bliskich. Taka decyzja może sprawić, że morderca w ogóle uniknie kary, bo procesu nie da się powtórzyć ze względu na utratę dowodów, śmierć świadków lub choćby tylko z powodu zacierania się faktów w ich pamięci. W przypadku powtórzenia procesu najbliżsi ofiary zostają skazani na powtórne przeżywanie tragedii, jaką był dla nich mord niewinnej osoby z ich rodziny.

Czy już wtedy zaczął się marsz Sądu Najwyższego po władzę, która mu nie przysługiwała i której nigdy mieć nie powinien? Dla lepszego zrozumienia tego problemu polecam Czytelnikowi przeczytać artykuł Demokracja czy dyktatura Sądu Najwyższego?

Pamiętajmy, że w Stanach Zjednoczonych Sąd Najwyższy może stanowić prawo. Nie jest władzą sądową w takim sensie, w jakim rozumiemy władzę sądów w Polsce. W USA Sąd Najwyższy może stanowić prawo poza jakąkolwiek kontrolą społeczeństwa. Może je stanowić na zasadzie twórczego i moralnego czytania konstytucji lub na jakiejkolwiek innej zasadzie, która przyjdzie sędziom do głowy, o ile będzie propagandowo nośna. Nie przez przypadek sędzia Sądu Najwyższego Byron White ostrzegał w 1986 roku:

Nie zamierzamy postrzegać powierzonej nam władzy tak szeroko, aby odkrywać nowe prawa podstawowe wynikające jakoby z klauzuli praworządnego postępowania. Sąd Najwyższy jest w najtrudniejszej sytuacji i zbliża się do granicy prawa, kiedy zajmuje się stanowieniem praw konstytucyjnych, których związki z treścią Konstytucji lub intencjami jej twórców są trudne lub wręcz niemożliwe do wykazania. (…) Dlatego powinniśmy zdecydowanie przeciwstawiać się próbom rozszerzania istotnego zasięgu takich klauzul, zwłaszcza jeśli wymaga to redefinicji praw uważanych za podstawowe. W przeciwnym razie nastąpi rozszerzenie kompetencji Sądu Najwyższego o dodatkowe, nie ujęte w Konstytucji, uprawnienia do rządzenia krajem.

To dzięki twórczej i moralnej lekturze Konstytucji Amerykanie otrzymali:

• bardzo liberalne prawo do aborcji (Roe v. Wade, 1973)
• prawo do bezczeszczenia flagi Stanów Zjednoczonych (Texas v. Johnson, 1989)
• zezwolenie na sprzedaż brutalnych gier wideo bez nadzoru rodziców (Brown v. Entertainment Merchants Ass'n, 2011)
• zezwolenie na homopropagandę (One, Inc. v. Olesen, 1958)
• małżeństwa homoseksualne (United States v. Windsor, 2013 oraz Obergefell v. Hodges, 2015)
• prawo do orzekania w sprawach zagrożonych karą śmierci przez przysięgłych będących przeciwnikami kary śmierci (Witherspoon v. Illinois, 1968)
• zniesienie kary śmierci za gwałt niezakończony śmiercią ofiary (Coker v. Georgia, 1977)
• zakaz orzekania kary śmierci wobec osób, które w momencie popełnienia przestępstwa nie miały 16 lat (Thompson v. Oklahoma, 1988)
• zakaz orzekania kary śmierci wobec osób, które w momencie popełnienia przestępstwa nie miały 18 lat (Roper v. Simmons, 2005)
• zakaz orzekania kary dożywotniego więzienia bez możliwości zwolnienia warunkowego wobec osób, które w momencie popełnienia przestępstwa nie miały 18 lat (Miller v. Alabama, 2012)

To tylko najbardziej bulwersujące wyniki pracy sędziów. Więcej tych niezmiernie ciekawych wyroków Czytelnik znajdzie (TUTAJ)

Na marginesie: argumentacja Sądu Najwyższego, że kara śmierci stosowana wobec nieletnich jest karą wymyślną i okrutną (czyli zakazaną ze względu na 8. poprawkę do Konstytucji) w zderzeniu z faktem, że była ona w tym samym czasie stosowana w większości stanów USA, okazuje się raczej wizją sędziów niż faktem. Upewnia nas w tym zapis w Konstytucji Stanów Zjednoczonych (14. poprawka):

Nie może też żaden stan pozbawić kogoś życia, wolności lub mienia bez prawidłowego wymiaru sprawiedliwości.

Zatem pozbawienie życia twórcy Konstytucji uznawali za karę dopuszczalną i sprawiedliwą, wbrew opiniom wizjonerów z Sądu Najwyższego. Ostatnie wyroki (z wypisanych wyżej) zdają się wskazywać na przygotowywanie opinii publicznej do wprowadzenia całkowitego zakazu stosowania kary śmierci w Stanach Zjednoczonych. Oczywiście stanie się tak w wyniku wyroku Sądu Najwyższego – bez pytania gawiedzi o zdanie.

Wróćmy do rozpatrywanej przez nas sprawy morderstwa. Sąd Najwyższy podjął decyzje o rozszerzeniu precedensu ustanowionego wyrokiem Strauder v. West Virginia (1880) na przypadek, gdy dyskryminacyjne wykluczenie dotyczyło jedynie osób z wielkiej ławy przysięgłych. Należy jednak podkreślić, że związek między prawem do równej ochrony (14. poprawka), a naruszeniem praw oskarżonego w związku z niewłaściwym składem wielkiej ławy przysięgłych jest co najmniej wątpliwy, a moim zdaniem zaistniał jedynie w głowach sędziów Sądu Najwyższego.

Warto też zwrócić uwagę na jedynego sędziego, który zagłosował przeciwko takiemu wyrokowi. A zwrócić tę uwagę naprawdę warto, bo jest to postać nietuzinkowa. Sędzia Robert H. Jackson był oskarżycielem z ramienia Stanów Zjednoczonych w sprawie zbrodni wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, a w latach 1941 – 1954 był sędzią Sądu Najwyższego USA. Sędzia Jackson był związany z Partią Demokratyczną, a na stanowisko sędziego w Sądzie Najwyższym został mianowany przez prezydenta Roosevelta, zatem nie należy przypuszczać, że przyczyną jego krytycznej opinii w sprawie Cassell v. Texas były jego poglądy polityczne.

Poniżej przedstawiam zdanie odrębne, jakie sędzia Robert H. Jackson dołączył do tego wyroku, który ma niewiele wspólnego ze sprawiedliwością, a raczej należy go zapisać w kategorii rozstrzygnięć, których naczelna zasada brzmi: martwi racji nie mają. Właśnie takie wyroki torowały drogę dla wszechobecnej już dzisiaj pogardy dla ofiar i braku szacunku dla bólu i cierpienia jej najbliższych. Pozwólmy zatem przemówić sędziemu Jacksonowi.

Sprawa Cassell v. Texas (1950) – zdanie odrębne sędziego Jacksona

Rozpatrujemy tutaj sprawę Murzyna oskarżonego o morderstwo. Używając kawałka żelaznej rurki, zmiażdżył on czaszkę śpiącego stróża, aby dokonać włamania. W tej sprawie nie ma wątpliwości co do jego winy. Zwrócono się do nas o uchylenie wyroku skazującego tylko z tego powodu, że Murzyni byli celowo dyskryminowani przy wyborze wielkiej ławy przysięgłych, która postawiła go w stan oskarżenia. Jest też prawdą, że Murzyni nie byli wykluczeni z procesowej ławy przysięgłych, przez którą oskarżony został skazany.

Uchylając ten wyrok, Sąd Najwyższy kierował się pragnieniem wyegzekwowania równości w tej sferze, gdzie przede wszystkim musi być egzekwowana – w naszym systemie sądowniczym. Ale oznacza to wycofanie się ze względu na błędy, które nie mają nic wspólnego z winą lub niewinnością oskarżonego lub z uczciwością procesu w tej sprawie. Koliduje to z inną zasadą ważną dla naszego prawa, a mianowicie, że żaden wyrok nie powinien być uchylony z powodu błędów, które nie wpływają w sposób istotny na prawa oskarżonego.

Sąd Najwyższy nigdy nie porównywał wagi tych przeciwstawnych zasad w sprawach tego rodzaju. Zgłaszanie zastrzeżeń wobec składu ławy przysięgłych jest ostatnio tak często stosowane w celu przeciągania sprawy, a widowisko, jakie urządza oskarżony, stawiając wielką ławę przysięgłych przed sądem, zanim on sam zostanie osądzony za przestępstwo, tak dyskredytuje wymiar sprawiedliwości, że nadszedł czas na zbadanie podstawy tej praktyki.

I.

Czternasta poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych gwarantuje czarnym obywatelom takie same możliwości zasiadania w wielkich ławach przysięgłych, jak ma to miejsce w przypadku białych obywateli. Ponadto Kongres, który jest upoważniony do zapewnienia jej przestrzegania, uchwalił, że

Żaden obywatel posiadający wszystkie wymagane kwalifikacje, które są lub mogą być nakazane przez prawo, nie zostanie wykluczony z zasiadania w wielkiej lub małej ławie przysięgłych w żadnym z sądów Stanów Zjednoczonych lub w sądzie któregokolwiek ze stanów z powodu rasy, koloru skóry lub poprzedniego pozostawania w niewolnictwie;...

Prawo materialne jest więc jasne. Ale czyje jest to prawo? Prawo to zostało nadane kolorowemu obywatelowi o odpowiednich kwalifikacjach, aby wypełniał swoje obowiązki na jednakowych zasadach z białym obywatelem o odpowiednich kwalifikacjach. Nasz oskarżony nie prosi o to samo prawo dla siebie. On twierdzi, że nieudzielenie innemu Murzynowi równego prawa do zasiadania w wielkiej ławie przysięgłych daje mu zupełnie inne prawo – prawo do tego, by nie być przez nią postawionym w stan oskarżenia. Przychodzą mi na myśl dwa powody, które mogłyby usprawiedliwić dokonaną przez Sąd Najwyższy transformację krzywdy, która spotkała tamtych Murzynów wykluczonych z wielkiej ławy przysięgłych, w prawo naszego oskarżonego do unieważnienia aktu oskarżenia. Po pierwsze, brak Murzynów w wielkiej ławie przysięgłych był szkodliwy dla oskarżonego. Po drugie, jest to jedyna praktyczna metoda wyegzekwowania prawa Murzynów z odpowiednimi kwalifikacjami do zasiadania w wielkich ławach przysięgłych. Wątpliwe jest, czy którykolwiek z tych powodów da się obronić.

II.

Kongres, który wprowadził prawo Murzynów do zasiadania w ławach przysięgłych, nakazał także wszystkim sądom Stanów Zjednoczonych wydawanie wyroku „bez względu na błędy techniczne, wady lub wyjątki, które nie mają wpływu na istotne prawa stron”. I ta sama polityka Kongresu przejawiała się w przepisie stanowiącym, że żadna decyzja o postawieniu w stan oskarżenia podjęta i przedstawiona przez wielką ławę przysięgłych w sądach Stanów Zjednoczonych „nie zostanie uznana za niewystarczającą, ani też proces, wyrok lub inne postępowanie w tej sprawie nie zostanie podważone z powodu jakiejkolwiek wady lub niedoskonałości dotyczącej jedynie względów formalnych, które nie naruszają praw oskarżonego”, a także w przepisie stanowiącym, że wniosek o unieważnienie decyzji o postawieniu w stan oskarżenia zostanie odrzucony, jeśli jego postawą jest to, że jeden lub więcej członków wielkiej ławy przysięgłych nie miało wymaganych kwalifikacji, ale gdy okazało się, że dwunastu lub więcej członków wielkiej ławy przysięgłych mających wymagane kwalifikacje zgadzało się z decyzją o postawieniu w stan oskarżenia.

Sąd Najwyższy nigdy nie wyjaśnił, w jaki sposób dyskryminacja przy wyborze wielkiej ławy przysięgłych, choć nielegalna, miałaby zaszkodzić oskarżonemu, którego skazała procesowa ława przysięgłych wybrana bez dyskryminacji. Powodem pominięcia tej kwestii, jest najprawdopodobniej fakt, że we wcześniejszych przypadkach, w których wyroki skazujące zostały uchylone, niedopuszczalna dyskryminacja występowała tak w przypadku wielkiej ławy przysięgłych, jak i w przypadku procesowej ławy przysięgłych. Jakkolwiek spór dotyczył głównie tej ostatniej, to w treści orzeczeń nie czyniono rozróżnienia i nie było potrzeby, aby tak czynić. Dopiero w ciągu ostatnich kilku lat wyroki skazujące zostały uchylone z uwagi na dyskryminację w składzie tylko wielkiej ławy przysięgłych, w związku z czym obecnie omawiana kwestia nie została przedyskutowana.

Jest rzeczą oczywistą, że wynikające z dyskryminacji wykluczenie Murzynów z procesowej ławy przysięgłych ma, a co najmniej może mieć szkodliwy wpływ na prawo Murzyna do rzetelnego procesu sądowego. Procesowa ława przysięgłych wysłuchuje dowodów obu stron i wybiera to, w co uwierzy. Na te decyzje mają wpływ nieuchwytne, świadome i nieświadome uprzedzenia i preferencje, i mnóstwo innych rzeczy, których nie możemy wykryć lub wyizolować w jej werdykcie i których wpływu nie możemy zważyć. Sprzeciw pojedynczego jurora na ogół wystarcza, aby zapobiec skazaniu. Procesowa ława przysięgłych, w której osobie tej samej rasy co oskarżony odebrano możliwość zasiadania, może w istocie nie być bezstronna, a już z pewnością nie jest bezstronna z wizerunku, w szczególności, gdy oskarżony jest Murzynem, a jego domniemana ofiara nie.

Wielka ława przysięgłych to zupełnie inna instytucja. Stany nie muszą jej w ogóle używać. Może ona postawić w stan oskarżenia, ale nie może skazać. Jej akt oskarżenia nie stwarza nawet domniemania winy; każdy postawiony zarzut musi zostać później udowodniony przed procesową ławą przysięgłych i to ponad uzasadnioną wątpliwość. Wielka ława przysięgłych nie musi być jednomyślna. Nie wysłuchuje obu stron, ale bada tylko dowody prokuratury i nie stoi przed problemem wyboru między dwoma walczącymi stronami. Jej zadaniem jest osądzenie, czy dowody prokuratury (jeszcze nieobjaśnione, niezanegowane i nieuzupełnione) uzasadniają skazanie. Jeśli tak jest, to jej akt oskarżenia jedynie stawia oskarżonego przed sądem. Różnica między funkcją procesowej ławy przysięgłych a funkcją wielkiej ławy przysięgłych jest kolosalną różnicą między decyzją o rozstrzygnięciu sprawy a decyzją o potrzebie rozpatrzenia sprawy.

Trudno uwierzyć twierdzeniu oskarżonego, którego rzetelnie wybrana procesowa ława przysięgłych uznała za winnego ponad uzasadnioną wątpliwość, że jego postawienie w stan oskarżenia, było związane z uprzedzeniami. W tej sprawie procesowa ława przysięgłych zapoznała się z dowodami prokuratury i uznała, że są wystarczające, aby uzasadnić wyrok skazujący. Sądy apelacyjne podtrzymały tę decyzję i nie pozostawiono żadnych niedomówień, które wymagałyby rozpatrzenia.

Ponadto ława przysięgłych, niezaprzeczalnie wybrana bez dyskryminacji rasowej, zapoznała się z dowodami prokuratury i oskarżonego i stwierdziła, że wina oskarżonego została udowodniona ponad uzasadnioną wątpliwość. To stwierdzenie również zostało potwierdzone w apelacji, a i tutaj nie twierdzimy inaczej. W takich okolicznościach niepoważny jest pogląd, że jakakolwiek wielka ława przysięgłych, jakkolwiek wybrana, mogłaby wykonać swoje zadanie w inny sposób, niż postawić podejrzanego w stan oskarżenia.

III.

Kongres zapewnił inne sposoby niż uchylanie prawomocnych wyroków w celu wyegzekwowania prawa społeczności murzyńskiej do zasiadania w wielkich ławach przysięgłych. I stanowią one, o ile są stosowane, bezpośrednie i skuteczne środki ochroniony prawnej, aby osiągnąć ten cel.

Kto, będąc urzędnikiem lub inną osobą, której powierzono obowiązki związane z wyborem lub wezwaniem przysięgłych, wykluczy lub nie wezwie obywatela z wyżej wymienionej przyczyny, zostanie ukarany grzywną w wysokości do 5000 dolarów.

Kongres postanowił również, że „każda osoba, która pod pretekstem ustawy, rozporządzenia, innego przepisu prawnego, obyczaju lub zwyczaju, dowolnego ze stanów lub terytoriów podporządkowuje lub przyczynia się do podporządkowania jakiegokolwiek obywatela Stanów Zjednoczonych lub innej osoby podlegającej jurysdykcji Stanów Zjednoczonych, pozbawiając go jakichkolwiek praw, przywilejów lub immunitetów zagwarantowanych przez Konstytucję lub przepisami prawa, ponosi odpowiedzialność wobec strony poszkodowanej przed sądem, w pozwie słuszności lub w innym właściwym postępowaniu o odszkodowanie”.

Te karne i cywilne środki ochrony prawnej dotyczące dyskryminujących wykluczeń z ław przysięgłych zostały prawie całkowicie zapomniane zarówno przez rząd federalny, jak i przez murzyńskich obywateli uprawnionych do zasiadania w ławach przysięgłych. W 1878 r. sędzia stanowy został oskarżony w sądzie federalnym za naruszenie ustawy, a sąd ten oskarżenie utrzymał. Sprawie tej pozwolono pozostać samotnym i zapomnianym świadectwem możliwości bezpośredniego egzekwowania prawa Murzynów do zasiadania w ławach przysięgłych.

Dla mających odpowiednie kwalifikacje Murzynów, wykluczonych z powodu dyskryminacji, są dostępne również środki ochrony prawnej w sądach słuszności. Przypuszczam, że nie ma wątpliwości – a jeśli są, to Sąd Najwyższy może je rozwiać – iż obywatel lub grupa obywateli bezprawnie pozbawionych możliwości zasiadania w ławach przysięgłych może utrzymać w sądzie federalnym skargę indywidualną lub zbiorową o nakaz lub mandamus przeciwko odpowiedzialnym urzędnikom stanowym. Gdyby nakaz został zignorowany lub nie był przestrzegany, może nastąpić uwięzienie za lekceważenie nakazu sądu.

IV.

W orzeczeniu Sądu Najwyższego znajduje się zapis, że federalna ustawa karna została naruszona. W rezultacie Sąd Najwyższy twierdzi, że przestępstwo dyskryminacji kompensuje przestępstwo zabójstwa i że stan musi powtórzyć proces, o ile śmierć świadków, utrata dowodów lub inne przyczyny dokonane przez czas tego nie uniemożliwią.

Nie rozumiem, w jaki sposób Sąd Najwyższy może uniknąć konkluzji, że wszelka dyskryminacja przy wyborze wielkiej ławy przysięgłych, jakkolwiek krzywdząca Murzynów posiadających odpowiednie kwalifikacje, była w rzeczywistości nieszkodliwa dla oskarżonego. W przeciwnym wypadku zmuszeni jesteśmy przyjąć, że Murzyni posiadający odpowiednie kwalifikacje, aby zasiadać w wielkiej ławie przysięgłych, odrzuciliby możliwość postawienia przed sądem człowieka, którego wybrana zgodnie z prawem ława przysięgłych uznała za winnego ponad uzasadnioną wątpliwość.

Prawo Murzyna, aby być wybranym do ławy przysięgłych, jest bezsporne i powinno być bezpośrednio i bezkompromisowo egzekwowane. Wątpię jednak, czy na dłuższą metę osiągniemy jakikolwiek dobry cel, utożsamiając prawo najbardziej wartościowych Murzynów do zasiadania w wielkiej ławie przysięgłych ze staraniami najmniej wartościowych Murzynów o odroczenie lub unikniecie kary za przestępstwo. Nie mogę uwierzyć, że posiadający odpowiednie kwalifikacje i zasiadający w wielkich ławach przysięgłych Murzyni, odmówiliby wystawienia mordercy aktu oskarżenia, ponieważ jest Murzynem. Wobec tego nie możemy mówić, że oskarżony został skrzywdzony.

Wolałbym traktować to jako przypadek, gdzie z tej nieprawidłowości nie wynika krzywda oskarżonego i utrzymać wyrok skazujący. Ale w tym i w podobnych przypadkach wysłałbym kopię protokołu do Departamentu Sprawiedliwości w celu zbadania, czy doszło do naruszenia ustawy, a jeśli tak, do wniesienia oskarżenia.

Podsumowanie

Czytelnik może sądzić, że to stara sprawa i z obecną rzeczywistością nie ma nic wspólnego. Niestety, ale tak nie jest. W kolejnym artykule przedstawię jeszcze bardziej bulwersującą decyzję Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych z 1986 roku w podobnej sprawie, ale która zapadła po prawie 24 latach od zabójstwa i tylko przez przypadek nie doprowadziła do uwolnienia mordercy.

Dyktatura, jaka w rzeczywistości została narzucona Amerykanom przez ich własny Sąd Najwyższy, powinna być dla nas ostrzeżeniem, którego nie wolno lekceważyć. Mamy podstawy przypuszczać, że również w Polsce trwają zakulisowe działania, aby zwiększyć zakres uprawnień Sądu Najwyższego, a zainteresowane tym środowisko jest gotowe sięgnąć po tę nieprzysługującą im władzę, albo na drodze prawnej, albo stosując metodę faktów dokonanych. Sąd Najwyższy w Polsce nie może stanowić prawa i jak uczą doświadczenia innych krajów, nigdy nie powinien otrzymać takiej władzy.