Hańba i chwała - II Wojna Światowa

03.09.2012

01.09.1939 – (piątek) Atakiem Niemiec na Polskę rozpoczyna się II Wojna Światowa.

Hitler popełnia największy błąd – zamiast cierpliwie czekać, aż ZSRS napadnie na Europę (co było pewne wobec gospodarczego upadku) i wtedy wystąpić w roli męża opatrznościowego, który Europę ratuje, Hitler wywołuje kolejną wojnę w Europie.

17.09.1939 – (niedziela) Napaść ZSRS na Polskę.

18.09.1939 – Słynna ucieczka: marszałek Edward Rydz-Śmigły przekracza granicę z Rumunią, gdzie zostaje internowany.

28.09.1939 – Kapitulacja Warszawy podpisana przez gen. Tadeusza Kutrzebę i gen. Johannesa Blaskowitza. W Moskwie między III Rzeszą i ZSRS zostaje podpisany „Traktat o granicach i przyjaźni” (tzw. II pakt Ribbentrop – Mołotow).

05.03.1940 – Zostaje podjęta tajna uchwała Biura Politycznego KC WKP(b) o zlikwidowaniu polskich jeńców wziętych do niewoli w czasie wojny z 1939 roku.

03.04-12.05.1940 – Wymordowanie w Katyniu ok. 4400 jeńców z obozu w Kozielsku.

22.06.1941 – (niedziela) Napaść Niemiec na ZSRS.

Teraz sowieckie inwestycje w przemysł zbrojeniowy będą mogły się zwrócić – walka z Hitlerem, pomoc krajów zachodnich i w prezencie połowa Europy.

Po ataku Niemiec na Związek Sowiecki Churchill powiedział w Parlamencie, że „gdyby Hitler najechał piekło, udzieliłbym w Izbie Gmin najlepszych rekomendacji Lucyferowi”.

Napaść Niemiec na ZSRS pozwoliła bandytom i kryminalistom wejść na salony Europy. Być może gardzono nimi, ale trzeba było się liczyć z nowym sojusznikiem.

Nie należy przypisywać geniuszowi Stalina faktu, że przeniósł zakłady zbrojeniowe w głąb Rosji. Duża część fabryk została ewakuowana już w czasie trwania wojny, zaś Stalin po prostu do wojny dążył i był to jedynie element przygotowań. Stalin doskonale wiedział, że nie znajdzie w Europie chętnych na sowiecki model gospodarki. Tylko wojna mogła umożliwić powiększenie zasięgu komunizmu.

30.07.1941 – Zostaje podpisany układ Sikorski – Majski, przywracający stosunki dyplomatyczne między Polską a ZSRS. Stosunki dyplomatyczne zostały zerwane notą ZSRS z 17.09.1939 w której stwierdzono, że państwo polskie przestało istnieć.

12.08.1941 - Prezydium Rady Najwyższej ZSRR wydaje dekret o amnestii dla obywateli polskich.

Ustępstwa Stalina były wywołane przez katastrofalną sytuację militarną ZSRR w r. 1941 i potrzebą materialnej pomocy Wielkiej Brytanii i USA. To był moment kiedy należało działać szybko i starać się wyrwać od Rosjan jak najwięcej.

14.08.1941 – Podpisanie umowy wojskowej, która dała podstawę do rozpoczęcia formowania Armii Polskiej w ZSRR.

luty 1942 – Władze sowieckie domagają się wysłania na front uzbrojonej przez nich 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty.

15.03.1942 – Stan Armii Polskiej w ZSRS wzrasta do 66 750 żołnierzy (około 7 dywizji) nie osiągając poziomu ustalonego w polsko-sowieckich porozumieniach z grudnia 1941 roku.

Te siedem dywizji, nawet jeśli były nieprzygotowane można było wysłać na front (o ile tylko były uzbrojone) – przygotowywałyby się w walce, ale „politycy” uznali, że lepiej zrobią wyprowadzając wojsko z ZSRS.

Prawie 70 tys. żołnierzy gen. Andersa nadal otrzymywało tylko 40 tys. przydziałów żywnościowych. Liczbę tę w marcu 1942 r. zredukowano do 26 tys. racji. Oczywiście „politycy” nie potrafili wymusić większych dostaw żywności, ani zdobyć ich od USA i Wielkiej Brytanii, a myśleli, że rozwiązaniem jest wyprowadzenie armii z ZSRS. Chyba mieli też wewnętrzne przekonanie, że po wyprowadzeniu wojska z ZSRS ich możliwość politycznego oddziaływania wzrośnie – bo jak inaczej tłumaczyć ten krok?

18.03.1942 – Gen. Anders podczas spotkania ze Stalinem poruszył kwestię ewakuacji części wojska polskiego do Iranu. Stalin zgodził się bez wahania na wyjazd wszystkich tych żołnierzy polskich, dla których nie wystarczało żywności.

Gen. Sikorski był przeciwnikiem ewakuacji, ale uznał ją za zło konieczne. Całym sercem popierał ją z kolei gen. Anders, który w protokole ewakuacyjnym napisał, iż „rząd polski nie uważa za możliwe użycia na froncie radziecko-niemieckim oddziałów formowanych w ZSRR”. Wiele wskazuje na to, że Anders wymusił na Sikorskim zgodę na ewakuację grożąc, że i tak wyprowadzi wojsko polskie z ZSRS. Warto zwrócić uwagą na powtarzające się w życiorysie Andersa samowolne decyzje w czasie wojny obronnej 1939.

31.08.1942 - Zakończyła się ewakuacja Armii Polskiej z ZSRS do Iranu. Ostatecznie 41 tysięcy wojskowych i 74 tysiące cywili zostało wyprowadzonych z ZSRS.

Anders spełnił marzenia Stalina wyprowadzając polskie wojsko z ZSRS.

Oczywiście spełniły się również marzenia Churchilla – oto potencjalne źródło konfliktu z ZSRS zniknęło, a na dodatek Churchill miał 4 dywizje polskich żołnierzy, gotowych przelewać krew w interesie Brytyjczyków.

Wyprowadzając wojsko polskie z ZSRS straciliśmy JEDYNĄ szansę na wolną Polskę. Zrobiliśmy dobrze Brytyjczykom, a Stalin nazwał nas niesolidnym sojusznikiem. Jeśli Rząd RP nie był w stanie wywalczyć u sojuszników (USA, Wielka Brytania) wsparcia dla tworzonej armii polskiej w ZSRS (broń, żywność), to oznaczało jedno - w tej wojnie nie wskóramy już NIC. Należało utrzymać armię w ZSRS i walczyć o skierowanie jej na ten kawałek frontu, któremu w przyszłości przypadnie wyzwalanie Polski. Ten plan powinien być realizowany za wszelką cenę.

Polityka jest rzeczą zbyt poważną, żeby ją oddawać w ręce idiotów.

13.04.1943 - Niemcy obwieścili o odkryciu ciał polskich oficerów, zamordowanych przez NKWD i pochowanych niedaleko Smoleńska.

16.04.1943 - Gen. Sikorski zażądał śledztwa Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.

Dlaczego Sikorski postanowił „zmarnować” tak dobrą kartę? Publiczne milczenie byłoby o wiele lepsze. Właściwie co znaczyła ta karta teraz, kiedy polskiego wojska już nie było w ZSRS? Gdyby było, można byłoby tę kartę rozgrywać.

25.04.1943 – ZSRS zrywa stosunki dyplomatyczne z Polską.

Gen. Sikorski „myślał” 3 dni, Stalin „myślał” 9 dni.

04.07.1943 – Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych i premier rządu RP gen. Władysław Sikorski ginie w katastrofie samolotu w Gibraltarze. Ginie również generał Tadeusz Klimecki szef Sztabu Naczelnego Wodza.

Pilotem samolotu był Czech - Eduard Prchal. Prchal to dziecko szczęścia. Urodził się 01.01.11 i była to niedziela. Mając 21 lat jako starszy szeregowiec-pilot wylądował samolotem AP-32-28, pomimo uszkodzonego śmigła. W czasie wojny (Francja, Wielka Brytania) był pilotem myśliwców i przeszedł kurs bombardowania nurkowego, ale na własne życzenie został przeniesiony do lotnictwa transportowego (brytyjskie lotnictwo wojskowe bardzo lubi spełniać życzenia Czechów?). 04.07.1943 jako jedyny wychodzi żywy z katastrofy i okazuje się, że ma na sobie kamizelkę ratunkową, której wcześniej nigdy nie zakładał. Okazuje się też, że wypadek w którym zginął premier rządu i Wódz Naczelny RP nie wpływa negatywnie na jego ocenę jako pilota. Do końca wojny wielokrotnie pilotuje samoloty z osobistościami na pokładzie. Po wojnie wraca do Czechosłowacji, ale nachodzą go agenci służb bezpieczeństwa. Jest to męczące, więc 30.09.1950 wraz z żoną ucieka z Czechosłowacji do Wielkiej Brytanii. Stąd emigruje do USA.

Jedyny pech – w Wikipedii jest tylko polskojęzyczna strona na jego temat (wg stanu na dzień powstania artykułu).

Dziwi mnie, że do zadań specjalnych wybiera się ludzi, którzy trafili do odpowiedniej jednostki „na własne życzenie”. Przecież nigdy nie wiadomo czyje to było życzenie.

08.07.1943 – Stanowisko Naczelnego Wodza obejmuje gen. broni Kazimierz Sosnkowski.

W opinii wystawionej przez marszałka Piłsudskiego w 1922 polskim generałom (przeznaczonej do wyłącznej wiadomości Prezydenta RP), gen. Kazimierz Sosnkowski jako jedyny obok gen. Edwarda Rydza-Śmigłego został uznany za zdatnego do pełnienia funkcji Naczelnego Wodza na wypadek wojny. Warto podkreślić jego nieprzeciętne zdolności jako dowódcy, bowiem w 1944 będzie przeciwnikiem Powstania Warszawskiego.

11.07.1943 – (Krwawa Niedziela) – Bandy UPA wspierane przez miejscową ludność ukraińską wymordowały Polaków w 99 wsiach i osiedlach na Wołyniu. Zginęło wiele tysięcy osób.

Za pierwszy masowy mord rzezi wołyńskiej uznaje się wymordowanie 09.02.1943 polskiej wsi Parośla Pierwsza (gm. Antonówka, powiat sarneński). Zginęło tam 173 Polaków.

Lipiec 1943 - Kulminacja czystki etnicznej na Wołyniu. Wymordowano ponad 17 000 Polaków w co najmniej 530 polskich wsiach i osadach.

Szacuje się, że w latach 1943-44 Ukraińcy wymordowali ok. 100 000 Polaków. Zbrodnie były dokonywane w bestialski sposób: przecinanie ludzi na pół piłą do drewna, wyłupywanie oczu, palenie żywcem. Dzisiaj na Ukrainie mordercom Polaków stawia się pomniki, nazywa ich nazwiskami ulice i place.

„Jeśli zapomnę o nich, Ty, Boże na niebie, zapomnij o mnie” (A. Mickiewicz, “Dziady” cz. III).

14.07.1943 – Nowym premierem zostaje Stanisław Mikołajczyk.

Churchill zadbał o to aby jego następca nie sprawiał kłopotów. Mikołajczyk prawdopodobnie współpracował z brytyjskim wywiadem, a w chwili zagrożenia (w 1947) po prostu z Polski uciekł. Bo przecież zginąć to może Polak, nawet 200 000 Polaków, ale nie brytyjski agent.

28.11-01.12.1943 – Konferencja teherańska. Roosevelt, Churchill i Stalin dzielą Europę. Ustalono nową granicę wschodnią Polski i ZSRR na tak zwanej linii Curzona. Na prośbę Roosevelta (wielkiego „przyjaciela” Polaków) ustalenia konferencji zostały utajnione.

Warto zapamiętać, że Polska w Teheranie została potraktowana gorzej niż Czechosłowacja w Monachium. Czechosłowację w Monachium poinformowano o podjętych decyzjach, a Palakom nie powiedziano o ustaleniach konferencji teherańskiej.

03.01.1944 – Wojska sowieckie ponownie wkraczają na tereny przedwojennej Polski.

marzec 1944 – Gen. Tadeusz Komorowski „Bór” wyłączył stolicę z Akcji „Burza”. Jednak zwolennicy wystąpienia przekonywali, że wybuch powstania w Warszawie „wstrząśnie sumieniem świata” oraz zmusi zachodnie rządy i opinię publiczną do reakcji na stalinowską politykę faktów dokonanych.

11-19.05.1944 – Bitwa o Monte Cassino (zaliczana do zwycięstw, ale raczej pyrrusowych).

Monte Cassino miało ogromne znaczenie strategiczne. Istotnie otwierało drogę na Rzym, ale tak było jedynie czasu desantu pod Anzio (operacja Shingle rozpoczęta w dniu 22 stycznia 1944).

Anders zafundował sobie kosztem 1000 żołnierzy pomnik chwały – na własne życzenie został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Monte Cassino po śmierci w 1970 roku (w natarciu zginęło 924 żołnierzy, 2930 zostało rannych, a za zaginionych uznano 345). Druga żona Andersa (zm. w 2010) również została pochowana na tym cmentarzu. Czy grób ten stanie się grobem rodziny Andersów?

Generalnie głupota w Polsce ma się dobrze.