Pomyłka sądowa – prawie niewinny morderca Marlene Miller

05.09.2018

Pamięci Marlene Miller

Morderstwo piętnastoletniej Marlene Miller uczennicy liceum w Hanford w Kalifornii to wynik sądowej pomyłki. Czarnoskóry Booker Hillery został w 1955 skazany za gwałt, jednak sąd stwierdził, że należy przywróć go społeczeństwu i w 1961 roku otrzymał zwolnienie warunkowe. Za tę pomyłkę sądu zapłaciła życiem 15-letnia dziewczyna. Bestia, która kiedyś była, której nie było i która pojawiła się znowu, odebrała jej życie.

Wypuszczanie bestii z klatki, aby sprawdzić, czy tym razem zgwałci, czy może nie, nie wzbudza już protestów. Bierność społeczeństwa poddanego naciskowi propagandy sprawiła, że bestie się rozmnożyły, a gdy jest ich coraz więcej, to rodzą się prawa bestii. I zawsze znajdą się fałszywi prorocy, którzy będą bestie odrealniać, upiększać i bronić ich praw. Przecież w redakcjach gazet i w Kongresie nie słychać krzyków przerażenia ofiar gwałcicieli i morderców.

Dlatego Czytelnik nigdy nie przeczyta wielkich nagłówków: „Sądowa pomyłka doprowadziła do śmierci nastolatki!”, Sąd Najwyższy nie uzna, że wcześniejsze wypuszczanie bestii z klatek jest niezgodne z Konstytucją, a Kongres nabierze wody w usta, aby żadną ustawą nie naruszyć praw bestii…

Marlene Miller mieszkała z rodzicami i bratem na wsi niedaleko Hanford w Kalifornii. Wieczorem 21 marca 1962 roku była sama w domu i planowała dokończyć szycie nowej sukienki. Rodzice wrócili około 22:00 i stwierdzili, że córki nie ma, ale telewizor jest włączony, świeci się światło maszyny do szycia, naszykowana jest deska do prasowania, a żelazko jest gorące. Jedno z okien było uniesione, a okienna moskitiera była wyrwana i leżała na trawie.

Zwłoki zostały odnalezione następnego ranka w kanale nawadniającym, który przebiegał za domem państwa Millerów. Ciało Marlene pływało w wodzie twarzą do dołu. W jej klatkę piersiową były wbite nożyce krawieckie, a jej ręce były związane za plecami. Ślady na ciele i odzieży wskazywały, że była ofiarą próby gwałtu.

Policja znalazła i zabezpieczyła ślady opon, ślady butów, dwie czarne rękawiczki o różnych rozmiarach, a w ich pobliżu wąski brązowy pas. Dowody te zostały później powiązane z oskarżonym. Podłoga w salonie została odkurzona, aby zabezpieczyć mikroślady, a worek dołączono do reszty dowodów (ten dowód odegra w przyszłości szczególną rolę). Jeden ze świadków około 20:30 rozmawiał przez telefon z Marlene, a dwóch innych widziało, stojący niedaleko domu Millerów, samochód w czasie, gdy dokonano morderstwa. Samochód miał charakterystycznie pomalowaną karoserię.

Booker Hillery został aresztowany w swoim samochodzie 22 marca 1962 roku przed Royal Hotel w Hanford, gdzie mieszkał. W samochodzie znaleziono i zabezpieczono jego buty. Oskarżony przyznał też, że poprzedniego dnia około 22.00 był w pralni samoobsługowej i wyprał swoje ubrania.

Booker Hillery nigdy nie przyznał się do winy. 16 listopada 1962 roku został skazany na karę śmierci za morderstwo pierwszego stopnia. Hillery odwołał się od wyroku, wskazując między innymi, że przez brak Murzyna w wielkiej ławie przysięgłych w sprawie dotyczącej zamordowania białej osoby został pozbawiony równej ochrony prawa, które gwarantuje mu 14. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Problem ten, również od strony prawnej, został dokładnie przedstawiony we wcześniejszym artykule – Sąd Najwyższy USA: czarne jest najpiękniejsze (dlatego wskazane jest przeczytanie w pierwszej kolejności właśnie tego artykułu).

14 listopada 1963 roku Sąd Najwyższy Kalifornii jednogłośnie odrzucił apelację. Badając zarzut braku Murzyna w wielkiej ławie przysięgłych, sąd stwierdził, że „nie było systematycznego wykluczenia Murzynów z wielkiej ławy przysięgłych, która wniosła oskarżenie”.

Wyrok w sprawie kolejnej apelacji Sąd Najwyższy Kalifornii wydał 3 maja 1965 roku. Sąd uznał, że poinformowanie procesowej ławy przysięgłych o tym, że jeżeli oskarżony otrzyma karę dożywotniego pozbawienia wolności, to może zostać zwolniony warunkowo po 7 latach, było szkodliwe dla oskarżonego. Dlatego sąd utrzymał wyrok co do winy oskarżonego, ale uchylił w części dotyczącej wymiaru kary.

Oskarżony usiłował wstrzymać rozpoczęcie procesu, którego celem byłoby ponowne wymierzenie kary, jednak Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych odrzucił wniosek Hillery’ego i proces rozpoczął się planowo – 28 września 1965 roku. 29 listopada 1965 roku sąd ponownie wymierzył karę oskarżonemu i ponownie skazał go na karę śmierci. 10 lutego 1967 roku Sąd Najwyższy Kalifornii rozpatrzył apelację i utrzymał wyrok.

Kolejną szansę Hillery otrzymał od Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, który kuriozalnym wyrokiem w sprawie Witherspoon v. Illinois, (1968) uznał, że przysięgli będący przeciwnikami kary śmierci mają prawo orzekać w sprawach zagrożonych karą śmierci, a wykluczanie takich przysięgłych z ław przysięgłych jest niezgodne z Konstytucją.

Korzystając z tego wyroku morderca Marlene Miller uzyskał prawo do ponownego procesu. Stwierdził jednak, że nowy proces nie może odbywać się w Hanford, bo sprawa morderstwa jest tam zbyt znana i trudno byłoby oczekiwać, że zostanie zagwarantowana bezstronność. Jego żądania spełniono i proces został przeniesiony do miejscowości Bakersfield w hrabstwie Kern odległej od Hanford o 120 km. Hrabstwo Kings musiało pokryć wszystkie koszty związane z przeniesieniem procesu. 12 czerwca 1970 roku morderca 15-letniej licealistki z Hanford został po raz trzeci skazany na karę śmierci.

W czasie procesu obrona przekonywała, że po ośmiu latach od morderstwa i po ośmiu latach spędzonych w celi śmierci więzienia San Quentin oskarżony nie jest już tym samym człowiekiem – teraz Hillery jest już przewidywalny, spokojny i opanowany. „Marlene Miller nigdy nie zostanie przywrócona do życia, ale czy musimy zabijać człowieka, który nie jest już taki sam?”

Hillery uniknął egzekucji, gdy Sąd Najwyższy Kalifornii w sprawie People v. Anderson wyrokiem z dnia 24 kwietnia 1972 roku uznał, że kara śmierci jest niezgodna z konstytucją, bo jest karą niezwykłą i okrutną. W tym samym roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w sprawie Furman v. Georgia wyrokiem z dnia 29 czerwca stwierdził, że arbitralne i niespójne orzekanie kary śmierci narusza 8. i 14. poprawkę do Konstytucji i czyni karę śmierci karą niezwykłą i okrutną, co spowodowało zawieszenie wykonywania kary śmierci w całym kraju.

W salach Sądu Najwyższego nie widać okrucieństwa morderców i niezwykłości ich czynów. Sędziom nie drżą ręce, gdy wypuszczając z więzień zimnokrwistych morderców, stają się wspólnikami zła, bo doskonale wiedzą, że wielu zwolnionych warunkowo zabije ponownie. Jednak ci sami sędziowie dygoczą ze strachu i drętwieją z przerażenia, gdy jedynie pomyślą, że ich decyzja mogłaby zaszkodzić mordercy, którego wina została udowodniona ponad wszelką wątpliwość.

„Jeśli pozwolisz, by robactwo się rozmnożyło, rodzą się prawa robactwa. I rodzą się piewcy, którzy będą je wysławiać.”

12 marca 1974 roku Sąd Najwyższy Kalifornii w postępowaniu apelacyjnym zmodyfikował wyrok, zmieniając karę śmierci na karę dożywotniego więzienia. Na tym ta historia się nie kończy. Jakkolwiek kara śmierci została przywrócona w Kalifornii, jak też przywrócono możliwość jej stosowania w Stanach Zjednoczonych.

31 maja 1983 roku Sąd Federalny w Sacramento w sprawie Hillery v. Pulley uchylił wyrok skazujący Bookera Hillery’ego w całości i nakazał zwolnienie prawie niewinnego mordercy lub powtórzenie procesu. Sąd stwierdził, że Murzyni byli celowo wykluczani z wielkiej ławy przysięgłych, również w przypadku tej ławy, która wniosła oskarżenie i uznał to za wystarczający powód do uchylenia wyroku. 14 maja 1984 Federalny Sąd Apelacyjny podtrzymał wyrok sądu Federalnego, a Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wyrokiem z dnia 14 stycznia 1986 roku w sprawie Vasquez v. Hillery wyrok sądu apelacyjnego potwierdził. Oto jak głosowali sędziowie Sądu Najwyższego:

Warren E. Burger (prezes Sądu Najwyższego, zgłosił zdanie odrębne)

Harry Blackmun

William J. Brennan Jr.

Thurgood Marshall

Sandra O'Connor

Lewis F. Powell Jr. (zgłosił zdanie odrębne)

William Rehnquist (zgłosił zdanie odrębne)

John Paul Stevens

Byron White

Widzimy, że sześciu sędziów Sądu Najwyższego okazało całkowity brak szacunku dla zamordowanej nastolatki Marlene Miller oraz najwyższą obojętność wobec cierpienia jej najbliższych. Niech hańba tych sędziów nigdy nie zostanie zapomniana.

Wyrokowi Sądu Najwyższego towarzyszyły bezkrytyczne (a może nawet entuzjastyczne) artykuły w amerykańskiej prasie. Zacytujmy niektóre z nich:

Sąd Najwyższy potwierdził stuletnią zasadę, że proces skazanego przestępcy musi zostać powtórzony, jeżeli członkowie jego rasy zostali wykluczeni z wielkiej ławy przysięgłych, która zezwoliła na wniesienie oskarżenia. (Los Angeles Times z 14 stycznia 1986)

We wtorek Sąd Najwyższy rozszerzył zakres stosowania stuletniego precedensu i uchylił wyrok w sprawie morderstwa sprzed 23 lat, ze względu na celowe wykluczenie czarnych ze składu wielkiej ławy przysięgłych, która postawiła podejrzanego w stan oskarżenia. (United Press International z 14 stycznia 1986)

Podjęta we wtorek decyzja Sądu Najwyższego w mającej już 24 lata sprawie morderstwa, potwierdziła ponad stuletnią doktrynę prawną, która wymaga, aby wyrok skazujący został uchylony, jeśli członkowie rasy oskarżonego zostali celowo wykluczeni z wielkiej ławy przysięgłych, która zezwoliła na wniesienie oskarżenia. (Los Angeles Times z 15 stycznia 1986)

Sąd Najwyższy orzekł dzisiaj, że skazanie oskarżonego postawionego w stan oskarżenia przez wielką ławę przysięgłych, z której członkowie jego własnej rasy zostali niekonstytucyjnie wykluczeni, musi zostać uchylone, nawet jeśli jego wina nie budzi wątpliwości, a proces był sprawiedliwy. (The New York Times z 15 stycznia 1986)

Czytelnik łatwo może sobie wyobrazić, przed jak trudnym zadaniem została postawiona prokuratura po prawie 24 latach od morderstwa. Wielu świadków już zmarło, część opuściła Hanford, pozostali mogli zapomnieć istotne szczegóły, a dowody mogły zaginąć lub zostać zniszczone przez upływ czasu. Przegrana prokuratury oznaczałaby, że ta sama prasa, która z radością witała wyrok Sądu Najwyższego, mogłaby teraz triumfalnie obwieścić światu, iż oto uratowano od niechybnej śmierci na krześle elektrycznym niewinnego człowieka.

Jednak tym razem Bookera Hillary’ego opuściło szczęście. W ciągu 24 lat, jakie minęły od morderstwa, możliwości analizy mikrośladów ogromnie się powiększyły. Gdy w 1962 roku badano zawartość owego worka z mikrośladami zebranymi odkurzaczem z podłogi, odkryto dziwne mikroskopijne cząsteczki, ale nie zdołano ustalić, czym one są. W 1986 roku specjalistyczne laboratoria nie miały już tego problemu – natychmiast rozpoznano cząsteczki farby w sprayu, które powstały w wyniku jej rozpylania i osiadania na włóknach. Przy pomocy mikrospektrofotometru ustalono skład chemiczny tych cząstek. Cząstki farby o identycznym kolorze, kształcie i składzie chemicznym znaleziono w samochodzie Hillery’ego i w jego butach. Okazało się, że Hillery pomalował podsufitkę swojego samochodu farbą w sprayu i to z niej sypały się miliony tych charakterystycznych cząstek. Był to dowód jego obecności na miejscu zbrodni, którego do tej pory brakowało i który ostatecznie odebrał prawie niewinnemu mordercy szanse na korzystny wyrok sądu.

18 grudnia 1986 – 24 lata po zbrodni – po trzech dniach obrad procesowej ławy przysięgłych Booker Hillery został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności za zamordowanie 15-letniej uczennicy drugiej klasy liceum w Hanford.

Marlene Elinor Miller (08.03.1947 – 21.03.1962). Niech spoczywa w pokoju.

Wśród seryjnych zabójców wyróżnia się pewien szczególny typ – wizjonerów. Czy wizjonerzy z Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych mają z nimi coś wspólnego? Nie zabijają co prawda osobiście, ale ich narzędziem zbrodni jest pióro lub długopis i ta broń też zabija. Zabija w imię realizacji wizji świata bez kary śmierci, w imię przyznawania wszelkich praw mordercy i żadnych praw ofierze i osobom jej najbliższym. Natomiast efekty tych zbrodni przerastają dokonania największych seryjnych morderców.

Chora amerykańska demokracja nie obchodziłaby mnie wcale, gdyby nie fakt, że jej pomysły są szeroko propagowane przez potężne media na cały świat. Pogarda dla ofiar i obojętność wobec cierpienia jej najbliższych nie są efektem łzawego sentymentalizmu nad cierpieniem mordercy na krześle elektrycznym. To nie owa obłudna uczuciowość utorowała drogę tej pogardzie, ale uczynili to wizjonerzy z Sądu Najwyższego, gdy zgodzili się postawić prawo do życia mordercy wyżej od prawa do życia jego ofiary.

Amerykańskie społeczeństwo ma prawo mieć taki Sąd Najwyższy, jaki sobie życzy. Zapewne bardziej prawdziwe byłoby stwierdzenie, że ma taki, na jaki zasługuje. Czy z powyżej historii wynika jakiś wniosek dla nas? Owszem – nigdy nie wolno nam pozwolić, aby w Polsce Sąd Najwyższy uzyskał możliwość stanowienia prawa.