Kara śmierci: kto nie ma topora, a kto ma karabin (Polska)

23.08.2015

Nieustająca propaganda sił Postępu doprowadziła do powstania w społeczeństwach przekonania, że aparat sprawiedliwości jest niczym okrutny zbrodniarz, który czyha na życie prawie niewinnych morderców. Ci ostatni padają tysiącami w nierównym starciu z ohydnym aparatem przemocy jakim jest państwo.

W niektórych krajach siłom Postępu udało się zmienić ten przerażający stan rzeczy i postawić życie prawie niewinnych morderców ponad życie niewinnych ofiar. W 1988 roku, omijając prawo, do tych krajów coś dołączyło Polskę (ani dokładnej daty dołączenia, ani osób odpowiedzialnych za dołączenie nie zdołano ustalić do dziś). Po 10 latach od tego historycznego fenomenu, 1 września 1998 roku, wszedł w życie nowy kodeks karny, w którym nie ma już kary śmierci. Warto pamiętać, że kodeks został uchwalony przez Sejm 20 marca 1997 roku (jeszcze bez poprawek Senatu) i jak łatwo sprawdzić, a co może budzić pewne zdumienie, ogromną większością głosów: 345 za, 19 przeciw, 15 wstrzymało się. Wynika stąd, że usunięcie kary śmierci z kodeksu karnego poparło 91% posłów obecnych na sali i 75% ogólnej liczby posłów. Wynik głosowania jest niezwykłą ciekawostką samą w sobie i wartą zapamiętania – 75% tak zwanych „reprezentantów narodu” głosowało za usunięciem kary śmierci z kodeksu karnego w czasie, gdy 74% obywateli było zwolennikami kary śmierci (badanie CBOS z kwietnia 1997). Czytelnik nie powinien się dziwić – wiemy już, że dopuszczalne jest każde kłamstwo i każda manipulacja.

Korzystając ze statystyk dostępnych w Polsce pokażemy, że to mordercy mają karabin, zaś Polacy, niczym przysłowiowy stryjek, zamienili topór na więzienną celę. Poniższy obrazek przedstawia ilość popełnianych zabójstw oraz ilość wykonywanych egzekucji

Krzywa o kolorze czerwonym przedstawia ilość zabójstw dokonanych w danym roku. Odpowiednie wartości dla tej krzywej należy odczytywać na skali po lewej stronie. Krzywa niebieska oznacza ilość egzekucji, wartości dla tej krzywej odczytujemy na skali po prawej stronie.

Czytelnik zapewne pamięta, że ta postać wykresu jest rzadko spotykana. Więcej na ten temat napisałem we wcześniejszym, analogicznym artykule poświęconym karze śmierci w USA. Warto też zauważyć, że przeglądając zasoby internetu nigdzie nie znajdziemy powyższego wykresu w jakiejkolwiek wersji! I chyba nie dzieje się tak przez przypadek, bowiem wykres jest wyjątkowo czytelny. Widzimy jak po ciągłym wzroście liczby zabójstw w latach 1968 – 1974 następuje wyraźny spadek po egzekucji 27 skazanych w 1973. Podobnie łatwo dostrzegamy gwałtowny wzrost ilości zabójstw po wprowadzeniu moratorium na wykonywanie wyroków śmierci w 1988 roku i kolejny skok liczby zabójstw po wejściu w życie nowego kodeksu karnego pod koniec 1998 roku.

Czy „wybrańcy narodu” głosujący „za” wbrew woli społeczeństwa, sądzą, że jak nikt nie zobaczy tego wykresu, to krwi na ich rękach również nie będzie widać?

W zamieszczonej niżej tabeli przedstawiliśmy analizę lat 1960 – 2010 z podziałem na okresy dziesięcioletnie. W ostatnim wierszu wskaźnik reakcji R_he jest równy stosunkowi ilości zabójstw do ilości egzekucji w danym okresie i informuje nas o tym, jak silna była reakcja wymiaru sprawiedliwości na popełniane zabójstwa. Przykładowo w okresie 1980 – 1989 potrzeba było 96 zabójstw, aby został stracony jeden zabójca. To ważny wskaźnik, bowiem pokazuje, że w Polsce potrzeba było około setki zbrodni, aby jeden morderca zapłacił życiem. Zatem nieprawdą jest, że wyroki śmierci zapadały bardzo często i wydawano je pospiesznie.

Okres	1960 - 69	1970 - 79	1980 - 89	1990 - 99	2000 - 09	1960 - 1989	1960 - 2010
Egzekucje	76	122	56	0	0	254	254
Zabójstwa	4 699	5 576	5 389	10 437	9 824	15 664	36 605
Wskaźnik reakcji Rhe	62	46	96	─	─	62	144

W trzydziestoletniej wojnie Prawa ze Zbrodnią z lat 1960 – 1989 stosunek strat wyniósł 62:1, czyli średnio trzeba było 62 zabójstw, aby Prawo podjęło decyzję o egzekucji jednego mordercy. W ciągu 51 lat zamordowano w Polsce 36 605 osób. Czy to dużo? Oto miasta o liczbie ludności zbliżonej do 36 tysięcy: Brzeg, Olkusz, Jasło, Cieszyn, Kraśnik, Lębork. To tak, jakbyśmy pozwolili wymordować całą ludność jednego z tych miast – od dzieci poczynając, a na starcach kończąc.

Czytelnik powinien doceniać przeciwnika i ciągle pamiętać, że dopuszczalne jest każde kłamstwo i każda manipulacja. To dlatego „wybrańcy narodu” mając krew niewinnych ofiar na rękach, bez zażenowania będą mówić o osobach żądających przywrócenia kary śmierci, że są takimi samymi mordercami, że pragną zabijać w majestacie prawa, że potępiając zabójstwa są gotowi zabijać itd., itp.

Pamiętajcie, że ci którzy głosowali za usunięciem kary śmierci z kodeksu karnego ponoszą odpowiedzialność za śmierć tysięcy niewinnych ofiar. Nie zapominajcie o tym, gdy z pozorną troską i wyższością moralną, będą was pouczać, że życie ludzkie jest bezcenne.